Ekonomia neoklasyczna

Czym jest ekonomia neoklasyczna?

Ekonomia neoklasyczna to szeroka teoria, która koncentruje się na podaży i popycie jako siłach napędowych produkcji, cen i konsumpcji towarów i usług. Powstała około 1900 roku, aby konkurować z wcześniejszymi teoriami ekonomii klasycznej.

Jednym z kluczowych wczesnych założeń ekonomii neoklasycznej jest to, że użyteczność dla konsumentów, a nie koszt produkcji, jest najważniejszym czynnikiem określającym wartość produktu lub usługi. Podejście to zostało opracowane pod koniec XIX wieku na podstawie książek Williama Stanleya Jevonsa, Carla Mengera i Léona Walrasa.

Teorie ekonomii neoklasycznej leżą u podstaw współczesnej ekonomii, wraz z założeniami ekonomii keynesowskiej. Chociaż podejście neoklasyczne jest najszerzej nauczaną teorią ekonomii, ma swoich przeciwników.

Zrozumienie ekonomii neoklasycznej

Termin ekonomia neoklasyczna został ukuty w 1900 roku. Ekonomiści neoklasyczni uważają, że podstawową troską konsumenta jest maksymalizacja osobistej satysfakcji. Dlatego podejmują decyzje zakupowe na podstawie własnej oceny użyteczności produktu lub usługi. Teoria ta pokrywa się z teorią racjonalnego zachowania,. która głosi, że ludzie postępują racjonalnie przy podejmowaniu decyzji ekonomicznych.

Co więcej, ekonomia neoklasyczna zakłada, że produkt lub usługa często ma wartość przewyższającą koszty jego produkcji. Podczas gdy klasyczna teoria ekonomii zakłada, że wartość produktu wywodzi się z kosztów materiałów oraz kosztów pracy, ekonomiści neoklasyczni twierdzą, że postrzeganie przez konsumentów wartości produktu wpływa na jego cenę i popyt.

Wreszcie, ta teoria ekonomii stwierdza, że konkurencja prowadzi do efektywnej alokacji zasobów w gospodarce. Siły podaży i popytu tworzą równowagę rynkową.

W przeciwieństwie do ekonomii keynesowskiej, szkoła neoklasyczna twierdzi, że oszczędności determinują inwestycje. Konkluduje, że równowaga na rynku i wzrost przy pełnym zatrudnieniu powinny być głównymi priorytetami gospodarczymi rządu.

Sprawa przeciwko ekonomii neoklasycznej

Jego krytycy uważają, że podejście neoklasyczne nie jest w stanie dokładnie opisać rzeczywistych gospodarek. Utrzymują, że założenie, że konsumenci zachowują się racjonalnie przy dokonywaniu wyborów, ignoruje podatność natury ludzkiej na reakcje emocjonalne.

Ekonomiści neoklasyczni utrzymują, że siły podaży i popytu prowadzą do efektywnej alokacji zasobów.

Niektórzy krytycy obwiniają również neoklasyczną ekonomię za nierówności w globalnym długu i stosunkach handlowych, ponieważ teoria głosi, że prawa pracownicze i warunki życia ulegną nieuchronnej poprawie w wyniku wzrostu gospodarczego.

Kryzys neoklasyczny?

Zwolennicy ekonomii neoklasycznej uważają, że nie ma górnej granicy zysków, które mogą osiągnąć mądrzy kapitaliści,. ponieważ wartość produktu zależy od percepcji konsumentów. Ta różnica między rzeczywistymi kosztami produktu a ceną, za jaką jest sprzedawany, nazywana jest nadwyżką ekonomiczną.

Można jednak powiedzieć, że tego typu myślenie doprowadziło do kryzysu finansowego w 2008 roku. W okresie poprzedzającym ten kryzys współcześni ekonomiści uważali, że syntetyczne instrumenty finansowe nie mają pułapu cenowego, ponieważ inwestorzy w nie postrzegali rynek mieszkaniowy jako nieograniczony pod względem potencjału wzrostu. Zarówno ekonomiści, jak i inwestorzy nie mieli racji, a rynek tych instrumentów finansowych załamał się.

##Przegląd najważniejszych wydarzeń

Różnicę między rzeczywistymi kosztami produkcji a ceną detaliczną nazywają nadwyżką ekonomiczną.
Ekonomiści neoklasyczni twierdzą, że postrzeganie przez konsumenta wartości produktu jest czynnikiem decydującym o jego cenie.
Klasyczni ekonomiści zakładają, że najważniejszym czynnikiem wpływającym na cenę produktu jest jego koszt wytworzenia.