Ekonomia keynesowska

Czym jest ekonomia keynesowska?

Ekonomia keynesowska jest makroekonomiczną teorią ekonomiczną całkowitych wydatków w gospodarce i ich wpływu na produkcję, zatrudnienie i inflację. Ekonomia keynesowska została rozwinięta przez brytyjskiego ekonomistę Johna Maynarda Keynesa w latach 30. XX wieku w celu zrozumienia Wielkiego Kryzysu. Ekonomia keynesowska jest uważana za teorię „popytu”, która koncentruje się na zmianach w gospodarce w krótkim okresie. Teoria Keynesa była pierwszą, która wyraźnie oddzieliła badanie zachowań ekonomicznych i rynków w oparciu o indywidualne bodźce od badania szerokich krajowych zmiennych i konstrukcji zagregowanych w gospodarce.

Opierając się na swojej teorii, Keynes opowiadał się za zwiększonymi wydatkami rządowymi i niższymi podatkami w celu pobudzenia popytu i wyciągnięcia globalnej gospodarki z depresji. Następnie ekonomia keynesowska została użyta w odniesieniu do koncepcji, że optymalne wyniki gospodarcze można osiągnąć – i zapobiec spadkom gospodarczym – poprzez wpływanie na łączny popyt poprzez aktywną stabilizację i politykę interwencji gospodarczej rządu.

Zrozumienie ekonomii keynesowskiej

Ekonomia keynesowska reprezentowała nowy sposób patrzenia na wydatki, produkcję i inflację. Wcześniej Keynes nazwał klasycznym myśleniem ekonomicznym, że cykliczne wahania zatrudnienia i produkcji gospodarczej stwarzają możliwości zysku, do których jednostki i przedsiębiorcy mieliby motywację, a tym samym korygują nierównowagę w gospodarce. Zgodnie z konstrukcją tej tak zwanej klasycznej teorii Keynesa, gdyby zagregowany popyt w gospodarce spadł, wynikająca z tego słabość produkcji i miejsc pracy spowodowałaby spadek cen i płac. Niższy poziom inflacji i płac skłoniłby pracodawców do dokonywania inwestycji kapitałowych i zatrudniania większej liczby osób, stymulując zatrudnienie i przywracając wzrost gospodarczy. Keynes uważał jednak, że głębokość i trwałość Wielkiego Kryzysu poważnie przetestowały tę hipotezę.

W swojej książce Ogólna teoria zatrudnienia, procentu i pieniądza i innych pracach, Keynes sprzeciwiał się swojej konstrukcji klasycznej teorii, że podczas recesji pesymizm biznesowy i pewne cechy gospodarek rynkowych pogłębią słabość gospodarczą i wywołają zagregowany popyt zanurzyć się dalej.

Na przykład ekonomia keynesowska kwestionuje pogląd niektórych ekonomistów, że niższe płace mogą przywrócić pełne zatrudnienie, ponieważ krzywe popytu na pracę opadają w dół, jak każda inna normalna krzywa popytu. Zamiast tego argumentował, że pracodawcy nie będą zatrudniać pracowników do produkcji towarów, których nie można sprzedać, ponieważ popyt na ich produkty jest słaby. Podobnie złe warunki biznesowe mogą spowodować, że firmy będą ograniczać inwestycje kapitałowe,. zamiast wykorzystywać niższe ceny do inwestowania w nowe zakłady i sprzęt. Miałoby to również wpływ na zmniejszenie ogólnych wydatków i zatrudnienia.

Keynesowska ekonomia i wielki kryzys

Ekonomia keynesowska jest czasami określana jako „ekonomia depresji”, ponieważ Ogólna teoria Keynesa została napisana w czasie głębokiej depresji nie tylko w jego rodzinnym kraju, Wielkiej Brytanii, ale na całym świecie. Słynna książka z 1936 roku opierała się na zrozumieniu przez Keynesa wydarzeń mających miejsce podczas Wielkiego Kryzysu, które według Keynesa nie mogły być wyjaśnione przez klasyczną teorię ekonomiczną, tak jak przedstawił to w swojej książce.

Inni ekonomiści twierdzili, że w obliczu powszechnego pogorszenia koniunktury gospodarczej przedsiębiorstwa i inwestorzy korzystający z niższych cen nakładów w pogoni za własnym interesem przywrócą produkcję i ceny do stanu równowagi,. o ile nie będą temu zapobiegać. . Keynes uważał, że Wielki Kryzys zdawał się przeczyć tej teorii. Produkcja była niska, a bezrobocie pozostawało w tym czasie wysokie. Wielki Kryzys zainspirował Keynesa do innego myślenia o naturze gospodarki. Na podstawie tych teorii stworzył rzeczywiste zastosowania, które mogą mieć konsekwencje dla społeczeństwa pogrążonego w kryzysie gospodarczym.

