Teori Entiti
Apakah Teori Entiti?
Teori entiti ialah teori undang-undang dan konsep perakaunan bahawa semua aktiviti perniagaan yang dijalankan oleh mana-mana perbadanan atau perniagaan liabiliti terhad adalah berasingan daripada pemiliknya. Teori entiti mempunyai dua aspek. Dalam perakaunan, ini bermakna akaun perniagaan dan peribadi, urus niaga, aset dan liabiliti hendaklah diakaunkan di bawah entiti berasingan dan daerah secara bebas daripada kewangan peribadi pemilik. Dalam undang-undang perniagaan, ini bermakna, di bawah premis liabiliti terhad,. pemilik perniagaan yang distrukturkan sebagai entiti berasingan tidak seharusnya bertanggungjawab secara peribadi untuk liabiliti yang ditanggung oleh perniagaan.
Walaupun terdapat beberapa kritikan, sebahagian besarnya disebabkan oleh sifat rekaan dan masalah agensi yang ditimbulkannya dalam amalan, teori entiti telah tidak ternilai kepada amalan perakaunan syarikat liabiliti terhad (LLC) dan status syarikat hari ini sebagai badan perundangan.
Memahami Teori Entiti
Di bawah teori entiti, individu atau sekumpulan orang yang bekerja bersama sebagai firma perniagaan dianggap sebagai entiti undang-undang dan perakaunan yang berasingan, pada asasnya mencipta orang fiksyen. Sesiapa yang menjalankan perniagaan dengan individu atau kumpulan itu dianggap dalam pengertian undang-undang dan perakaunan untuk menjalankan perniagaan dengan firma dan bukannya orang yang sebenarnya berurusan dengan mereka.
Ini membolehkan kedua-dua 1) perakaunan kolektif untuk urus niaga, dan 2) pemilikan undang-undang dan tanggungjawab untuk aset dan liabiliti direkodkan dan diadili secara berasingan daripada sebarang aktiviti lain yang ahli firma terlibat. Mengumpulkan perakaunan urus niaga bersama di bawah entiti yang berasingan bermakna keuntungan (atau kerugian) dan nilai bersih aset yang berkaitan boleh dikira dengan lebih mudah untuk memudahkan membuat keputusan ekonomi yang rasional.
Menjadikan firma perniagaan sebagai orang fiksyen di mata undang-undang bermakna firma boleh memiliki aset dan harta, mengeluarkan hutang (meminjam wang), membuat kontrak, dan sebagainya. Firma juga boleh disaman, tanpa menyaman pemilikan dan pengurusan secara peribadi.
Di bawah teori entiti, persamaan perakaunan untuk kunci kira-kira perniagaan menggambarkan firma sebagai entiti (jumlah asetnya) pada satu sisi persamaan, terhadap dua entiti berasingan, pemegang saham (yang memegang ekuiti firma) dan pemiutang (yang memegang liabiliti atau hutang firma):
kuali>
Ini boleh dibezakan dengan persamaan untuk persamaan kunci kira-kira syarikat milikan tunggal atau liabiliti tidak terhad atau nilai bersih individu, yang menggambarkan nilai perniagaan (atau individu) sebagai perbezaan antara aset yang dimiliki oleh mereka. dan hutang yang mereka tanggung, semuanya sebagai satu entiti undang-undang dan perakaunan.
Dengan melindungi pemilik perniagaan daripada liabiliti penuh untuk tindakan perniagaan, penerapan teori entiti memudahkan penumpuan aset produktif di bawah kawalan pengurus dan pekerja perniagaan yang biasanya mempunyai pengetahuan dan kemahiran yang lebih khusus tentang cara memohon. aset tersebut menguntungkan.
Mengehadkan liabiliti pemilik ialah satu cara untuk mendorong mereka untuk mempercayakan kawalan ke atas aset mereka kepada pengurus yang boleh menggunakannya dengan lebih produktif daripada yang mereka boleh, meningkatkan peluang untuk aktiviti perniagaan koperasi yang menghasilkan nilai untuk semua individu yang terlibat.
Kritikan terhadap Teori Entiti
Walaupun konsep asas teori entiti telah beredar sejak sekurang-kurangnya abad ke-19 dan merupakan cara lazim di mana perniagaan dijalankan dan diambil kira di seluruh dunia, ia tidak selalu difahami secara intuitif oleh ramai orang. Ini terutamanya disebabkan oleh masalah yang agak jelas yang memerlukan orang ramai percaya, atau sekurang-kurangnya berpura-pura percaya, dalam entiti khayalan yang hanya wujud di atas kertas dalam penyata perakaunan dan dokumen undang-undang.
Pada hakikatnya, syarikat itu sendiri bukanlah entiti bebas, tetapi berpura-pura kolektif pemilik, pengurus, pekerja dan pihak berkepentingan lain yang terlibat dalam transaksi perniagaan dengan mereka. Walau bagaimanapun, teori entiti memerlukan orang sebenar, sekurang-kurangnya dalam urusan perniagaan dan undang-undang mereka, bertindak seolah-olah mereka percaya bahawa orang khayalan benar-benar wujud. Kepura-puraan undang-undang dan perakaunan ini direka untuk membantu menjejaki dan melindungi keuntungan yang dijana oleh perniagaan dan menggalakkan pelaburan yang produktif, walaupun ia mungkin kelihatan hampir seperti sihir atau mungkin gila sukarela.
Keuntungan ini selalu dikaitkan dengan dompet pemilik, tetapi penerapan teori entiti dalam perakaunan dan undang-undang melindungi dompet tersebut daripada kos penuh dan risiko yang turut dijana oleh perniagaan. Kritikan kedua terhadap teori entiti ialah ia boleh mencipta dan memburukkan lagi masalah agensi dengan mengasingkan pemilikan—tuntutan atas keuntungan—daripada kawalan ke atas aktiviti perniagaan sebenar yang menjana keuntungan tersebut.
Pemilik yang terlindung, dalam pengertian perakaunan tetapi terutamanya dari segi undang-undang, daripada liabiliti penuh untuk kos dan risiko yang diwujudkan oleh perniagaan mereka hanya mempunyai kurang insentif untuk mengambil berat jika firma menanggung hutang yang tidak dapat membayar atau mengenakan kos dan risiko kepada orang luar dan pemerhati (yang ahli ekonomi panggil eksternaliti ). Pekerja dan pengurus juga kurang insentif untuk mengambil berat jika tindakan mereka membahayakan kepentingan pemilik atau pihak ketiga apabila mereka tahu bahawa risiko pemilik adalah terhad dan risiko kerugian mereka sendiri juga terhad kepada risiko kehilangan pekerjaan mereka.
##Sorotan
Teori entiti membenarkan pengiraan keuntungan dan kerugian antara satu set transaksi berkaitan dan pembentukan syarikat dan syarikat liabiliti terhad.
Teori entiti mungkin dikritik kerana detasmen yang wujud daripada realiti dan kemungkinan sumbangannya kepada masalah agensi.
Teori entiti ialah doktrin undang-undang dan perakaunan yang menganggap firma perniagaan sebagai entiti yang berasingan daripada pemiliknya dan pihak berkepentingan lain.
