Vikuleg iðgjaldatrygging
Hvað er vikuleg iðgjaldatrygging?
Vikuleg iðgjaldatrygging er tegund fjárhagslegrar verndar þar sem greiðslur sem vátryggður greiðir í staðinn fyrir tryggingu eru greiddar vikulega.
Þessi tegund tryggingar var kynnt af Prudential árið 1875 og var algeng seint á 18. áratugnum og snemma á 19. áratugnum. Á þeim tíma gátu vátryggjendur ekki fengið tryggingu með mánaðarlegum iðgjaldagreiðslum til að ná í neytendur. Litlu vikulegu iðgjaldagreiðslurnar voru hannaðar til að passa við launaáætlanir starfsmanna og hóflegar tekjur. Vikuleg iðgjaldatrygging er einnig þekkt sem iðnaðarlíftrygging.
Hvernig vikuleg iðgjaldatrygging virkar
Vikuleg iðgjöld voru einkenni iðntrygginga, tegund af líftryggingavörum sem verkamenn sem starfa við iðnaðarstörf eins og framleiðslu eru boðin. Tryggingafélög innheimtu iðgjaldagreiðslurnar með því að senda umboðsmenn heim til fólks. Um miðjan 19. áratuginn fór vikulegum iðgjaldatryggingum að fækka vegna þess að hækkandi tekjur gerðu stærri og sjaldnar iðgjaldagreiðslur hagkvæmari fyrir margar fjölskyldur.
Tryggja Ameríku
Í árdaga voru tryggingar oft seldar en ekki keyptar og það hentaði tryggingafélögum vel. Á bak við þessa hugsun er hugmyndin um óhagkvæmt val. Það er hugmyndin að fólk sem leitar sér tryggingar er líklegra til að þurfa eða nota það og því er hættara við meiri áhættu. Þannig að það er ein ástæðan fyrir því að vátryggjendur sendu út her sölumanna til að sannfæra fólk um að tryggingar væru góð hugmynd.
Vikutryggingar liðins tíma voru aðallega heilar líftryggingar. Vikuleg iðgjöld þýddu að vátryggjendur innheimtu peninga hraðar og lækkuðu þannig kostnað við vátryggingarnar. Verkamenn voru seldir á þeirri hugmynd að borga nokkra dollara á viku fyrir til dæmis 2.000 dala tryggingagjald ef þeir létu lífið, eða tvöfalt það ef þeir dóu af slysförum, þekkt sem tvöfaldar skaðabætur. Tryggingamaðurinn myndi að sjálfsögðu mæta á útborgunardegi, annað hvort á heimili vátryggingartaka eða fyrirtæki til að innheimta iðgjaldið.
Að byggja upp verðmæti í reiðufé var helsti sölustaður þessara stefnu, og er enn í dag. Í lok 20 eða 30 ára greiðslna hafði tryggingin byggt upp peningaverðmæti sem oft jafngilti innborguðum iðgjöldum eða nafnverði tryggingarinnar. Fólk gæti líka fengið lánað gegn stefnunni.
Öryrkjatryggingar voru líka seldar með þessum hætti , löngu áður en almannatryggingar veittu örorkutryggingu frá og með 1956. Þar áður var lítið fyrir meðalstarfsmann að falla aftur á eftir að meiðsli í starfi gerði það að verkum að það var ekki hægt að halda áfram að vinna.
Fyrir fólk í dag er erfitt að ímynda sér samfélag þar sem launþegar fengu ekkert frá vinnuveitanda sínum umfram laun og engin öryggisnet ríkisins eða eftirlaunabætur.
Hápunktar
Vikuleg iðgjaldatrygging nær aftur til seint á 1800, áður en mánaðarlegar tryggingar voru til.
Vikutryggingar voru vinsælar þá vegna þess að iðgjaldagreiðslur voru í samræmi við launaáætlanir þeirra sem voru tryggðir.
Þegar tekjur hækkuðu um miðjan 1900 urðu mánaðarlegar tryggingar vinsælli, sem olli því að vikulegar iðgjaldatryggingar lækkuðu.