Keynes odrzucił pomysł, że gospodarka powróci do naturalnego stanu równowagi. Zamiast tego argumentował, że gdy z jakiegoś powodu nadejdzie spowolnienie gospodarcze, strach i przygnębienie, które wzbudza wśród firm i inwestorów, staną się samospełniające się i mogą prowadzić do długotrwałego okresu depresji i bezrobocia. W odpowiedzi Keynes opowiedział się za antycykliczną polityką fiskalną, w ramach której w okresach ekonomicznej niedoli rząd powinien podejmować wydatki z deficytem,. aby zrekompensować spadek inwestycji i zwiększyć wydatki konsumentów w celu ustabilizowania zagregowanego popytu.

Keynes był wówczas bardzo krytyczny wobec rządu brytyjskiego. Rząd znacznie zwiększył wydatki socjalne i podniósł podatki, aby zrównoważyć księgi narodowe. Keynes powiedział, że nie zachęciłoby to ludzi do wydawania pieniędzy, pozostawiając gospodarkę niestymulowaną i niezdolną do odbudowy i powrotu do pomyślnego stanu. Zamiast tego zaproponował, aby rząd wydał więcej pieniędzy i obniżył podatki, aby zmniejszyć deficyt budżetowy, co zwiększyłoby popyt konsumpcyjny w gospodarce. To z kolei doprowadziłoby do wzrostu ogólnej aktywności gospodarczej i zmniejszenia bezrobocia.

Keynes skrytykował również pomysł nadmiernego oszczędzania, chyba że w konkretnym celu, takim jak emerytura lub edukacja. Uważał to za niebezpieczne dla gospodarki, ponieważ im więcej pieniędzy stoi w stagnacji, tym mniej pieniędzy w gospodarce stymulujących wzrost. Była to kolejna z teorii Keynesa nastawiona na zapobieganie głębokim kryzysom gospodarczym.

Wielu ekonomistów skrytykowało podejście Keynesa. Twierdzą, że przedsiębiorstwa reagujące na bodźce ekonomiczne będą miały tendencję do przywracania gospodarki do stanu równowagi, chyba że rząd im to uniemożliwi, ingerując w ceny i płace, co sprawia wrażenie, jakby rynek podlegał samoregulacji. Z drugiej strony Keynes, który pisał, gdy świat był pogrążony w okresie głębokiej depresji ekonomicznej, nie był tak optymistyczny, jeśli chodzi o naturalną równowagę rynku. Uważał, że rząd jest w lepszej sytuacji niż siły rynkowe, jeśli chodzi o tworzenie solidnej gospodarki.

Keynesowska ekonomia i polityka fiskalna

The efekt mnożnikowy,. opracowany przez studenta Keynesa, Richarda Kahna, jest jednym z głównych elementów keynesowskiej antycyklicznej polityki fiskalnej. Zgodnie z teorią bodźców fiskalnych Keynesa, zastrzyk wydatków rządowych ostatecznie prowadzi do zwiększenia aktywności biznesowej i jeszcze większych wydatków. Teoria ta sugeruje, że wydatki zwiększają zagregowaną produkcję i generują większy dochód. Jeśli pracownicy są gotowi wydać swój dodatkowy dochód, wynikający z tego wzrost produktu krajowego brutto (PKB) może być nawet większy niż początkowa kwota stymulacji.

Wielkość mnożnika keynesowskiego jest bezpośrednio związana z krańcową skłonnością do konsumpcji. Jego koncepcja jest prosta. Wydatki jednego konsumenta stają się dochodem dla firmy, która następnie wydaje na sprzęt, pensje pracowników, energię, materiały, zakupione usługi, podatki i zwroty dla inwestorów. Dochód tego pracownika można następnie wydać, a cykl będzie kontynuowany. Keynes i jego zwolennicy wierzyli, że jednostki powinny oszczędzać mniej i wydawać więcej, zwiększając swoją marginalną skłonność do konsumpcji,. aby uzyskać pełne zatrudnienie i wzrost gospodarczy.

Zgodnie z tą teorią, jeden dolar wydany na bodźce fiskalne ostatecznie generuje więcej niż jeden dolar wzrostu. Wydawało się to być zamachem stanu dla ekonomistów rządowych, którzy mogli stanowić uzasadnienie dla politycznie popularnych projektów wydatków na skalę krajową.

Teoria ta przez dziesięciolecia była dominującym paradygmatem w ekonomii akademickiej. W końcu inni ekonomiści, tacy jak Milt on Friedman i Murray Rothbard,. wykazali, że model keynesowski błędnie przedstawiał związek między oszczędnościami, inwestycjami i wzrostem gospodarczym. Wielu ekonomistów nadal polega na modelach generowanych przez mnożniki, chociaż większość przyznaje, że bodźce fiskalne są znacznie mniej skuteczne niż sugerował pierwotny model mnożnikowy.

