Laissez-Faire

Co to jest laissez-faire?

Laissez-faire to XVIII-wieczna teoria ekonomiczna, która sprzeciwiała się jakiejkolwiek interwencji rządu w sprawy biznesowe. Podstawową zasadą leseferyzmu, francuskiego terminu, który tłumaczy się jako „zostaw w spokoju” (dosłownie „pozwól ci zrobić”), jest to, że im mniej rząd jest zaangażowany w gospodarkę, tym lepiej będzie miał biznes, a co za tym idzie. , społeczeństwo jako całość. Ekonomia laissez-faire jest kluczową częścią wolnorynkowego kapitalizmu.

Zrozumienie leseferyzmu

Podstawowe przekonania, które tworzą podstawy ekonomii laissez-faire, obejmują ideę, że konkurencja gospodarcza stanowi „naturalny porządek”, który rządzi światem. Ponieważ ta naturalna samoregulacja jest najlepszym rodzajem regulacji, ekonomiści leseferystyczni twierdzą, że nie ma potrzeby komplikowania spraw biznesowych i przemysłowych interwencją rządu.

W rezultacie sprzeciwiają się jakiemukolwiek federalnemu zaangażowaniu w gospodarkę, co obejmuje wszelkiego rodzaju ustawodawstwo lub nadzór; są przeciwni płacom minimalnym,. cłom, ograniczeniom handlowym i podatkom od osób prawnych. W rzeczywistości ekonomiści leseferystyczni postrzegają takie podatki jako karę za produkcję.

Historia Laissez-Faire

Spopularyzowana w połowie XVIII wieku doktryna leseferyzmu jest jedną z pierwszych sformułowanych teorii ekonomicznych. Pochodzi z grupy znanej jako fizjokraci, która kwitła we Francji od około 1756 do 1778 roku.

Kierowani przez lekarza, starali się zastosować naukowe zasady i metodologię do badania bogactwa. Ci „ekonomiści” (jak sami siebie nazywali) argumentowali, że wolny rynek i wolna konkurencja gospodarcza są niezwykle ważne dla zdrowia wolnego społeczeństwa. Rząd powinien interweniować w gospodarkę tylko po to, by chronić własność, życie i wolność jednostki; w przeciwnym razie naturalne, niezmienne prawa rządzące siłami rynkowymi i procesami gospodarczymi – jak później brytyjski ekonomista Adam Smith nazwał „ niewidzialną ręką ” – powinny działać bez przeszkód.

Legenda głosi, że pochodzenie wyrażenia „leseferyzm” w kontekście gospodarczym wywodzi się ze spotkania w 1681 r. francuskiego ministra finansów Jean-Baptise Colberta z biznesmenem Le Gendre. Jak głosi historia, Colbert zapytał Le Gendre, jak najlepiej rząd może pomóc handlowi, na co Le Gendre odpowiedział: „Laissez-nous faire”; w zasadzie: „Niech tak będzie”. Fizjokraci spopularyzowali to wyrażenie, używając go do nazwania swojej podstawowej doktryny ekonomicznej.

Niestety, wczesne próby przetestowania teorii leseferyzmu nie powiodły się. W ramach eksperymentu w 1774 roku Turgot, generalny kontroler finansów Ludwika XVI, zniósł wszelkie ograniczenia dotyczące silnie kontrolowanego przemysłu zbożowego, umożliwiając import i eksport między prowincjami jako system wolnego handlu.

Ale kiedy słabe zbiory powodowały niedobory, ceny wystrzeliły w górę; kupcy w końcu gromadzili zapasy lub sprzedawali zboże w strategicznych obszarach, nawet poza granicami kraju, dla większego zysku, podczas gdy tysiące obywateli francuskich głodowało. Zamieszki trwały kilka miesięcy. W połowie 1775 r. przywrócono porządek, a wraz z nim rządową kontrolę nad rynkiem zbożowym.

Pomimo tego niepomyślnego początku, praktyki laissez-faire, rozwinięte dalej przez takich brytyjskich ekonomistów, jak Smith i David Ricardo,. rządziły podczas rewolucji przemysłowej końca XVIII i początku XIX wieku. I, jak zauważyli krytycy, spowodowało to niebezpieczne warunki pracy i duże luki majątkowe.

Dopiero na początku XX wieku rozwinięte kraje uprzemysłowione, takie jak Stany Zjednoczone, zaczęły wprowadzać istotne kontrole i regulacje rządowe w celu ochrony pracowników przed niebezpiecznymi warunkami, a konsumentów przed nieuczciwymi praktykami biznesowymi; choć ważne jest, aby pamiętać, że te zasady nie miały na celu ograniczenia praktyk biznesowych i konkurencji.

Krytyka leseferyzmu

Jedną z głównych krytyki leseferyzmu jest to, że kapitalizm jako system ma wbudowane moralne niejasności: nie chroni on z natury najsłabszych w społeczeństwie. Podczas gdy zwolennicy leseferyzmu argumentują, że jeśli jednostki w pierwszej kolejności służą swoim własnym interesom, korzyści społeczne pójdą za nimi.

Krytycy uważają, że laissez-faire faktycznie prowadzi do ubóstwa i nierównowagi ekonomicznej. Twierdzą, że pomysł, aby system gospodarczy działał bez regulacji lub korekty, w efekcie odrzuca lub jeszcze bardziej wiktymizuje tych, którzy najbardziej potrzebują pomocy.

XX-wieczny brytyjski ekonomista John Maynard Keynes był wybitnym krytykiem ekonomii leseferystycznej i argumentował, że kwestia rozwiązania rynkowego kontra interwencja rządu musi być rozstrzygana indywidualnie dla każdego przypadku.

Przegląd najważniejszych wydarzeń

• Laissez-faire to ekonomiczna filozofia wolnorynkowego kapitalizmu, która sprzeciwia się interwencji rządu.

• Teoria leseferyzmu została opracowana przez francuskich fizjokratów w XVIII wieku i uważa, że sukces gospodarczy jest tym bardziej prawdopodobny, im mniej rządów jest zaangażowanych w biznes.

• Późniejsi ekonomiści wolnorynkowi opierali się na ideach leseferyzmu jako drogi do dobrobytu gospodarczego, choć krytycy krytykowali go za promowanie nierówności.