iluzja pieniędzy

Co to jest iluzja pieniędzy?

Iluzja pieniądza to teoria ekonomiczna zakładająca, że ludzie mają tendencję do postrzegania swojego bogactwa i dochodów w nominalnych dolarach, a nie w realnych. Innymi słowy zakłada się, że ludzie nie biorą pod uwagę poziomu inflacji w gospodarce,. błędnie uważając, że dolar jest wart tyle samo, co rok wcześniej.

Iluzja pieniądza jest czasami nazywana iluzją ceny.

Zrozumienie iluzji pieniędzy

Iluzja pieniądza to kwestia psychologiczna, która jest przedmiotem debaty wśród ekonomistów. Niektórzy nie zgadzają się z tą teorią, twierdząc, że ludzie automatycznie myślą o swoich pieniądzach w kategoriach realnych, dostosowując się do inflacji, ponieważ widzą zmiany cen za każdym razem, gdy wchodzą do sklepu.

Tymczasem inni ekonomiści twierdzą, że iluzja pieniądza jest rozpowszechniona, powołując się na takie czynniki, jak brak edukacji finansowej i sztywność cen wielu towarów i usług, jako powody, dla których ludzie mogą wpaść w pułapkę ignorowania rosnących kosztów życia.

Iluzja pieniądza jest często przytaczana jako powód, dla którego niski poziom inflacji – od 1% do 2% rocznie – jest w rzeczywistości pożądany dla gospodarki. Niska inflacja pozwala na przykład pracodawcom na umiarkowane podnoszenie płac w ujęciu nominalnym, nie płacąc realnie więcej. W rezultacie wiele osób otrzymujących podwyżki uważa, że ich bogactwo rośnie, niezależnie od rzeczywistej stopy inflacji.

Warto zauważyć, że postrzeganie przez ludzi wyników finansowych jest zabarwione iluzją pieniędzy. Eksperymenty wykazały na przykład, że ludzie generalnie postrzegają 2% obniżkę płac w nominalnym dochodzie bez zmiany wartości pieniężnej jako niesprawiedliwe. Uważają jednak również, że wzrost dochodu nominalnego o 2%, gdy inflacja wynosi 4%, jest sprawiedliwy.

Historia iluzji pieniądza

Termin iluzja pieniądza został po raz pierwszy ukuty przez amerykańskiego ekonomistę Irvinga Fishera w jego książce „Stabilizing the Dollar”. Fisher napisał później całą książkę poświęconą temu tematowi w 1928 roku, zatytułowaną „Iluzja na pieniądze”.

Brytyjski ekonomista John Maynard Keynes przyczynił się do spopularyzowania tego terminu.

Iluzja pieniędzy kontra krzywa Phillipsa

Uważa się, że iluzja pieniądza jest kluczowym aspektem Friedmanowskiej wersji krzywej Phillipsa — popularnego narzędzia do analizy polityki makroekonomicznej. Krzywa Philipsa twierdzi, że wzrostowi gospodarczemu towarzyszy inflacja, co z kolei powinno prowadzić do większej liczby miejsc pracy i zmniejszenia bezrobocia.

Iluzja pieniądza pomaga podtrzymać tę teorię. Argumentuje, że pracownicy rzadko domagają się podwyżek płac, aby zrekompensować inflację, co ułatwia firmom zatrudnianie pracowników tanio. Mimo to iluzja pieniądza nie wyjaśnia w odpowiedni sposób mechanizmu działającego na krzywej Phillipsa. Aby to zrobić, wymagane są dwa dodatkowe założenia.

Po pierwsze, ceny reagują w różny sposób na zmienione warunki popytu: wzrost zagregowanego popytu wpływa na ceny towarów wcześniej niż na ceny na rynku pracy. Spadek bezrobocia jest więc wszak wynikiem spadku płac realnych, a trafna ocena sytuacji przez pracowników jest jedyną przyczyną powrotu do początkowej (naturalnej) stopy bezrobocia (tj. końca pieniądza). złudzenie, kiedy w końcu rozpoznają rzeczywistą dynamikę cen i płac).

Drugie (arbitralne) założenie odnosi się konkretnie do szczególnej asymetrii informacyjnej : To, czego pracownicy nie są świadomi, w związku ze zmianami (realnych i nominalnych) płac i cen, może być wyraźnie obserwowane przez pracodawców. Nowa klasyczna wersja krzywej Phillipsa miała na celu usunięcie zagadkowych dodatkowych założeń, ale jej mechanizm nadal wymaga iluzji pieniądza.

##Przegląd najważniejszych wydarzeń

• Iluzja pieniądza zakłada, że ludzie mają tendencję do postrzegania swojego bogactwa i dochodu w nominalnych dolarach, zamiast rozpoznawać ich rzeczywistą wartość skorygowaną o inflację.

• Ekonomiści przytaczają czynniki, takie jak brak edukacji finansowej i sztywność cen wielu towarów i usług, jako wyzwalacze iluzji pieniądza.

• Czasami mówi się, że pracodawcy korzystają z tego, skromnie podnosząc płace w ujęciu nominalnym, nie płacąc w rzeczywistości więcej.