Makroekonomia

Czym jest makroekonomia?

Makroekonomia jest gałęzią ekonomii, która bada, jak zachowuje się ogólna gospodarka — rynek lub inne systemy działające na dużą skalę. Makroekonomia bada zjawiska ogólnogospodarcze, takie jak inflacja,. poziom cen, tempo wzrostu gospodarczego,. dochód narodowy, produkt krajowy brutto (PKB) oraz zmiany bezrobocia.

Oto niektóre z kluczowych pytań, jakie stawia makroekonomia: Co powoduje bezrobocie? Co powoduje inflację ? Co tworzy lub stymuluje wzrost gospodarczy? Makroekonomia próbuje zmierzyć, jak dobrze radzi sobie gospodarka, zrozumieć, jakie siły ją napędzają, i przewidzieć, jak wydajność może się poprawić.

Makroekonomia zajmuje się wydajnością, strukturą i zachowaniem całej gospodarki, w przeciwieństwie do mikroekonomii,. która jest bardziej skoncentrowana na wyborach dokonywanych przez poszczególnych aktorów w gospodarce (takich jak ludzie, gospodarstwa domowe, branże itp.).

Zrozumienie makroekonomii

Nauka o ekonomii ma dwie strony: makroekonomię i mikroekonomię. Jak sugeruje termin, makroekonomia patrzy na ogólny, całościowy scenariusz gospodarki. Mówiąc prościej, skupia się na sposobie funkcjonowania gospodarki jako całości, a następnie analizuje, w jaki sposób różne sektory gospodarki są ze sobą powiązane, aby zrozumieć, jak funkcjonuje agregat. Obejmuje to spojrzenie na zmienne, takie jak bezrobocie, PKB i inflacja. Makroekonomiści opracowują modele wyjaśniające relacje między tymi czynnikami. Takie modele makroekonomiczne i tworzone przez nie prognozy są wykorzystywane przez podmioty rządowe do pomocy w konstruowaniu i ocenie polityki gospodarczej, monetarnej i fiskalnej; przez przedsiębiorstwa do ustalania strategii na rynkach krajowych i globalnych; oraz przez inwestorów do przewidywania i planowania zmian w różnych klasach aktywów.

Biorąc pod uwagę ogromną skalę budżetów rządowych oraz wpływ polityki gospodarczej na konsumentów i przedsiębiorstwa, makroekonomia wyraźnie zajmuje się istotnymi kwestiami. Właściwie zastosowane teorie ekonomiczne mogą dostarczyć pouczających informacji na temat funkcjonowania gospodarek oraz długoterminowych konsekwencji określonych polityk i decyzji. Teoria makroekonomiczna może również pomóc poszczególnym firmom i inwestorom w podejmowaniu lepszych decyzji dzięki dokładniejszemu zrozumieniu wpływu ogólnych trendów i polityk gospodarczych na ich własne branże.

Granice makroekonomii

Ważne jest również zrozumienie ograniczeń teorii ekonomii. Teorie są często tworzone w próżni i brakuje im pewnych szczegółów ze świata rzeczywistego, takich jak opodatkowanie, regulacje i koszty transakcji. Rzeczywisty świat jest również zdecydowanie skomplikowany i obejmuje kwestie preferencji społecznych i sumienia, które nie poddają się matematycznej analizie.

Nawet przy ograniczeniach teorii ekonomii ważne i opłacalne jest śledzenie głównych wskaźników makroekonomicznych, takich jak PKB, inflacja i bezrobocie. Na wyniki spółek, a co za tym idzie, ich akcje, duży wpływ mają warunki ekonomiczne, w jakich działają firmy, a badanie statystyk makroekonomicznych może pomóc inwestorowi w podejmowaniu lepszych decyzji i dostrzeganiu punktów zwrotnych.

Podobnie nieocenione może być zrozumienie, które teorie są korzystne i mają wpływ na konkretną administrację rządową. Podstawowe zasady ekonomiczne rządu wiele mówią o tym, jak ten rząd będzie podchodził do opodatkowania, regulacji, wydatków rządowych i podobnych polityk. Dzięki lepszemu zrozumieniu ekonomii i konsekwencji decyzji ekonomicznych inwestorzy mogą przynajmniej rzucić okiem na prawdopodobną przyszłość i działać zgodnie z nią z ufnością.

Obszary badań makroekonomicznych

Makroekonomia to dość szeroka dziedzina, ale dwa specyficzne obszary badawcze są reprezentatywne dla tej dyscypliny. Pierwszy obszar to czynniki, które determinują długookresowy wzrost gospodarczy,. czyli wzrost dochodu narodowego. Druga dotyczy przyczyn i konsekwencji krótkoterminowych wahań dochodu narodowego i zatrudnienia, zwanych także cyklem koniunkturalnym.

Rozwój ekonomiczny

Wzrost gospodarczy odnosi się do wzrostu zagregowanej produkcji w gospodarce. Makroekonomiści starają się zrozumieć czynniki, które promują lub opóźniają wzrost gospodarczy, aby wesprzeć politykę gospodarczą, która będzie wspierać rozwój, postęp i podnoszenie poziomu życia.

