Teoria wzrostu endogennego

Czym jest teoria wzrostu endogennego?

Teoria wzrostu endogenicznego jest teorią ekonomiczną, która twierdzi, że wzrost gospodarczy jest generowany wewnątrz systemu jako bezpośredni wynik procesów wewnętrznych. Mówiąc dokładniej, teoria stwierdza, że podniesienie kapitału ludzkiego narodu doprowadzi do wzrostu gospodarczego poprzez rozwój nowych form technologii oraz wydajnych i efektywnych środków produkcji.

Zrozumienie teorii wzrostu endogennego

Teoria wzrostu endogenicznego oferowała świeże spojrzenie na to, co kształtuje wzrost gospodarczy. Argumentowano, że na utrzymującą się stopę dobrobytu mają wpływ procesy wewnętrzne, takie jak kapitał ludzki, innowacje**,** i kapitał inwestycyjny , a nie zewnętrzne, niekontrolowane siły, kwestionując pogląd ekonomii neoklasycznej.

endogenny wzrost ekonomiści uważają, że poprawa produktywności może być bezpośrednio powiązana z szybszymi innowacjami i większymi inwestycjami w kapitał ludzki. W związku z tym popierają sektor instytucji rządowych i prywatnych w celu pielęgnowania inicjatyw innowacyjnych i oferowania zachęt dla osób fizycznych i przedsiębiorstw do większej kreatywności, takich jak finansowanie badań i rozwoju (B+R) oraz prawa własności intelektualnej.

Chodzi o to, że w gospodarce opartej na wiedzy efekty uboczne z inwestycji w technologię i ludzi wciąż generują zyski. Szczególnie ważną rolę odgrywają tutaj wpływowe sektory oparte na wiedzy**,**, takie jak telekomunikacja, oprogramowanie i inne branże high-tech.

Główne założenia teorii wzrostu endogenicznego obejmują:

• Zdolność polityki rządu do zwiększenia tempa wzrostu kraju, jeśli prowadzi ona do bardziej intensywnej konkurencji na rynkach i pomaga stymulować innowacyjność produktów i procesów.

• Odnotowuje się rosnące zwroty skali z inwestycji kapitałowych,. zwłaszcza w infrastrukturę oraz inwestycje w edukację, zdrowie i telekomunikację.

• Prywatny sektor inwestycji w B+R jest kluczowym źródłem postępu technologicznego.

• Ochrona praw własności i patentów ma zasadnicze znaczenie dla tworzenia zachęt dla przedsiębiorstw i przedsiębiorców do angażowania się w badania i rozwój.

• Inwestowanie w kapitał ludzki jest istotnym elementem wzrostu.

• Polityka rządu powinna zachęcać do przedsiębiorczości jako sposobu tworzenia nowych przedsiębiorstw i ostatecznie jako ważnego źródła nowych miejsc pracy, inwestycji i dalszych innowacji.

Historia teorii wzrostu endogennego

Teoria wzrostu endogenicznego pojawiła się w latach 80. jako alternatywa dla neoklasycznej teorii wzrostu. Zakwestionowano, w jaki sposób luki w bogactwie między krajami rozwiniętymi i słabo rozwiniętymi mogą się utrzymywać, jeśli inwestycje w kapitał fizyczny,. taki jak infrastruktura, mają malejące zyski.

Ekonomista Paul Romer wysunął argument, że zmiana technologiczna nie jest tylko egzogenicznym produktem ubocznym niezależnych osiągnięć naukowych. Starał się udowodnić, że polityka rządowa, w tym inwestycje w badania i rozwój oraz prawa własności intelektualnej, pomogły we wspieraniu endogenicznych innowacji i napędzaniu trwałego wzrostu gospodarczego.

Romer wcześniej skarżył się, że jego odkrycia nie zostały potraktowane wystarczająco poważnie. Został jednak nagrodzony Nagrodą Nobla w dziedzinie ekonomii 2018 za badania nad długoterminowym wzrostem gospodarczym i jego związkiem z innowacjami technologicznymi. Jego koncepcje są również regularnie omawiane przez polityków, gdy dyskutują o sposobach stymulowania gospodarek.

Krytyka teorii wzrostu endogennego

Jednym z największych zarzutów wymierzonych w teorię wzrostu endogenicznego jest to, że nie można potwierdzić dowodami empirycznymi. Teoria została zarzucona, że opiera się na założeniach, których nie można dokładnie zmierzyć.

##Przegląd najważniejszych wydarzeń

• Argumentuje, że poprawa wydajności może być bezpośrednio powiązana z szybszymi innowacjami i większymi inwestycjami w kapitał ludzki ze strony rządów i instytucji sektora prywatnego.

• Teoria wzrostu endogenicznego utrzymuje, że wzrost gospodarczy jest przede wszystkim wynikiem sił wewnętrznych, a nie zewnętrznych.

• Ten pogląd kontrastuje z ekonomią neoklasyczną.