Neoklasyczna teoria wzrostu
Czym jest neoklasyczna teoria wzrostu?
Neoklasyczna teoria wzrostu to teoria ekonomiczna, która przedstawia, w jaki sposób stałe tempo wzrostu gospodarczego wynika z połączenia trzech sił napędowych – pracy, kapitału i technologii. National Bureau of Economic Research wymienia Roberta Solowa i Trevora Swana jako mających zasługę w opracowaniu i wprowadzeniu modelu długoterminowego wzrostu gospodarczego w 1956 roku. zmiana technologii na model .
- Robert Solow i Trevor Swan po raz pierwszy przedstawili neoklasyczną teorię wzrostu w 1956 roku.
-Teoria głosi, że wzrost gospodarczy jest wypadkową trzech czynników – pracy, kapitału i technologii.
- Podczas gdy gospodarka ma ograniczone zasoby w postaci kapitału i pracy, wkład technologii we wzrost jest nieograniczony.
Jak działa neoklasyczna teoria wzrostu
Teoria mówi, że równowaga krótkookresowa wynika z różnych ilości pracy i kapitału w funkcji produkcji. Teoria twierdzi również, że zmiany technologiczne mają duży wpływ na gospodarkę, a wzrost gospodarczy nie może trwać bez postępu technologicznego.
Neoklasyczna teoria wzrostu przedstawia trzy czynniki niezbędne dla rozwijającej się gospodarki. Są to praca, kapitał i technologia. Jednak neoklasyczna teoria wzrostu wyjaśnia, że równowaga tymczasowa różni się od równowagi długoterminowej, która nie wymaga żadnego z tych trzech czynników.
Szczególną uwagę
Ta teoria wzrostu zakłada, że akumulacja kapitału w gospodarce oraz sposób, w jaki ludzie go wykorzystują, są ważne dla wzrostu gospodarczego. Co więcej, związek między kapitałem a pracą gospodarki określa jej produkcję. Wreszcie, uważa się, że technologia zwiększa wydajność pracy i zwiększa możliwości produkcyjne siły roboczej.
Dlatego funkcja produkcji neoklasycznej teorii wzrostu służy do pomiaru wzrostu i równowagi gospodarki. Ta funkcja to Y = AF(K, L).
Y oznacza produkt krajowy brutto ( PKB) gospodarki
K reprezentuje swój udział w kapitale
L opisuje ilość niewykwalifikowanej siły roboczej w gospodarce
A reprezentuje wyznacznik poziomu technologii
Jednak ze względu na związek między pracą a technologią, funkcja produkcji gospodarki jest często przepisana jako Y = F (K, AL).
Zwiększenie któregokolwiek z nakładów pokazuje wpływ na PKB, a tym samym na równowagę gospodarki. Jeśli jednak wszystkie trzy czynniki neoklasycznej teorii wzrostu nie są równe, zwroty zarówno z niewykwalifikowanej siły roboczej, jak i kapitału w gospodarce maleją. Te zmniejszone zwroty oznaczają, że wzrost tych dwóch nakładów ma wykładniczo malejący zwrot, podczas gdy technologia ma nieograniczony wkład we wzrost i wynik, który może wytworzyć.
Przykład neoklasycznej teorii wzrostu
Badanie z 2016 roku opublikowane w Tematy ekonomiczne przez Dragę Sredojević, Slobodana Cvetanović i Goricę Bošković zatytułowane „Zmiany technologiczne w teorii wzrostu gospodarczego: podejście neoklasyczne, endogeniczne i ewolucyjno-instytucjonalne” dotyczyło konkretnie roli technologii i jej roli w neoklasyczna teoria wzrostu.
Autorzy znajdują konsensus między różnymi perspektywami ekonomicznymi, z których wszystkie wskazują na zmianę technologiczną jako kluczowy generator wzrostu gospodarczego. Na przykład neoklasycy historycznie wywierali presję na niektóre rządy, aby inwestowały w rozwój naukowy i badawczy w kierunku innowacji .
teorii endogenicznych podkreślają takie czynniki, jak rozprzestrzenianie się technologii oraz badania i rozwój jako katalizatory innowacji i wzrostu gospodarczego. Wreszcie, ekonomiści ewolucyjni i instytucjonalni uwzględniają środowisko gospodarcze i społeczne w swoich modelach innowacji technologicznych i wzrostu gospodarczego.
