Wydatki deficytowe
Co to są wydatki deficytowe?
Mówiąc najprościej, wydatki z deficytem mają miejsce wtedy, gdy wydatki rządu przekraczają jego dochody w okresie fiskalnym, powodując deficyt budżetowy. Wyrażenie „wydatki deficytowe” często implikuje keynesowskie podejście do bodźców gospodarczych, w którym rząd zaciąga dług, wykorzystując swoją siłę nabywczą do tworzenia popytu i stymulowania gospodarki.
Zrozumienie wydatków deficytowych
Koncepcję wydatków deficytowych jako bodźca gospodarczego przypisuje się zazwyczaj liberalnemu brytyjskiemu ekonomiście Johnowi Maynardowi Keynesowi. W swojej książce Ogólna teoria zatrudnienia, odsetek i zatrudnienia z 1936 r. Keynes argumentował, że podczas recesji lub depresji spadek wydatków konsumentów może być zrównoważony wzrostem wydatków rządowych .
Dla Keynesa utrzymanie zagregowanego popytu – sumy wydatków konsumentów, przedsiębiorstw i rządu – było kluczem do uniknięcia długich okresów wysokiego bezrobocia, które mogą pogłębić recesję lub depresję, tworząc spiralę spadkową, w której słabnący popyt powoduje, że firmy zwalniają nawet więcej pracowników i tak dalej.
Keynes powiedział, że gdy gospodarka znów zacznie rosnąć i zostanie osiągnięte pełne zatrudnienie, nagromadzony dług rządu może zostać spłacony. Keynes argumentował, że gdyby dodatkowe wydatki rządowe spowodowały nadmierną inflację, rząd mógłby po prostu podnieść podatki i odprowadzić dodatkowy kapitał z gospodarki.
Wydatki deficytowe i efekt mnożnikowy
Keynes wierzył, że wydatki rządowe niosą ze sobą drugorzędną korzyść, coś znanego jako efekt mnożnikowy. Teoria ta sugeruje, że 1 USD wydatków rządowych może zwiększyć całkowitą produkcję gospodarczą o ponad 1 USD. Chodzi o to, że kiedy 1 dolar przechodzi z rąk do rąk, że tak powiem, strona odbierająca będzie dalej ją wydawać, i tak dalej, i dalej.
Chociaż wydatki deficytowe są powszechnie akceptowane, mają również swoich krytyków, zwłaszcza wśród konserwatywnej Chicago School of Economics.
Krytyka wydatków deficytowych
Wielu ekonomistów, szczególnie konserwatywnych, nie zgadza się z Keynesem. Ci z Chicago School of Economics,. którzy sprzeciwiają się temu, co określają jako ingerencję rządu w gospodarkę, twierdzą, że wydatki z deficytem nie będą miały zamierzonego efektu psychologicznego dla konsumentów i inwestorów, ponieważ ludzie wiedzą, że jest to krótkoterminowe – i ostatecznie będą potrzebować kompensować wyższymi podatkami i stopami procentowymi.
Pogląd ten pochodzi z XIX-wiecznego brytyjskiego ekonomisty Davida Ricardo,. który argumentował, że ponieważ ludzie wiedzą, że wydatki deficytowe muszą ostatecznie zostać spłacone przez wyższe podatki, zaoszczędzą swoje pieniądze zamiast je wydawać. Pozbawi to gospodarkę paliwa, które mają wytworzyć wydatki na deficyt .
Niektórzy ekonomiści twierdzą również, że wydatki deficytowe, jeśli zostaną pozostawione bez kontroli, mogą zagrozić wzrostowi gospodarczemu. Zbyt duży dług może spowodować, że rząd podniesie podatki, a nawet nie wywiąże się ze swojego długu. Co więcej, sprzedaż obligacji rządowych może wyprzeć korporacyjnych i innych prywatnych emitentów, co może zniekształcić ceny i stopy procentowe na rynkach kapitałowych.
Współczesna teoria monetarna
Nowa szkoła myśli ekonomicznej zwana Nowoczesną Teorią Monetarną (MMT) podjęła walkę na rzecz keynesowskich wydatków deficytowych i zyskuje wpływy, szczególnie na lewicy. Zwolennicy MMT argumentują, że tak długo, jak inflacja jest powstrzymywana, kraj posiadający własną walutę nie musi martwić się nagromadzeniem zbyt dużego zadłużenia poprzez wydatki na deficyt, ponieważ zawsze może wydrukować więcej pieniędzy, aby za to zapłacić.
Przegląd najważniejszych wydarzeń
Wydatki deficytowe mają miejsce, gdy wydatki rządowe przekraczają ich dochody.
Najbardziej znanym zwolennikiem wydatków deficytowych jako formy stymulacji gospodarczej jest brytyjski ekonomista John Maynard Keynes.
Wydatki deficytowe często odnoszą się do celowych nadwyżek wydatków mających na celu stymulowanie gospodarki.
