Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego
Czym jest Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego?
Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego (BCBS) to międzynarodowy komitet utworzony w celu opracowania standardów regulacji bankowych. Od 2019 r. składa się z banków centralnych i innych bankowych organów regulacyjnych z 28 jurysdykcji i ma 45 członków.
Zrozumienie Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego
Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego został utworzony w 1974 r. przez bankierów centralnych z krajów G10, którzy w tym czasie pracowali nad budową nowych międzynarodowych struktur finansowych, które miały zastąpić niedawno upadły system z Bretton Woods. Komitet ma siedzibę w biurach Banku Rozrachunków Międzynarodowych (BIS) w Bazylei w Szwajcarii. Kraje członkowskie to Australia, Argentyna, Belgia, Kanada, Brazylia, Chiny, Francja, Hongkong, Włochy, Niemcy, Indonezja, Indie, Korea, Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Luksemburg, Japonia, Meksyk, Rosja, Arabia Saudyjska, Szwajcaria , Szwecja, Holandia, Singapur, RPA, Turcja i Hiszpania.
BCBS został utworzony w celu rozwiązania problemów związanych z globalizacją rynków finansowych i bankowych w erze, w której regulacja bankowa pozostaje w dużej mierze pod kontrolą krajowych organów regulacyjnych. BCBS służy przede wszystkim pomocy krajowym organom nadzoru bankowości i rynków finansowych w przejściu na bardziej ujednolicone, zglobalizowane podejście do rozwiązywania problemów regulacyjnych.
Utworzony bez traktatu założycielskiego BCBS nie jest organizacją wielostronną. Zamiast tego Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego stara się zapewnić forum, na którym organy nadzoru i nadzoru bankowego mogą współpracować w celu poprawy jakości nadzoru bankowego na całym świecie oraz lepszego zrozumienia ważnych kwestii w sferze nadzoru bankowego.
Porozumienia Bazylejskie
BCBS opracował szereg bardzo wpływowych zaleceń politycznych, znanych jako Porozumienia Bazylejskie. Nie są one wiążące i muszą zostać przyjęte przez krajowych decydentów, aby mogły być egzekwowane, ale generalnie stanowią podstawę wymogów kapitałowych banków w krajach reprezentowanych przez komitet i poza nimi.
Pierwsze Umowy Bazylejskie, czyli Bazylea I, zostały sfinalizowane w 1988 r. i wdrożone przynajmniej do pewnego stopnia w krajach G10 do 1992 r. Opracowały metodologie oceny ryzyka kredytowego banków w oparciu o aktywa ważone ryzykiem oraz sugerowały opublikowane minimalne wymogi kapitałowe aby utrzymać wypłacalność banków w czasach napięć finansowych. Po Bazylei I w 2004 r. pojawiła się Bazylea II, która była w trakcie wdrażania, gdy wystąpił kryzys finansowy w 2008 r.
Bazylea III próbowała skorygować błędne obliczenia ryzyka, które, jak sądzono, przyczyniły się do kryzysu, wymagając od banków utrzymywania wyższego odsetka swoich aktywów w bardziej płynnych formach i finansowania się przy użyciu większej ilości kapitału własnego niż długu. Początkowo uzgodniono go w 2011 r. i zaplanowano, że ma zostać wdrożony do 2015 r., ale do grudnia 2017 r. nadal trwały negocjacje dotyczące kilku kontrowersyjnych kwestii. Jednym z nich jest zakres, w jakim własne oceny ryzyka aktywów banków mogą różnić się od ocen organów nadzoru; Francja i Niemcy wolałyby niższy „limit produkcji”, który tolerowałby większe rozbieżności między oceną ryzyka banków i regulatorów. Stany Zjednoczone chcą, aby dolna granica była wyższa.
##Przegląd najważniejszych wydarzeń
BCBS zawiera wpływowe zalecenia dotyczące polityki znane jako Porozumienia Bazylejskie.
Komitet Bazylejski składa się z banków centralnych z 28 jurysdykcji.
W Bazylejskiej Komisji Nadzoru Bankowego jest 45 członków.
