dyskryminacja cenowa

Co to jest dyskryminacja cenowa?

Dyskryminacja cenowa to strategia sprzedaży, która nalicza klientom różne ceny za ten sam produkt lub usługę w zależności od tego, na co sprzedawca może skłonić klienta do wyrażenia zgody. W przypadku czystej dyskryminacji cenowej sprzedawca obciąża każdego klienta maksymalną cenę, jaką zapłaci. W bardziej powszechnych formach dyskryminacji cenowej sprzedawca umieszcza klientów w grupach na podstawie określonych atrybutów i obciąża każdą grupę inną ceną.

Zrozumienie dyskryminacji cenowej

Dyskryminacja cenowa jest praktykowana w oparciu o przekonanie sprzedawcy, że klienci z pewnych grup mogą zostać poproszeni o zapłatę mniej lub więcej na podstawie pewnych danych demograficznych lub tego, jak wyceniają dany produkt lub usługę.

Dyskryminacja cenowa jest najcenniejsza, gdy zysk uzyskany w wyniku oddzielenia rynków jest większy niż zysk uzyskany w wyniku utrzymywania połączonych rynków. To, czy dyskryminacja cenowa działa i jak długo różne grupy są skłonne płacić różne ceny za ten sam produkt, zależy od względnej elastyczności popytu na rynkach cząstkowych. Konsumenci na stosunkowo nieelastycznym subrynku płacą wyższą cenę, podczas gdy konsumenci na stosunkowo elastycznym subrynku płacą niższą cenę.

Dyskryminacja cenowa nakłada na klientów różne ceny za te same produkty w oparciu o uprzedzenia do grup osób o określonych cechach.

W przypadku dyskryminacji cenowej przedsiębiorstwo chcące dokonać sprzedaży identyfikuje różne segmenty rynku, takie jak użytkownicy krajowi i przemysłowi, o różnej elastyczności cenowej. Rynki muszą być oddzielone czasem, odległością fizyczną i rodzajem użytkowania.

Na przykład wersja Microsoft Office Schools jest dostępna za niższą cenę dla instytucji edukacyjnych niż dla innych użytkowników. Rynki nie mogą się nakładać, aby konsumenci, którzy kupują po niższej cenie na elastycznym podrynku, mogli odsprzedać po wyższej cenie na nieelastycznym podrynku. Firma musi również mieć monopol na zwiększenie skuteczności dyskryminacji cenowej .

Rodzaje dyskryminacji cenowej

Istnieją trzy rodzaje dyskryminacji cenowej: dyskryminacja cenowa pierwszego lub doskonała, drugiego stopnia i trzeciego stopnia. Te stopnie dyskryminacji cenowej są również znane jako spersonalizowane ceny (cena pierwszego stopnia), wersjonowanie produktu lub ceny menu (cena drugiego stopnia) oraz ceny grupowe (ceny trzeciego stopnia).

Dyskryminacja cen pierwszego stopnia

Dyskryminacja pierwszego stopnia lub doskonała dyskryminacja cenowa ma miejsce, gdy firma pobiera maksymalną możliwą cenę za każdą zużytą jednostkę. Ponieważ ceny różnią się między jednostkami, firma przechwytuje całą dostępną nadwyżkę konsumenta dla siebie lub nadwyżkę ekonomiczną. W wielu branżach obsługi klienta stosuje się dyskryminację cenową pierwszego stopnia, w ramach której firma pobiera inną cenę za każdy sprzedany towar lub usługę.

Dyskryminacja cen drugiego stopnia

stopnie ilościowo-stopniowe cen.

Dyskryminacja cen trzeciego stopnia

Dyskryminacja cenowa trzeciego stopnia ma miejsce, gdy firma nalicza inną cenę różnym grupom konsumentów. Na przykład teatr może dzielić kinomanów na seniorów, dorosłych i dzieci, z których każdy płaci inną cenę za oglądanie tego samego filmu. Ta dyskryminacja jest najczęstsza.