Klasyczne XVIII-wieczne dzieło Adama Smitha „Badanie natury i przyczyn bogactwa narodów”, które opowiadało się za wolnym handlem, leseferystyczną polityką gospodarczą i rozszerzeniem podziału pracy**, było prawdopodobnie pierwsza iz pewnością jedna z przełomowych prac w tym dorobku badawczym. W XX wieku makroekonomiści zaczęli badać wzrost za pomocą bardziej formalnych modeli matematycznych. Wzrost jest powszechnie modelowany jako funkcja kapitału fizycznego, kapitału ludzkiego, siły roboczej i technologii.

Cykle biznesowe

Nałożone na długoterminowe trendy wzrostu makroekonomicznego, poziomy i stopy zmian głównych zmiennych makroekonomicznych, takich jak zatrudnienie i produkcja krajowa, przechodzą okresowe wahania w górę lub w dół, ekspansje i recesje, w zjawisku znanym jako cykl koniunkturalny. Kryzys finansowy z 2008 r. jest wyraźnym przykładem z ostatnich lat, a Wielki Kryzys lat 30. był w rzeczywistości impulsem do rozwoju najnowocześniejszej teorii makroekonomicznej.

Historia Makroekonomii

Chociaż termin „makroekonomia” nie jest aż tak stary (sięgał lat 40.), wiele podstawowych pojęć makroekonomii było przedmiotem badań znacznie dłużej. Zagadnienia takie jak bezrobocie, ceny, wzrost i handel niepokoiły ekonomistów niemal od samego początku tej dyscypliny, chociaż ich badania stały się znacznie bardziej skoncentrowane i wyspecjalizowane w XX i XXI wieku. Elementy wcześniejszych prac takich jak Adam Smith i John Stuart Mill wyraźnie odnosiły się do kwestii, które teraz zostałyby uznane za domenę makroekonomii.

Makroekonomia w swojej współczesnej formie jest często definiowana jako rozpoczynająca się od Johna Maynarda Keynesa i opublikowania jego książki Ogólna teoria zatrudnienia, odsetek i pieniądza w 1936 roku. Keynes przedstawił wyjaśnienie skutków Wielki Kryzys,. kiedy towary pozostały niesprzedane, a robotnicy bezrobotni. Teoria Keynesa próbowała wyjaśnić, dlaczego rynki mogą się nie oczyszczać.

Przed spopularyzowaniem teorii Keynesa ekonomiści generalnie nie rozróżniali mikro- i makroekonomii. Zrozumiano, że te same mikroekonomiczne prawa podaży i popytu, które działają na poszczególnych rynkach dóbr, oddziałują między poszczególnymi rynkami, aby doprowadzić gospodarkę do ogólnej równowagi,. jak opisał Leon Walras. Związek między rynkami towarów a wielkoskalowymi zmiennymi finansowymi, takimi jak poziomy cen i stopy procentowe, został wyjaśniony przez ekonomistów takich jak Knut Wicksell, Irving Fisher i Ludwig von Mises poprzez wyjątkową rolę, jaką pieniądz odgrywa w gospodarce jako środek wymiany.

W ciągu XX wieku ekonomia keynesowska, jak zaczęto nazywać teorie Keynesa, podzieliła się na kilka innych szkół myślenia.

Makroekonomiczne szkoły myśli

Dziedzina makroekonomii jest podzielona na wiele różnych szkół myślenia, różniących się poglądami na temat funkcjonowania rynków i ich uczestników.

Klasyczny

Klasyczni ekonomiści utrzymywali, że ceny, płace i stawki są elastyczne, a rynki mają tendencję do klarowania, o ile nie uniemożliwia tego polityka rządu, opierając się na oryginalnych teoriach Adama Smitha. Termin „klasyczni ekonomiści” nie jest w rzeczywistości szkołą myśli makroekonomicznej, ale etykietą nałożoną najpierw przez Karola Marksa, a później przez Keynesa na określenie wcześniejszych myślicieli ekonomicznych, z którymi odpowiednio się nie zgadzali, ale którzy sami w ogóle nie rozróżniali makroekonomii od mikroekonomii .

Keynesowski

Ekonomia keynesowska została w dużej mierze zbudowana na podstawie prac Johna Maynarda Keynesa i była początkiem makroekonomii jako odrębnej dziedziny badań od mikroekonomii. Keynesiści skupiają się na zagregowanym popycie jako głównym czynniku w kwestiach takich jak bezrobocie i cykl koniunkturalny. Ekonomiści keynesiści uważają, że cyklem koniunkturalnym można zarządzać poprzez aktywną interwencję rządu poprzez politykę fiskalną (wydawanie większych wydatków w recesji w celu stymulowania popytu) i politykę monetarną (stymulowanie popytu niższymi stopami). Ekonomiści keynesowscy uważają również, że w systemie istnieją pewne usztywnienia, w szczególności sztywne ceny,. które uniemożliwiają prawidłowe rozliczenie podaży i popytu.

