Szymon Kuzniec

Kim był Simon Kuznets?

Simon Kuznets, rosyjsko-amerykański ekonomista i statystyk, otrzymał w 1971 roku Nagrodę Nobla w dziedzinie ekonomii za badania nad wzrostem gospodarczym. Ustanowił standard rachunkowości dochodu narodowego, umożliwiając po raz pierwszy dokładne oszacowanie produktu narodowego brutto .

Zrozumienie Simona Kuznetsa

Simon Kuznets ustanowił standard rachunkowości dochodu narodowego — finansowany przez non-profit National Bureau of Economic Research. Jego pomiary oszczędności, konsumpcji i inwestycji pomogły rozwinąć ekonomię keynesowską i poczynić postępy w badaniach ekonometrycznych. Pomógł także położyć podwaliny pod badania cykli handlowych, znanych jako „cykle Kuznetsa” i opracował koncepcje dotyczące związku między wzrostem gospodarczym a nierównością dochodów.

Kuznets urodził się na Ukrainie w 1901 roku, a do Stanów Zjednoczonych przeprowadził się w 1922 roku. z Columbia University i był profesorem ekonomii i statystyki na Uniwersytecie Pensylwanii (1930-54), profesorem ekonomii politycznej na Johns Hopkins (1954-60) i profesorem ekonomii na Harvardzie (1960-71). Zmarł w 1985 roku w Cambridge, MA.

Krzywa Kuznetsa

Praca Kuznetsa nad wzrostem gospodarczym i dystrybucją dochodów doprowadziła go do postawienia hipotezy, że kraje uprzemysłowione doświadczają wzrostu, a następnie spadku nierówności ekonomicznej, określanej jako odwrócona „U” – „krzywa Kuznetsa”.

Uważał, że nierówność ekonomiczna wzrośnie, gdy robotnicy z obszarów wiejskich będą migrować do miast, utrzymując pensje na niskim poziomie, ponieważ robotnicy rywalizują o pracę. Ale według Kuznetsa mobilność społeczna ponownie wzrasta, gdy w „nowoczesnych” gospodarkach uprzemysłowionych osiągnięto pewien poziom dochodów, gdy panuje państwo opiekuńcze.

Jednak odkąd Kuznets postulował tę teorię w latach 70. XX wieku, nierówności dochodowe wzrosły w rozwiniętych krajach rozwiniętych, chociaż w szybko rozwijających się krajach Azji Wschodniej nierówność ta zmalała.

Środowiskowa krzywa Kuznetsa

Modyfikacja krzywej Kuznetsa stała się popularna w celu wykreślenia wzrostu, a następnie spadku poziomu zanieczyszczenia w gospodarkach rozwijających się. Po raz pierwszy opracowana przez Gene Grossmana i Alana Kruegera w publikacji NBER z 1995 roku, a później spopularyzowana przez Bank Światowy, środowiskowa krzywa Kuznetsa ma ten sam podstawowy wzór, co oryginalna krzywa Kuznetsa.

Tak więc wskaźniki środowiskowe pogarszają się wraz z uprzemysłowieniem gospodarki, aż do osiągnięcia punktu zwrotnego. Wskaźniki ponownie zaczynają się poprawiać dzięki nowej technologii i większej ilości pieniędzy, które trafiają z powrotem do społeczeństwa na poprawę stanu środowiska.

Istnieją mieszane dowody empiryczne potwierdzające słuszność środowiskowej krzywej Kuznetsa. Na przykład emisje dwutlenku węgla stale rosły zarówno w przypadku gospodarek rozwiniętych, jak i rozwijających się. Rozwój nowoczesnej infrastruktury handlu węglem oznacza również, że rozwinięte gospodarki nie redukują zanieczyszczenia, ale eksportują je do gospodarek rozwijających się, które są również zaangażowane w produkcję dla nich towarów.

To powiedziawszy, niektóre rodzaje zanieczyszczeń spadły wraz z uprzemysłowieniem gospodarki. Na przykład poziom dwutlenku siarki spadł w Stanach Zjednoczonych wraz ze wzrostem regulacji, nawet gdy liczba samochodów na drogach utrzymywała się na stałym poziomie lub wzrosła.

Dowody i krytyka krzywej Kuznetsa

Dowody empiryczne krzywej Kuznetsa były mieszane. Uprzemysłowienie społeczeństwa angielskiego było zgodne z hipotezą krzywej. Współczynnik Giniego,. miara nierówności w społeczeństwie, w Anglii wzrósł do 0,627 w 1871 r. z 0,400 w 1823 r. Jednak w 1901 r. spadł do 0,443. Szybko uprzemysłowione społeczeństwa Francji, Niemiec i Szwecji również podążały podobną trajektorią nierówności w tym samym czasie.

Ale Holandia i Norwegia miały inne doświadczenia, a nierówności w większości zmniejszały się konsekwentnie, gdy ich społeczeństwa przechodziły z gospodarki rolnej do przemysłowej. Gospodarki wschodnioazjatyckie – Japonia, Korea Południowa i Tajwan – również były świadkami stałego zmniejszania się nierówności w okresach uprzemysłowienia.

W celu wyjaśnienia tych anomalii wysunięto różne teorie. Niektórzy przypisują to dziwactwom kulturowym. Wyjaśnienie to nie uwzględnia jednak doświadczeń Holandii i Norwegii w przeciwieństwie do reszty Europy.

Inni skupili się na rozwoju systemów politycznych, które umożliwiły szybką redystrybucję bogactwa. Na przykład Daron Acemoglu i James Robinson zakładali, że nierówność spowodowana kapitalistyczną industrializacją zawierała „ziarna własnej destrukcji” i ustąpiła miejsca reformom politycznym i pracowniczym w Wielkiej Brytanii i Francji, umożliwiając redystrybucję bogactwa.

W gospodarkach wschodnioazjatyckich reformy gruntowe, które miały miejsce w latach 40. i 50. XX wieku, pomogły utorować drogę do sprawiedliwej redystrybucji, mimo że reforma polityczna została opóźniona. Innymi słowy, to polityka, a nie ekonomia, jak sugerował Kuznets, decydowała o poziomie nierówności.

Sam Kuznets, definiując tę koncepcję, zasugerował, że trzeba wykonać znacznie więcej pracy i zebrać dane, aby ostatecznie udowodnić związek między rozwojem gospodarczym a nierównością.

Przegląd najważniejszych wydarzeń

• Kuznets znany jest również z krzywej Kuznetsa, która stawia hipotezę, że kraje uprzemysłowione doświadczają wzrostu, a następnie spadku nierówności dochodów.

• Wzrost nierówności następuje po migracji pracowników z obszarów wiejskich do miast i stawaniu się społecznie mobilnymi. Po osiągnięciu pewnego poziomu dochodów nierówności maleją wraz z utrzymywaniem się państwa opiekuńczego.

• Simon Kuznets, ekonomista rosyjsko-amerykański, ustanowił standard rachunkowości dochodu narodowego, który pomógł rozwinąć idee ekonomii keynesowskiej i badania ekonometrii.

• Modyfikacja krzywej, znana jako krzywa środowiskowa Kuznetsa, stała się popularna, aby wykreślić wzrost i spadek zanieczyszczenia w gospodarce uprzemysłowionego kraju.