Erfiðisvinna

Hvað er vinnufrek?

Hugtakið „vinnuafrek“ vísar til ferlis eða iðnaðar sem krefst mikils vinnuafls til að framleiða vörur sínar eða þjónustu. Vinnuaflsstyrkur er venjulega mældur í hlutfalli við magn fjármagns sem þarf til að framleiða vöruna eða þjónustuna: því hærra hlutfall launakostnaðar sem krafist er, því vinnufrekari er fyrirtækið.

Skilningur á vinnuafli

Vinnuafrekar atvinnugreinar eða ferli krefjast mikillar líkamlegrar áreynslu til að ljúka nauðsynlegum verkefnum. Í vinnufrekum iðnaði vegur kostnaðurinn við að tryggja nauðsynlega starfsmenn fjármagnskostnaðinn hvað varðar mikilvægi og magn. Þó að mörg mannaflsfrek störf krefjist lítillar færni eða menntunar á þetta ekki við um allar vinnufrekar stöður.

Framfarir í tækni og framleiðni starfsmanna hafa fært sumar atvinnugreinar frá vinnuaflsfrekum stöðu, en margar eru eftir. Vinnuafrekur iðnaður felur í sér veitingastaði, hótel, landbúnað, námuvinnslu, svo og heilsugæslu og umönnun.

Minna þróuð hagkerfi, í heild, hafa tilhneigingu til að vera vinnufrekari. Þetta ástand er frekar algengt vegna þess að lágar tekjur valda því að atvinnulífið eða fyrirtæki hafa ekki efni á að fjárfesta í dýru fjármagni. En með lágar tekjur og lág laun getur fyrirtæki verið samkeppnishæft með því að ráða marga starfsmenn. Þannig verða fyrirtæki minna vinnufrek og fjármagnsfrekari.

Fyrir iðnbyltinguna voru 90% vinnuaflsins starfandi í landbúnaði. Matvælaframleiðsla var mjög vinnufrek. Tækniþróun og hagvöxtur hefur aukið framleiðni vinnuafls, dregið úr vinnuafli og gert starfsfólki kleift að fara út í framleiðslu og (nú nýlega) þjónustu.

Þegar raunlaun hækka í hagkerfinu skapar það hvata fyrir fyrirtæki til að fjárfesta í meira fjármagni til að auka framleiðni vinnuafls, þannig að fyrirtækið getur haldið áfram að standa undir kostnaði við dýrara vinnuafl.

Sérstök atriði

Gott dæmi um vinnuaflsfrekan iðnað er landbúnaðariðnaðurinn. Störf í þessari atvinnugrein, sem er nátengd ræktun matvæla sem þarf að tína með lágmarks skemmdum á plöntunni í heild (svo sem ávextir af ávaxtatrjám), eru sérstaklega vinnufrek. Byggingariðnaðurinn er talinn mannaflsfrekur þar sem að mestu leyti er um að ræða vinnu.

Jafnvel með notkun ákveðinna verkfæra verður einstaklingur að taka þátt í miklum meirihluta verksins. Margar stöður sem eru hluti af þjónustuiðnaði eru einnig mannaflsfrekar. Þessar stöður fela í sér þær innan gestrisniiðnaðarins og persónulegrar umönnunariðnaðarins.

Launakostnaður nær yfir allan þann kostnað sem nauðsynlegur er til að tryggja þann mannauð sem nauðsynlegur er til að ljúka verki. Þessi kostnaður getur falið í sér fjármuni sem beint er að grunnlaunum, ásamt hvers kyns fríðindum sem kunna að vera veittar. Launakostnaður telst breytilegur en fjármagnskostnaður fastur.

Vegna þess að hægt er að aðlaga launakostnað í samdrætti á markaði með uppsögnum eða skerðingu á bótum, hafa vinnufrekar atvinnugreinar nokkurn sveigjanleika við að hafa stjórn á útgjöldum sínum. Ókostir launakostnaðar í vinnufrekum iðnaði eru meðal annars takmörkuð stærðarhagkvæmni þar sem fyrirtæki getur ekki borgað starfsmönnum sínum minna með því að ráða meira af þeim og næmni fyrir launaöflum á vinnumarkaði.

Hápunktar

• Vinnuafrek vísar til ferlis eða iðnaðar sem krefst mikils vinnuafls til að framleiða vörur sínar eða þjónustu.

• Launakostnaður nær yfir allan þann kostnað sem nauðsynlegur er til að tryggja þann mannauð sem nauðsynlegur er til að ljúka verki.

• Í vinnufrekum iðnaði vegur kostnaður við að tryggja sér nauðsynlegan mannskap fjármagnskostnað með tilliti til mikilvægis og magns.