Edmund S. Phelps

Kim jest Edmund S. Phelps?

Edmund S. Phelps jest nowokeynesowskim ekonomistą, profesorem ekonomii, dyrektorem Centrum Kapitalizmu i Społeczeństwa na Uniwersytecie Columbia oraz laureatem Nagrody Nobla z 2006 roku w dziedzinie nauk ekonomicznych za badania makroekonomiczne.

##Życie i kariera

Urodzony w 1933 w Evanston w stanie Illinois Phelps uzyskał tytuł doktora w Yale i licencjata w Amherst College. Po studiach podyplomowych w 1959 Phelps pracował krótko w RAND Corporation, think tanku zajmującym się polityką. W latach 60. wykładał w Yale, MIT i University of Pennsylvania, zanim w 1971 r. przyjął stanowisko na Columbii.

Laureat Nagrody Nobla wykonał większość swojej przełomowej pracy na przełomie lat 60. i 70., a jego badania ukazały się w „Money-Wage Dynamics and Labour-Market Equilibrium” (Journal of Political Economy, 1968), ** Mikroekonomiczne podstawy teorii zatrudnienia i inflacji** (1970), Polityka inflacji i teoria bezrobocia (1972) oraz „Stabilizacja uprawnień polityki pieniężnej w warunkach racjonalnych oczekiwań” (Journal of Political Economy, 1977). Nie, żeby siedzieć spokojnie, dr. Phelps nadal aktywnie uczestniczy w pracach nad badaniami makroekonomicznymi. Jeszcze w 2020 roku opublikował Dynamism, książkę o tym, jak pewne wartości napędzają innowacyjność i żywotność ekonomiczną.

Phelps otrzymał Nagrodę Nobla w swojej dziedzinie za „analizę międzyokresowych kompromisów w polityce makroekonomicznej”, jak to określił Komitet Nobla, w szczególności kompromisy między akumulacją kapitału a wzrostem gospodarczym oraz między bezrobociem a inflacją . zwycięzcy w dziedzinie ekonomii, dr. Phelps został intelektualnie ukształtowany przez wielu mentorów i współpracowników podczas swojej długiej kariery. Niektórzy z wielkich, o których wspomina w sekcji biograficznej oficjalnej strony internetowej Nagrody Nobla, to Paul Samuelson,. James Tobin,. Thomas Schelling i Edward Prescott,. z których wszyscy są również laureatami Nagrody Nobla w dziedzinie ekonomii.

Składki

Wczesne badania makroekonomiczne Phelpsa koncentrowały się na teorii wzrostu makroekonomicznego i teorii zatrudnienia. Później, po około 1990 roku, jego zainteresowania badawcze przeniosły się na ogólne systemy gospodarcze i dynamikę gospodarczą.

Oczekiwania – rozszerzona krzywa Phillipsa

Jednym z głównych wkładów Phelpsa w ekonomię był wgląd, jaki przedstawił na temat interakcji między inflacją a bezrobociem. W szczególności Phelps opisał, w jaki sposób bieżąca inflacja zależy od oczekiwań dotyczących przyszłej inflacji oraz bezrobocia.

Podczas gdy poprzedni ekonomiści, w tym Ludwig von Mises i Milton Friedman,. twierdzili, że ludzie dostosowują swoje oczekiwania inflacyjne, aby uwzględnić skutki ekspansywnej polityki pieniężnej, Phelps jest uznawany za pierwszego, który formalnie modeluje to zjawisko. Model Phelpsa pokazuje, w jaki sposób polityka pieniężna może stworzyć krótkookresowy kompromis między inflacją a bezrobociem (opadająca w dół krzywa Phillipsa ), ale w długim okresie krzywa Phillipsa jest zasadniczo pionowa przy naturalnej stopie bezrobocia. Oznacza to, że ponieważ pracownicy dostosowują swoje żądania płacowe w oparciu o obserwowany wpływ polityki pieniężnej na inflację, w długim okresie ekspansywna polityka pieniężna nie jest skutecznym narzędziem zmniejszania stopy bezrobocia; po prostu tworzy większą inflację.

Tworzenie kapitału i wzrost

Korzystając z modelu wzrostu Solowa,. Phelps opracował coś, co stało się znane jako złotą regułę międzyokresowego kompromisu między obecną a przyszłą konsumpcją w odniesieniu do inwestycji kapitałowych i wzrostu. Model Phelpsa formalnie określa stopę oszczędności i inwestycji, która jest niezbędna do stworzenia maksymalnego poziomu zrównoważonej konsumpcji w kolejnych pokoleniach. Nazywa się to złotą zasadą, ponieważ oszczędzając w takim tempie – jak Phelps sparafrazował biblijną zasadę – każde pokolenie postępuje z kolejnymi pokoleniami tak, jak poprzednie.

Dynamizm ekonomiczny

Po upadku Związku Radzieckiego Phelps zaangażował się w badania stosowane nad systemami gospodarczymi i transformacją ze stagnacji do dynamicznej gospodarki. Phelps argumentował, że wolność gospodarcza i indywidualizm – które definiuje jako przedsiębiorczość i autonomię, a nie samolubstwo – są kluczem do osiągnięcia dynamicznej gospodarki. Phelps uważa, że dotyczy to nie tylko byłych gospodarek komunistycznych, ale coraz bardziej sztywnych gospodarek zachodnich. Kluczem, według Phelpsa, jest odnowiony nacisk na kulturę, która ceni konkurencję, nagradza kreatywność i obejmuje niepewność.

##Przegląd najważniejszych wydarzeń

• Phelps przeprowadził ważne badania w zakresie makroekonomii zatrudnienia, inflacji oraz wzrostu i dynamiki gospodarczej.

• Edmund Phelps jest amerykańskim ekonomistą i profesorem na Uniwersytecie Columbia.

• Otrzymał Nagrodę Nobla 2006 za wkład w makroekonomię międzyokresowych kompromisów.