Internacjonalizacja walut

Co to jest internacjonalizacja waluty?

Internacjonalizacja waluty to powszechne używanie waluty poza granicami jej pierwotnego kraju emisji. Poziom umiędzynarodowienia waluty dla waluty zależy od popytu, jaki użytkownicy w innych krajach mają na tę walutę. Popyt ten może być napędzany przez użycie waluty do rozliczania handlu międzynarodowego, jako waluty rezerwowej lub waluty bezpiecznej lub ogólnie używanej jako środek pośredniej wymiany w gospodarkach krajowych innych krajów poprzez substytucję waluty.

Zrozumienie internacjonalizacji walut

Ważnym aspektem internacjonalizacji waluty jest to, że dana waluta jest używana nie tylko w transakcjach rezydentów kraju emitującego, ale także w transakcjach między nierezydentami; oznacza to, że nierezydenci używają go zamiast swoich własnych walut krajowych podczas dokonywania transakcji na towarach, usługach lub aktywach finansowych.

Zapotrzebowanie na używanie waluty poza granicami kraju emitującego może powstać na kilka sposobów. Zagraniczne rządy i banki centralne mogą używać tej waluty jako waluty rezerwowej, na której mogą piramidować swoje własne waluty. Cudzoziemcy mogą potrzebować używać tej waluty do rozliczania handlu międzynarodowego z partnerami, którzy chcą otrzymywać zapłatę w tej walucie. Wreszcie, obcokrajowcy mogą chcieć używać waluty obok lub zamiast własnych walut lokalnych do kupowania i sprzedawania towarów we własnych gospodarkach krajowych.

Wśród tych zastosowań najłatwiej jest zmierzyć i śledzić użycie waluty rezerwowej banku jako wskaźnika umiędzynarodowienia waluty. Najbardziej dominującą walutą rezerwową jest USD, przy czym euro (EUR) i japoński jen zajmują drugie i trzecie miejsce. Według Międzynarodowego Funduszu Walutowego, który śledzi rezerwy walutowe na całym świecie, według stanu na I kwartał 2021 r. 59% łącznych rezerw walutowych stanowią dolary amerykańskie, 20,5% jest utrzymywane w euro, 5,89% w jenie japońskim , a 4,70% w funtach brytyjskich (GBP).

Wymagania dotyczące internacjonalizacji walut

Bank Rozrachunków Międzynarodowych (BIS) zwraca uwagę na kilka ważnych cech, które muszą istnieć w celu internacjonalizacji.

Najistotniejsze jest to, że rząd kraju emitującego nie ma żadnych ograniczeń dotyczących kupna lub sprzedaży tej waluty przez jakikolwiek podmiot. Po drugie, eksporterzy, czy to z kraju, którego dotyczy postępowanie, czy z innych, muszą być w stanie zafakturować część, jeśli nie całość swojego eksportu w tej walucie. Po trzecie, szereg podmiotów, w tym prywatne i urzędowe firmy i banki, a także osoby fizyczne, powinno być w stanie utrzymać żądane kwoty. Jeżeli zagraniczne banki centralne posiadają wystarczającą ilość, wtedy waluta stanie się walutą rezerwową. Wreszcie, zarówno krajowe, jak i zagraniczne firmy i instytucje powinny mieć możliwość emitowania instrumentów rynkowych w walucie tego kraju, niezależnie od miejsca emisji.

Na przykład euroobligacja może być sprzedawana przez rynek wschodzący inwestorom europejskim, ale może być denominowana w USD; lub amerykańska firma może wyemitować obligacje dolarowe w Azji.

Korzyści z internacjonalizacji walut

Istnieje szereg korzyści dla kraju, którego waluta jest umiędzynarodowiona. Ekonomicznie powiększa sferę rynku, w której mogą uczestniczyć, bez konieczności wymiany walut i ponoszenia związanych z tym kosztów transakcyjnych. Daje to większą pewność rezydentom, którzy mogą denominować transakcje zagraniczne w swojej rodzimej walucie. Mogą również zaciągać pożyczki na rynkach zagranicznych bez ponoszenia ryzyka kursowego, potencjalnie umożliwiając im znalezienie tańszego finansowania.

Ogólnie rzecz biorąc, wzmocniony popyt na walutę powinien osłabiać stopy procentowe, a tym samym przyczynić się do obniżenia krajowego kosztu kapitału. Podczas gdy potencjalny koszt umiędzynarodowienia mógłby mieć destabilizujące skutki, gdyby utrata zaufania z zagranicy miała doprowadzić do wyprzedaży aktywów denominowanych w tej walucie, większość głównych walut ma duże krajowe rynki długu, które w takim scenariuszu mogą działać jak amortyzator .

Przegląd najważniejszych wydarzeń

• Kraje przechowują waluty obce w swoich bankach centralnych w celu zabezpieczenia zobowiązań i realizacji polityki pieniężnej.

• Dominującą walutą rezerwową jest USD, a następnie euro, jen japoński i funt szterling.

• Internacjonalizacja waluty to używanie waluty poza granicami kraju jej emisji.

• Waluty utrzymywane w rezerwach dewizowych nie mają ograniczeń w ich zakupie i mogą być fakturowane przez eksporterów. Instytucje zagraniczne i krajowe powinny mieć możliwość emitowania instrumentów rynkowych w umiędzynarodowionej walucie.