Rozliczenia opisowe

Co to jest rozliczenie opisowe

Rozliczenie opisowe to forma rozliczania klientów za transakcje kartą kredytową, która zawiera szczegóły każdej transakcji. Zazwyczaj klient otrzymujący rozliczenie opisowe otrzyma informacje o dacie transakcji,. informacje o sprzedawcy, opis świadczonych towarów lub usług oraz inne szczegóły.

PODZIAŁ ROZLICZENIA OPISOWEGO

Rozliczenia opisowe zostały opracowane w celu zastąpienia rozliczeń w klubach wiejskich w latach 70., które zaczęły tracić popularność zarówno wśród konsumentów, jak i firm wydających karty kredytowe. Rozliczenia w klubach wiejskich wymagały od firmy obsługującej karty kredytowe przesyłania klientowi rzeczywistych odcinków karty kredytowej dla każdej transakcji, co sprawiało, że proces księgowania uzgadniania zestawień był droższy i bardziej pracochłonny dla wszystkich stron.

Oczywiście niektórzy klienci i adwokaci sprzeciwiali się przejściu na rachunki opisowe, faworyzując poczucie bezpieczeństwa i szczegółowe informacje o transakcjach dostarczane przez ścieżkę papierową, rozliczenia w klubach wiejskich pozostały najbezpieczniejsze tylko w przypadku transakcji osobistych. Transakcje kredytowe inicjowane przez telefon lub przez Internet, które stały się definicją nawyków wielu konsumentów w handlu detalicznym, omijają wszelkie korzyści wynikające z fakturowania papierowego.

W miarę jak rozliczenia opisowe stały się standardem rozliczeń kart kredytowych, zaczęto wdrażać i udoskonalać przepisy regulujące sposoby rozliczania posiadaczy kart. W szczególności rozporządzenie Z, wdrożone w ustawie Truth in Lending Act z 1968 r., wymaga, aby jeśli firma obsługująca karty kredytowe nie uwzględniała w rozliczeniach pokwitowań transakcji, jak w przypadku rozliczeń klubowych, wierzyciel jest zobowiązany do dostarczenia posiadaczowi karty szczegółowych informacji o transakcji, w tym datę transakcji, informacje identyfikujące sprzedawcę, który przeprowadził transakcję oraz szczegóły dotyczące towarów lub usług będących przedmiotem transakcji.

Opisowe rozliczenia i prawda w ustawie kredytowej

Ustawa o prawdzie w pożyczaniu (TILA) została uchwalona przez Kongres USA w 1968 r. do prawa federalnego i została uchwalona w celu ochrony konsumentów w ich interesach z wierzycielami i pożyczkodawcami. TILA została następnie wdrożona przez Zarząd Rezerwy Federalnej poprzez szereg przepisów.

Regulacja Z określa zasady przeciwko wprowadzającym w błąd praktykom wierzycieli i pożyczkodawców, wymagając od wszystkich podmiotów z branży pożyczkowej ujawnienia warunków swoim klientom na piśmie oraz dostarczenia szczegółowych informacji na temat wszystkich transakcji, aby klienci nie byli wprowadzani w błąd co do kluczowych szczegółów rozliczeniowych, takich jak stopy procentowe, finanse opłaty i nieautoryzowane obciążenia. Zasady opisowych praktyk rozliczeniowych są szczegółowo omówione w Rozporządzeniu Z.

Podczas gdy prawo federalne reguluje wdrażanie i interpretację TILA i powiązanych przepisów, niektóre stany i branże wdrożyły surowsze wymagania i przepisy dotyczące ujawniania informacji i raportowania transakcji, zapewniając zarówno wierzycielom, jak i konsumentom większą ochronę przed niedokładnymi, nieuczciwymi lub oszukańczymi praktykami.