Mnożnik fiskalny powszechnie kojarzony z teorią keynesowską jest jednym z dwóch szerokich mnożników w ekonomii. Drugi mnożnik jest znany jako mnożnik pieniądza. Ten mnożnik odnosi się do procesu kreacji pieniądza, który wynika z systemu bankowego z rezerwą cząstkową. Mnożnik pieniądza jest mniej kontrowersyjny niż jego keynesowski odpowiednik fiskalny.

Keynesowska ekonomia i polityka monetarna

Ekonomia keynesowska koncentruje się na rozwiązaniach po stronie popytu na okresy recesji. Interwencja rządu w procesy gospodarcze jest ważną częścią keynesowskiego arsenału w walce z bezrobociem, niepełnym zatrudnieniem i niskim popytem gospodarczym. Nacisk na bezpośrednią interwencję rządu w gospodarkę często stawia keynesowskich teoretyków w sprzeczności z tymi, którzy argumentują za ograniczonym zaangażowaniem rządu w rynki.

Teoretycy keynesiści twierdzą, że gospodarki nie stabilizują się bardzo szybko i wymagają aktywnej interwencji, która zwiększa krótkoterminowy popyt w gospodarce. Ich zdaniem płace i zatrudnienie wolniej reagują na potrzeby rynku i wymagają interwencji rządu, aby utrzymać się na właściwej drodze. Co więcej, argumentują, że ceny również nie reagują szybko i tylko stopniowo zmieniają się, gdy podejmowane są interwencje polityki pieniężnej, dając początek gałęzi ekonomii keynesowskiej znanej jako monetaryzm.

Jeśli ceny zmieniają się powoli, umożliwia to wykorzystanie podaży pieniądza jako narzędzia i zmianę stóp procentowych w celu zachęcenia do zaciągania pożyczek i pożyczek. Obniżenie stóp procentowych to jeden ze sposobów, w jaki rządy mogą znacząco interweniować w systemy gospodarcze, zachęcając w ten sposób do konsumpcji i inwestycji. Krótkoterminowe wzrosty popytu zapoczątkowane obniżkami stóp procentowych ożywiają system gospodarczy i przywracają zatrudnienie oraz popyt na usługi. Nowa działalność gospodarcza napędza następnie dalszy wzrost i zatrudnienie.

Keynesiści uważają, że bez interwencji cykl ten zostaje zakłócony, a wzrost rynku staje się bardziej niestabilny i podatny na nadmierne wahania. Utrzymywanie niskich stóp procentowych jest próbą stymulowania cyklu gospodarczego poprzez zachęcanie przedsiębiorstw i osób prywatnych do pożyczania większej ilości pieniędzy. Następnie wydają pożyczone pieniądze. Te nowe wydatki stymulują gospodarkę. Obniżanie stóp procentowych nie zawsze jednak prowadzi bezpośrednio do poprawy sytuacji gospodarczej.

Ekonomiści monetarni koncentrują się na zarządzaniu podażą pieniądza i niższych stopach procentowych jako rozwiązaniu problemów gospodarczych, ale generalnie starają się uniknąć problemu zerowego . Gdy stopy procentowe zbliżają się do zera, stymulowanie gospodarki poprzez obniżanie stóp procentowych staje się mniej skuteczne, ponieważ zmniejsza motywację do inwestowania, zamiast po prostu trzymać pieniądze w gotówce lub bliskich substytutach, takich jak krótkoterminowe obligacje skarbowe. Manipulacja stopami procentowymi może już nie wystarczyć do generowania nowej aktywności gospodarczej, jeśli nie może pobudzić inwestycji, a próba wywołania ożywienia gospodarczego może całkowicie utknąć. Jest to rodzaj pułapki płynności.

Kiedy obniżanie stóp procentowych nie przynosi rezultatów, keynesiści twierdzą, że należy zastosować inne strategie, przede wszystkim politykę fiskalną. Inne polityki interwencjonistyczne obejmują bezpośrednią kontrolę podaży pracy, zmianę stawek podatkowych w celu pośredniego zwiększenia lub zmniejszenia podaży pieniądza, zmianę polityki pieniężnej lub wprowadzenie kontroli podaży towarów i usług do czasu przywrócenia zatrudnienia i popytu.

Przegląd najważniejszych wydarzeń

• Aktywna polityka fiskalna i monetarna to podstawowe narzędzia zalecane przez ekonomistów keynesowskich do zarządzania gospodarką i walki z bezrobociem.

• Keynes rozwinął swoje teorie w odpowiedzi na Wielki Kryzys i był bardzo krytyczny wobec wcześniejszych teorii ekonomicznych, które nazywał „ekonomią klasyczną”.

• Ekonomia keynesowska koncentruje się na wykorzystaniu aktywnej polityki rządu do zarządzania zagregowanym popytem w celu przeciwdziałania lub zapobiegania recesjom gospodarczym.