Hipoteza cyklu życia (LCH)

Jaka jest hipoteza cyklu życia (LCH)?

Hipoteza cyklu życia (LCH) to teoria ekonomiczna opisująca nawyki ludzi w zakresie wydawania i oszczędzania w ciągu całego życia. Teoria mówi, że ludzie starają się wygładzić konsumpcję przez całe życie, pożyczając, gdy ich dochód jest niski, i oszczędzając, gdy ich dochód jest wysoki.

Koncepcja została opracowana przez ekonomistów Franco Modiglianiego i jego ucznia Richarda Brumberga na początku lat pięćdziesiątych.

Zrozumienie hipotezy cyklu życia

LCH zakłada, że jednostki planują swoje wydatki przez całe życie, biorąc pod uwagę przyszłe dochody. W związku z tym zaciągają dług, gdy są młodzi, zakładając, że przyszłe dochody pozwolą im je spłacić. Następnie oszczędzają w średnim wieku, aby utrzymać poziom konsumpcji po przejściu na emeryturę.

Wykres wydatków jednostki w czasie pokazuje zatem wzór w kształcie garbu, w którym akumulacja bogactwa jest niska w młodości i starszym wieku, a wysoka w średnim wieku.

Hipoteza cyklu życia a teoria keynesowska

LCH zastąpił wcześniejszą hipotezę opracowaną przez ekonomistę Johna Maynarda Keynesa w 1937 roku. Keynes uważał, że oszczędności są po prostu kolejnym dobrem i że procent, jaki ludzie przeznaczają na swoje oszczędności, będzie rósł wraz ze wzrostem ich dochodów. Stanowiło to potencjalny problem, ponieważ sugerowało, że wraz ze wzrostem dochodów narodu powstanie nadmiar oszczędności, a łączny popyt i produkcja gospodarcza ulegną stagnacji.

Innym problemem związanym z teorią Keynesa jest to, że nie zajmował się on wzorcami konsumpcji ludzi na przestrzeni czasu. Na przykład osoba w średnim wieku, będąca głową rodziny, zużyje więcej niż emeryt. Chociaż późniejsze badania generalnie wspierały LCH, ma ona również swoje problemy.

LCH w dużej mierze wyparła keynesowskie myślenie ekonomiczne o wzorcach wydatków i oszczędności.

Specjalne rozważania dotyczące hipotezy cyklu życia

LCH przyjmuje kilka założeń. Na przykład teoria zakłada, że ludzie uszczuplają swoje bogactwo na starość. Często jednak majątek jest przekazywany dzieciom, a starsi ludzie mogą nie chcieć wydawać swojego majątku. Teoria zakłada również, że ludzie planują z wyprzedzeniem, jeśli chodzi o budowanie bogactwa, ale wielu zwleka lub brakuje im dyscypliny, aby oszczędzać.

Innym założeniem jest to, że ludzie zarabiają najwięcej w wieku produkcyjnym. Jednak niektórzy ludzie decydują się pracować mniej, gdy są stosunkowo młodzi, i kontynuować pracę w niepełnym wymiarze godzin, gdy osiągną wiek emerytalny.

W rezultacie jedną z implikacji jest to, że młodsi ludzie są bardziej zdolni do podejmowania ryzyka inwestycyjnego niż osoby starsze, co pozostaje powszechnie akceptowaną zasadą finansów osobistych.

Inne założenia, na które warto zwrócić uwagę, to to, że osoby o wysokich dochodach są bardziej zdolne do oszczędzania i mają większą wiedzę finansową niż osoby o niskich dochodach. Osoby o niskich dochodach mogą mieć zadłużenie na karcie kredytowej i mniejszy dochód rozporządzalny. Wreszcie siatki bezpieczeństwa lub świadczenia dla osób starszych uzależnione od dochodów mogą zniechęcać ludzi do oszczędzania, ponieważ spodziewają się , że po przejściu na emeryturę otrzymają wyższe świadczenia socjalne .

Przegląd najważniejszych wydarzeń

• Wykres LCH pokazuje garbowy wzór akumulacji bogactwa, który jest niski w młodości i starszym wieku, a wysoki w średnim wieku.

• Jedną z konsekwencji jest to, że młodsi ludzie mają większą zdolność do podejmowania ryzyka inwestycyjnego niż osoby starsze, które muszą gromadzić zgromadzone oszczędności.

• Hipoteza Cyklu Życia (LCH) to teoria ekonomiczna opracowana na początku lat pięćdziesiątych, która zakłada, że ludzie planują wydatki przez całe życie, uwzględniając przyszły dochód.