Komunikasi yang Diutamakan

Apakah Komunikasi Beristimewa?

Komunikasi istimewa ialah interaksi antara dua pihak di mana undang-undang mengiktiraf hubungan peribadi yang dilindungi. Apa sahaja yang dikomunikasikan antara kedua-dua pihak mesti kekal sulit dan undang-undang tidak boleh memaksa pendedahan mereka.

Malah pendedahan oleh salah satu pihak datang dengan had undang-undang. Walau bagaimanapun, terdapat pengecualian yang boleh membatalkan hubungan komunikasi istimewa. Terdapat juga pelbagai keadaan di mana komunikasi istimewa boleh diketepikan**,** sama ada secara sengaja atau tidak sengaja. Hubungan yang biasa disebut di mana komunikasi istimewa wujud ialah hubungan antara peguam dan pelanggan, doktor–atau ahli terapi–dan pesakit, dan imam dan umat.

Cara Komunikasi Istimewa Berfungsi

Selain keistimewaan peguam-klien dan perbualan dengan profesional perubatan dan pegawai agama, komunikasi istimewa termasuk antara dua pasangan, akauntan dan pelanggan, dan, di beberapa negeri, wartawan dan sumber mereka.

Dalam perhubungan profesional, hak perlindungan untuk komunikasi adalah milik klien, pesakit, atau insaf. Penerima maklumat mesti merahsiakan komunikasi (melainkan keistimewaan diketepikan oleh penzahir maklumat). Jika penerima maklumat gagal merahsiakan maklumat, dalam banyak keadaan mereka boleh kehilangan lesen operasi mereka.

Peruntukan utama keistimewaan antara pasangan ialah mahkamah tidak boleh memaksa suami atau isteri untuk mendedahkan kandungan komunikasi sulit yang dibuat semasa perkahwinan—suami isteri juga tidak boleh dipaksa untuk memberi keterangan terhadap yang lain. Hak-hak ini, yang kekal walaupun selepas perkahwinan dibubarkan, direka untuk melindungi kejujuran dan kerahsiaan perkahwinan. Walau bagaimanapun, perlindungan ini tidak menghalang seorang atau pasangan lain daripada memberi keterangan terhadap yang lain di mahkamah (sekiranya mereka memilih untuk berbuat demikian).

Pertimbangan Khas

Untuk memastikan status sulit dalam perhubungan komunikasi istimewa, komunikasi yang dibuat antara kedua-dua pihak mesti berlaku dalam suasana peribadi–contohnya, bilik mesyuarat–di mana pihak-pihak tersebut mempunyai jangkaan munasabah bahawa orang lain mungkin tidak mendengarnya.

Walau bagaimanapun, status keistimewaan komunikasi itu berakhir jika–atau apabila–komunikasi itu dikongsi dengan pihak ketiga yang bukan sebahagian daripada perhubungan yang dilindungi. Walau bagaimanapun, seseorang yang merupakan ejen penerima maklumat—seorang setiausaha akauntan, katakan, atau jururawat doktor—secara amnya tidak dianggap sebagai pihak ketiga yang menjejaskan status keistimewaan komunikasi tersebut.

Adalah penting untuk diingat bahawa terdapat situasi di mana komunikasi istimewa berhenti menjadi peribadi. Contohnya, jika terdapat pendedahan bahaya kepada orang ramai, atau ancaman bahaya kepada orang ramai pada masa hadapan. Komunikasi dengan profesional perubatan tidak dilindungi apabila profesional mempunyai sebab untuk mempercayai pesakit boleh membawa bahaya kepada diri mereka sendiri atau orang lain.

Kekurangan perlindungan biasanya merangkumi penderaan yang disyaki terhadap kanak-kanak atau orang lain yang terdedah, seperti orang tua atau orang kurang upaya. Walaupun antara pasangan, komunikasi istimewa biasanya tidak terpakai dalam kes yang melibatkan kemudaratan, atau ancaman bahaya, kepada pasangan atau anak-anak dalam jagaan pasangan itu, atau kepada jenayah yang dilakukan bersama dengan pasangan lain.

Sorotan

• Komunikasi istimewa melindungi kerahsiaan interaksi antara dua pihak, yang undang-undang mengklasifikasikan sebagai berhak kepada hubungan peribadi yang dilindungi.

• Beberapa perhubungan yang memberikan perlindungan komunikasi istimewa termasuk peguam-klien, doktor-pesakit, paderi-ahli kariah, dua pasangan dan (di sesetengah negeri) sumber wartawan.

• Jika bahaya—atau ancaman bahaya—kepada orang ramai terlibat, perlindungan komunikasi istimewa hilang.