Krzywa Phillipsa
Czym jest krzywa Phillipsa?
Krzywa Phillipsa to koncepcja ekonomiczna opracowana przez A. W. Phillipsa, stwierdzająca, że inflacja i bezrobocie mają stabilny i odwrotny związek. Teoria głosi, że wraz ze wzrostem gospodarczym przychodzi inflacja, która z kolei powinna prowadzić do większej liczby miejsc pracy i mniejszego bezrobocia. Jednak pierwotna koncepcja została nieco obalona empirycznie ze względu na występowanie stagflacji w latach 70., kiedy zarówno inflacja, jak i bezrobocie były wysokie.
Zrozumienie krzywej Phillipsa
Koncepcja krzywej Phillipsa mówi, że zmiana bezrobocia w gospodarce ma przewidywalny wpływ na inflację cen. Odwrotna zależność między bezrobociem a inflacją jest przedstawiona jako opadająca, wklęsła krzywa, z inflacją na osi Y i bezrobociem na osi X. Rosnąca inflacja zmniejsza bezrobocie i odwrotnie. Ewentualnie skupienie się na zmniejszaniu bezrobocia również zwiększa inflację i odwrotnie.
W latach 60. wierzono, że jakikolwiek bodziec fiskalny zwiększy zagregowany popyt i wywoła następujące efekty. Popyt na pracę wzrasta, pula bezrobotnych następnie maleje, a firmy podnoszą płace, aby konkurować i przyciągnąć mniejszą pulę talentów. Koszt wynagrodzeń dla przedsiębiorstw wzrasta, a firmy przenoszą te koszty na konsumentów w postaci podwyżek cen.
Ten system przekonań spowodował, że wiele rządów przyjęło strategię „stop-go”, w której ustalono docelową stopę inflacji, a politykę fiskalną i monetarną stosowano do rozszerzania lub kurczenia gospodarki w celu osiągnięcia docelowej stopy. Jednak stabilny kompromis między inflacją a bezrobociem załamał się w latach 70. wraz ze wzrostem stagflacji, poddając w wątpliwość ważność krzywej Phillipsa.
27 sierpnia 2020 r. Rezerwa Federalna ogłosiła, że nie będzie już podnosić stóp procentowych z powodu spadku bezrobocia poniżej pewnego poziomu, jeśli inflacja pozostanie niska. Zmieniła także cel inflacyjny na średni, co oznacza, że pozwoli na wzrost inflacji nieco powyżej celu 2%, aby nadrobić okresy, w których była poniżej 2%.
Krzywa Phillipsa i stagflacja
Stagflacja występuje, gdy gospodarka doświadcza stagnacji wzrostu gospodarczego, wysokiego bezrobocia i wysokiej inflacji cen. Ten scenariusz oczywiście jest wprost sprzeczny z teorią stojącą za krzywą Philipsa. Stany Zjednoczone nigdy nie doświadczyły stagflacji aż do lat 70., kiedy wzrost bezrobocia nie zbiegł się ze spadkiem inflacji. W latach 1973-1975 gospodarka Stanów Zjednoczonych odnotowała spadek PKB przez sześć kolejnych kwartałów i jednocześnie potroiła inflację.
Oczekiwania i długookresowa krzywa Phillipsa
Zjawisko stagflacji i załamanie krzywej Phillipsa skłoniło ekonomistów do głębszego przyjrzenia się roli oczekiwań w relacji między bezrobociem a inflacją. Ponieważ pracownicy i konsumenci mogą dostosowywać swoje oczekiwania dotyczące przyszłych stóp inflacji w oparciu o bieżące stopy inflacji i bezrobocia, odwrotna zależność między inflacją a bezrobociem może utrzymać się tylko w krótkim okresie.
Kiedy bank centralny zwiększa inflację w celu obniżenia bezrobocia, może to spowodować początkowe przesunięcie wzdłuż krótkookresowej krzywej Phillipsa, ale ponieważ oczekiwania pracowników i konsumentów dotyczące inflacji dostosowują się do nowego otoczenia, w długim okresie krzywa Phillipsa sam może posunąć się do przodu. Uważa się, że dotyczy to zwłaszcza naturalnej stopy bezrobocia lub NAIRU (nie przyspieszającej inflacji stopy bezrobocia),. która zasadniczo reprezentuje normalną stopę bezrobocia frykcyjnego i instytucjonalnego w gospodarce. Tak więc w długim okresie, jeśli oczekiwania mogą dostosować się do zmian stóp inflacji, długookresowa krzywa Phillipsa przypomina pionową linię na NAIRU; polityka monetarna po prostu podnosi lub obniża stopę inflacji po tym, jak oczekiwania rynku się rozwinęły.
W okresie stagflacji pracownicy i konsumenci mogą nawet zacząć racjonalnie oczekiwać wzrostu inflacji, gdy tylko uświadomią sobie, że władza monetarna planuje rozpocząć ekspansywną politykę pieniężną. Może to spowodować przesunięcie na zewnątrz krótkookresowej krzywej Phillipsa jeszcze przed wprowadzeniem ekspansywnej polityki pieniężnej, tak że nawet w krótkim okresie polityka ta ma niewielki wpływ na obniżenie bezrobocia, a w efekcie krótkookresowa krzywa Phillipsa staje się również pionową linią na NAIRU.
##Przegląd najważniejszych wydarzeń
Krzywa Phillipsa mówi, że inflacja i bezrobocie mają odwrotną zależność. Wyższa inflacja wiąże się z niższym bezrobociem i odwrotnie.
Krzywa Phillipsa była koncepcją wykorzystywaną do kierowania polityką makroekonomiczną w XX wieku, ale została zakwestionowana przez stagflację lat siedemdziesiątych.
Zrozumienie krzywej Phillipsa w świetle oczekiwań konsumentów i pracowników pokazuje, że związek między inflacją a bezrobociem może nie utrzymać się w długim, a nawet potencjalnie w krótkim okresie.
