Umowa Smithsona
Co to jest umowa Smithsonian?
Umowa Smithsona była tymczasową umową wynegocjowaną w 1971 roku wśród dziesięciu wiodących krajów rozwiniętych na świecie, a mianowicie Belgii, Kanady, Francji, Niemiec Zachodnich, Włoch, Japonii, Holandii, Szwecji, Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych. Umowa wprowadziła poprawki do systemu stałych kursów walutowych ustanowionego na mocy porozumienia z Bretton Woods i skutecznie stworzyła nowy standard dla dolara, ponieważ inne uprzemysłowione narody powiązały swoje waluty z dolarem amerykańskim.
Wyjaśnienie umowy Smithsonian
Porozumienie z Bretton Woods było skomplikowanym systemem opartym na złocie, który zaczął się rozpadać w latach 60. XX wieku, gdy globalne zapasy złota stały się niewystarczające, aby zaspokoić globalne zapotrzebowanie na rezerwy międzynarodowe. Porozumienie Smithsona spowodowało częściową dewaluację dolara amerykańskiego, ale nie wystarczyło do rozwiązania podstawowych kwestii porozumienia z Bretton Woods i trwało zaledwie 15 miesięcy przed upadkiem całego systemu.
Porozumienie Smithsona stało się konieczne, gdy ówczesny prezydent USA Richard Nixon przestał zezwalać zagranicznym bankom centralnym na wymianę dolarów amerykańskich na złoto w sierpniu 1971 roku. Gwałtowny skok stopy inflacji w USA pod koniec lat sześćdziesiątych sprawił, że istniejący system stał się niestabilny i napędzał przejście na waluty obce i złoto kosztem dolara amerykańskiego. Posunięcie prezydenta Nixona wywołało kryzys, który doprowadził do apelu Międzynarodowego Funduszu Walutowego o negocjacje między Grupą Dziesięciu (G-10). Te negocjacje z kolei doprowadziły do porozumienia Smithsonian w grudniu 1971 roku.
Umowa zdewaluowała dolara amerykańskiego o 8,5% w stosunku do złota, podnosząc cenę uncji złota z 35 USD do 38 USD. Pozostałe kraje G-10 również zgodziły się na przeszacowanie swoich walut względem dolara amerykańskiego. Prezydent Nixon pochwalił porozumienie jako „najważniejszą umowę monetarną w historii świata”.
Jednak system wartości nominalnej nadal się pogarszał. Spekulanci pchnęli wiele walut obcych wbrew ich obecnie wyższym limitom wyceny, a wartość złota również wzrosła. Kiedy w lutym 1973 roku Stany Zjednoczone jednostronnie zdecydowały się na dewaluację dolara o 10%, podnosząc cenę złota do 42 dolarów za uncję, było to za dużo dla systemu. Do 1973 r. większość głównych walut zmieniła kurs ze stałego na zmienny w stosunku do dolara amerykańskiego.
Koniec Złotego Standardu
Decyzja prezydenta Nixona o „ zamknięciu złotego okna ” była końcem amerykańskiego zobowiązania do ustalenia stałej ceny złota. Dolar amerykański był teraz walutą fiducjarną. Decyzje pomogły zakończyć odejście od standardu złota,. które rozpoczęło się na początku lat 30., kiedy Kongres uchwalił wspólną rezolucję zakazującą wierzycielom żądania spłaty w złocie. Ówczesny prezydent Franklin D. Roosevelt nakazał osobom fizycznym zwrócić złoto o wysokich nominałach i certyfikaty złota do Rezerwy Federalnej za ustaloną cenę.
Przegląd najważniejszych wydarzeń
Oznaczało to koniec standardu złota, który został uchwalony w latach 30. XX wieku.
Porozumienie Smithsona trwało tylko 15 miesięcy, ponieważ spekulanci obniżyli kurs dolara, a kraje porzuciły sztywny kurs na rzecz płynnych kursów walutowych.
Porozumienie Smithsonian zostało wdrożone w grudniu 1971 r. i utorowało drogę do nowego standardu dolara, ponieważ inne kraje uprzemysłowione powiązały swoje waluty z dolarem amerykańskim.
Porozumienie stało się konieczne, gdy prezydent USA Richard Nixon przestał zezwalać zagranicznym bankom centralnym na wymianę dolarów amerykańskich na złoto.