Monetarysta

Szkoła monetarna jest gałęzią ekonomii keynesowskiej, w dużej mierze przypisywaną pracom Miltona Friedmana. Pracując w ramach i rozszerzając modele keynesowskie, Monetaryści argumentują, że polityka pieniężna jest ogólnie skuteczniejszym i bardziej pożądanym narzędziem politycznym do zarządzania zagregowanym popytem niż polityka fiskalna. Monetaryści uznają również ograniczenia polityki pieniężnej, które sprawiają, że dostrajanie gospodarki jest źle doradzane, a zamiast tego preferują przestrzeganie zasad polityki, które promują stabilne stopy inflacji.

Nowa klasyka

Nowa szkoła klasyczna, wraz z nowokeynesistami, jest zbudowana w dużej mierze na celu zintegrowania podstaw mikroekonomicznych z makroekonomią w celu rozwiązania rażących sprzeczności teoretycznych między tymi dwoma przedmiotami. Szkoła New Classical podkreśla znaczenie mikroekonomii i modeli opartych na tym zachowaniu. Nowoklasyczni ekonomiści zakładają, że wszyscy agenci starają się maksymalizować swoją użyteczność i mają racjonalne oczekiwania,. które włączają do modeli makroekonomicznych. Nowoklasyczni ekonomiści uważają, że bezrobocie jest w dużej mierze dobrowolne, a uznaniowa polityka fiskalna destabilizuje, podczas gdy inflację można kontrolować za pomocą polityki pieniężnej.

Nowy keynesowski

Szkoła nowokeynesowska próbuje również dodać podstawy mikroekonomiczne do tradycyjnych keynesowskich teorii ekonomicznych. Chociaż nowokeynesiści akceptują fakt, że gospodarstwa domowe i firmy działają w oparciu o racjonalne oczekiwania, nadal utrzymują, że istnieje wiele niedoskonałości rynku, w tym lepkie ceny i płace. Z powodu tej „lepkości” rząd może poprawić warunki makroekonomiczne poprzez politykę fiskalną i monetarną.

Austriak

Austriacka Szkoła jest starszą szkołą ekonomiczną, która odnotowuje pewien wzrost popularności. Austriackie teorie ekonomiczne odnoszą się głównie do zjawisk mikroekonomicznych, ale ponieważ, podobnie jak tak zwani ekonomiści klasyczni, nigdy nie oddzielają ściśle mikroekonomii i makroekonomii, teorie austriackie mają również ważne implikacje dla tego, co inaczej uważa się za podmioty makroekonomiczne. W szczególności austriacka teoria cyklu koniunkturalnego wyjaśnia szeroko zsynchronizowane (makroekonomiczne) wahania aktywności gospodarczej na różnych rynkach w wyniku polityki pieniężnej oraz rolę, jaką pieniądz i bankowość odgrywają w łączeniu rynków (mikroekonomicznych) ze sobą iw czasie.

Makroekonomia a mikroekonomia

Makroekonomia różni się od mikroekonomii, która skupia się na mniejszych czynnikach wpływających na wybory dokonywane przez osoby i firmy. Czynniki badane zarówno w mikroekonomii, jak i makroekonomii zazwyczaj mają na siebie wpływ. Na przykład poziom bezrobocia w całej gospodarce ma wpływ na podaż pracowników, od których firma może zatrudniać.

Kluczowe rozróżnienie między mikroekonomią a makroekonomią polega na tym, że agregaty makroekonomiczne mogą czasami zachowywać się w sposób bardzo odmienny lub nawet odwrotny niż analogiczne zmienne mikroekonomiczne. Na przykład Keynes odniósł się do tak zwanego paradoksu oszczędności, który twierdzi, że o ile dla jednostki oszczędzanie pieniędzy może być kluczem do budowania bogactwa, to gdy każdy próbuje od razu zwiększyć swoje oszczędności, może to przyczynić się do spowolnienia gospodarki i * mniej* majątek w sumie.

Tymczasem mikroekonomia przygląda się tendencjom ekonomicznym, czyli temu, co może się stać, gdy jednostki dokonują pewnych wyborów. Osoby są zazwyczaj klasyfikowane w podgrupy, takie jak kupujący, sprzedający i właściciele firm. Aktorzy ci współdziałają ze sobą zgodnie z prawami podaży i popytu na zasoby, wykorzystując pieniądze i stopy procentowe jako mechanizmy ustalania cen w celu koordynacji.

Przegląd najważniejszych wydarzeń

W przeciwieństwie do makroekonomii, mikroekonomia jest bardziej skoncentrowana na wpływach i wyborach dokonywanych przez poszczególnych aktorów w gospodarce (ludzie, firmy, branże itp.).
Makroekonomia w swojej nowoczesnej formie jest często definiowana jako rozpoczynająca się od Johna Maynarda Keynesa i jego teorii na temat zachowań rynkowych i polityki rządowej w latach 30. XX wieku; od tego czasu rozwinęło się kilka szkół myślenia.
Makroekonomia jest gałęzią ekonomii, która zajmuje się strukturą, wydajnością, zachowaniem i podejmowaniem decyzji w całej lub zagregowanej gospodarce.
Dwa główne obszary badań makroekonomicznych to długoterminowy wzrost gospodarczy i krótsze cykle koniunkturalne.