Przykłady dyskryminacji cenowej

Wiele branż, takich jak branża lotnicza, branża artystyczna/rozrywkowa oraz branża farmaceutyczna, stosuje strategie dyskryminacji cenowej. Przykłady dyskryminacji cenowej obejmują wydawanie kuponów, stosowanie określonych zniżek (np. zniżek wiekowych) oraz tworzenie programów lojalnościowych. Jednym z przykładów dyskryminacji cenowej jest branża lotnicza. Konsumenci kupujący bilety lotnicze z kilkumiesięcznym wyprzedzeniem zazwyczaj płacą mniej niż konsumenci kupujący w ostatniej chwili. Gdy popyt na dany lot jest wysoki, linie lotnicze w odpowiedzi podnoszą ceny biletów.

Z drugiej strony, gdy bilety na lot nie sprzedają się dobrze, linia lotnicza obniża koszt dostępnych biletów, aby spróbować wygenerować sprzedaż. Ponieważ wielu preferuje powrót do domu późno w niedzielę, loty tych pasażerów są zwykle droższe niż loty rozpoczynające się w niedzielę wczesnym rankiem. Linie lotnicze zazwyczaj płacą również więcej za pasażerów z dodatkową przestrzenią na nogi.

##Przegląd najważniejszych wydarzeń

• Dyskryminacja drugiego stopnia obejmuje zniżki na produkty lub usługi kupowane hurtowo, podczas gdy dyskryminacja trzeciego stopnia odzwierciedla różne ceny dla różnych grup konsumentów.

• W przypadku dyskryminacji cenowej sprzedawca pobiera od klientów inną opłatę za ten sam produkt lub usługę.

• W przypadku dyskryminacji pierwszego stopnia firma pobiera maksymalną możliwą cenę za każdą zużytą jednostkę.

##FAQ

Kiedy firmy mogą z powodzeniem stosować dyskryminację cenową?

Ekonomiści zidentyfikowali trzy warunki, które muszą być spełnione, aby doszło do dyskryminacji cenowej. Po pierwsze, firma musi mieć wystarczającą siłę rynkową. Po drugie, musi zidentyfikować różnice w popycie w oparciu o różne warunki lub segmenty klientów. Po trzecie, firma musi mieć możliwość ochrony swojego produktu przed odsprzedażą przez jedną grupę konsumentów innej grupie.

Czy konsumenci nie mieliby lepszej sytuacji, gdyby wszyscy płacili tę samą cenę?

W wielu przypadkach nie. Różne segmenty klientów mają różne cechy i różne punkty cenowe, za które są gotowi zapłacić. Gdyby wszystko było wycenione na, powiedzmy, „średni koszt”, ludzie z niższymi cenami nigdy nie mogliby sobie na to pozwolić. Podobnie osoby z wyższymi punktami cenowymi mogą na to zarobić. Jest to tak zwana segmentacja rynku. Ekonomiści zidentyfikowali również mechanizmy rynkowe, dzięki którym ustalanie cen statycznych może prowadzić do nieefektywności rynku zarówno po stronie podaży, jak i popytu.

Czy dyskryminacja cenowa jest nielegalna?

Słowo „dyskryminacja” w dyskryminacji cenowej zazwyczaj nie odnosi się do czegoś nielegalnego lub uwłaczającego w większości przypadków. Zamiast tego odnosi się do firm, które są w stanie dynamicznie zmieniać ceny swoich produktów lub usług w miarę zmiany warunków rynkowych, naliczając różnym użytkownikom różne ceny za podobne usługi lub naliczając tę samą cenę za usługi o różnych kosztach. Żadna z tych praktyk nie narusza żadnych praw amerykańskich — stałaby się niezgodna z prawem tylko wtedy, gdyby powodowała lub prowadziła do określonych szkód ekonomicznych.