Luka inflacyjna
Co to jest luka inflacyjna?
Luka inflacyjna to pojęcie makroekonomiczne, które mierzy różnicę między obecnym poziomem realnego produktu krajowego brutto (PKB) a PKB,. który istniałby, gdyby gospodarka działała przy pełnym zatrudnieniu.
Zrozumienie luki inflacyjnej
Luka inflacyjna występuje, gdy popyt na towary i usługi przewyższa produkcję z powodu takich czynników, jak wyższy poziom ogólnego zatrudnienia, zwiększona aktywność handlowa lub zwiększone wydatki rządowe.
W tym kontekście realny PKB może przekroczyć PKB potencjalny, powodując lukę inflacyjną. Luka inflacyjna została tak nazwana, ponieważ względny wzrost realnego PKB powoduje, że gospodarka zwiększa konsumpcję, co w dłuższej perspektywie prowadzi do wzrostu cen.
Aby lukę można było uznać za inflacyjną, obecny realny PKB musi być wyższy niż PKB gospodarki przy pełnym zatrudnieniu – znany również jako PKB potencjalny.
Luka inflacyjna reprezentuje moment w cyklu koniunkturalnym,. w którym gospodarka się rozwija. Ze względu na większą liczbę środków dostępnych w gospodarce konsumenci są bardziej skłonni do zakupu towarów i usług. Ponieważ popyt na towary i usługi rośnie, ale produkcja nie zrekompensowała jeszcze zmiany, ceny rosną, aby przywrócić równowagę rynkową.
Gdy potencjalny PKB jest wyższy niż realny PKB, luka jest nazywana luką deflacyjną. Drugim rodzajem luki popytowej jest luka recesyjna,. która opisuje gospodarkę funkcjonującą poniżej równowagi przy pełnym zatrudnieniu.
Obliczanie realnego produktu krajowego brutto (PKB)
Zgodnie z teorią makroekonomiczną rynek dóbr determinuje poziom realnego PKB, co obrazuje poniższa zależność. Aby obliczyć realny PKB, najpierw oblicz nominalny PKB :
Y = C + I + G + NX
Gdzie:
Y = nominalny PKB
C = wydatki konsumpcyjne
ja = inwestycja
G = wydatki rządowe
NX = eksport netto
Następnie realny PKB = Y/D, gdzie D to deflator PKB,. który uwzględnia inflację w czasie.
Wzrost wydatków konsumpcyjnych, inwestycji, wydatków rządowych lub eksportu netto powoduje wzrost realnego PKB w krótkim okresie. Realny PKB stanowi miarę wzrostu gospodarczego, kompensując skutki inflacji lub deflacji. Daje to wynik, który wyjaśnia różnicę między faktycznym wzrostem gospodarczym a zwykłą zmianą cen towarów lub usług w gospodarce.
Polityka fiskalna i monetarna w celu zarządzania luką inflacyjną
Rząd może zdecydować się na wykorzystanie polityki fiskalnej w celu zmniejszenia luki inflacyjnej, często poprzez zmniejszenie liczby środków krążących w gospodarce. Można to osiągnąć poprzez redukcję wydatków rządowych, podwyżki podatków, emisje obligacji i papierów wartościowych oraz redukcje płatności transferowych.
Te dostosowania warunków fiskalnych w gospodarce mogą służyć przywróceniu równowagi gospodarczej. Wraz ze spadkiem ilości pieniądza w obiegu zmniejsza się również ogólny popyt na towary i usługi, zmniejszając inflację.
Banki centralne mają też do dyspozycji narzędzia do walki z aktywnością inflacyjną. Kiedy Rezerwa Federalna (Fed) podnosi stopy procentowe,. powoduje to, że pożyczanie funduszy staje się droższe.
Ścisła polityka pieniężna powinna następnie obniżyć ilość pieniędzy dostępną dla większości konsumentów, powodując spadek popytu i spadek cen lub inflacji. Po osiągnięciu równowagi Fed lub inny bank centralny może odpowiednio zmienić stopy procentowe.
Przegląd najważniejszych wydarzeń
Aby lukę można było uznać za inflacyjną, obecny realny PKB musi być wyższy niż potencjalny PKB.
Luka inflacyjna mierzy różnicę między obecnym poziomem realnego PKB a PKB, który istniałby, gdyby gospodarka działała przy pełnym zatrudnieniu.
Polityki, które mogą zmniejszyć lukę inflacyjną, obejmują redukcje wydatków rządowych, podwyżki podatków, emisje obligacji i papierów wartościowych, podwyżki stóp procentowych i redukcje płatności transferowych.
