Równowaga Lindahla
Co to jest równowaga Lindahla?
Równowaga Lindahla to stan równowagi na quasi-rynku czystego dobra publicznego. Podobnie jak w konkurencyjnej równowadze rynkowej,. podaż i popyt na dobro są zrównoważone, oprócz kosztów i przychodów związanych z wytworzeniem dobra. Równowaga Lindahla zależy od możliwości wprowadzenia efektywnego podatku Lindahla, zaproponowanego po raz pierwszy przez szwedzkiego ekonomistę Erika Lindahla.
Zrozumienie równowagi Lindahla
W równowadze Lindahla muszą być spełnione trzy warunki:
Każdy konsument żąda takiej samej ilości dobra publicznego i tym samym uzgadnia ilość, jaką powinien wyprodukować.
Konsumenci płacą cenę (znaną jako podatek Lindahla) zgodnie z marginalną korzyścią,. jaką otrzymują.
Całkowity dochód z podatku pokrywa pełny koszt dostarczania dobra publicznego.
Podatek Lindahla to rodzaj opodatkowania zaproponowany przez szwedzkiego ekonomistę Erika Lindahla w 1919 r., w którym jednostki płacą za dostarczanie dobra publicznego zgodnie z marginalną korzyścią, jaką otrzymują w celu określenia efektywnego poziomu świadczenia każdego dobra publicznego.
W stanie równowagi wszystkie jednostki konsumują tę samą ilość dóbr publicznych, ale będą miały do czynienia z różnymi cenami w ramach podatku Lindahla, ponieważ niektórzy ludzie mogą cenić określone dobro bardziej niż inni.
Zgodnie z tym paradygmatem względny udział każdej osoby w całkowitych dochodach podatkowych jest proporcjonalny do poziomu osobistej użyteczności,. jaką czerpie z dobra publicznego. Innymi słowy, podatek Lindahla reprezentuje udział jednostki w zbiorowym obciążeniu podatkowym danej gospodarki. Rzeczywista kwota podatku zapłaconego przez każdą osobę to ta proporcja pomnożona przez całkowity koszt towaru.
Wielkość równowagi będzie kwotą, która zrównuje krańcowy koszt dobra z sumą krańcowych korzyści dla konsumentów (w kategoriach pieniężnych). Cena Lindahla dla każdej osoby to wynikowa kwota zapłacona przez osobę za jej udział w dobrach publicznych. Ceny Lindahla można zatem postrzegać jako indywidualne udziały w zbiorowym obciążeniu podatkowym gospodarki, a suma cen Lindahla równa się kosztowi dostarczania dóbr publicznych — takich jak obrona narodowa i inne wspólne programy i usługi — które zbiorowo przynoszą korzyści społeczeństwu.
Problemy z podatkiem Lindahla
Równowaga Lindahla ma bardziej zastosowanie filozoficzne niż praktyczne ze względu na różne kwestie, które ograniczają funkcję równowagi Lindahla w świecie rzeczywistym. Ze względu na niewykonalność faktycznego wdrożenia podatku Lindahla w celu osiągnięcia równowagi Lindahla, inne metody, takie jak ankiety lub głosowanie większością, są zwykle używane do podejmowania decyzji o dostarczaniu i finansowaniu dóbr publicznych.
Aby wprowadzić podatek Lindahla, władze podatkowe muszą znać dokładny kształt krzywej popytu każdego indywidualnego konsumenta na każde dobro publiczne. Jednak bez rynku dóbr konsumenci nie mają możliwości komunikowania, jak wyglądają te krzywe popytu. Ponieważ nie jest możliwe oszacowanie, jak bardzo każda osoba ceni dane dobro, marginalna korzyść nie może być sumowana dla wszystkich osób.
Nawet jeśli konsumenci mogliby komunikować swoje preferencje, a organ podatkowy mógłby je agregować, konsumenci mogą nawet nie być świadomi swoich własnych preferencji dotyczących danego dobra publicznego lub tego, jak bardzo je cenią w zależności od tego, czy, ile lub jak często dany konsument faktycznie konsumuje dobro publiczne.
Nawet jeśli preferencje konsumentów są znane, komunikowane i zagregowane, mogą nie być stabilne na poziomie indywidualnym lub zbiorczym. Oszacowania krzywych popytu konsumentów mogą wymagać ciągłej aktualizacji w celu dostosowania zarówno całkowitej ilości każdego wyprodukowanego dobra publicznego, jak i stawki pobieranej od każdej osoby.
Podniesiono również problemy słuszności podatku Lindahla. Podatek obciąża każdą osobę kwotą równą korzyści, jaką otrzymuje z towaru. W przypadku niektórych dóbr publicznych, takich jak siatki bezpieczeństwa socjalnego, nie ma to oczywiście sensu. Na przykład wymagałoby to obciążenia beneficjentów pomocy społecznej podatkiem co najmniej równym otrzymywanym wypłatom transferowym, co wydaje się podważać cały cel programu.
Może się również zdarzyć, że niektórzy konsumenci otrzymują negatywną użyteczność z danego dobra publicznego, a dostarczenie tego dobra w rzeczywistości wyrządza im szkodę. Na przykład pobożny pacyfista, który głęboko sprzeciwia się istnieniu uzbrojonego wojska do obrony narodowej. Podatek Lindahla dla tej osoby byłby z konieczności ujemny. Prowadziłoby to do niższej ilości równowagi (ponieważ całkowity popyt jest niższy) i wyższej ceny Lindahla dla wszystkich pozostałych członków społeczeństwa (ponieważ całkowity wymagany dochód obejmowałby cenę „wykupu” pacyfisty).
W skrajnym przypadku może to nawet doprowadzić do sytuacji, w której niewielka grupa mniejszościowa lub nawet pojedyncza jednostka o silnie odmiennych preferencjach mogłaby całkowicie uniemożliwić produkcję danego dobra publicznego, niezależnie od tego, jak bardzo przyniosłoby to korzyści reszcie społeczeństwa – jeśli cena ich wykup jest wyższy niż kwota, którą inni są skłonni zapłacić. W tym przypadku bardziej sensowne może być po prostu zignorowanie interesów mniejszości kontrariańskiej, podzielenie ciała politycznego według preferencji dotyczących dóbr publicznych lub fizyczne usunięcie mniejszości kontrariańskiej z gospodarki.
Przegląd najważniejszych wydarzeń
Równowaga Lindahla jest konstrukcją teoretyczną, ponieważ różne kwestie teoretyczne i praktyczne uniemożliwiają rzeczywiste wdrożenie efektywnego podatku Lindahla.
Równowaga Lindahla to teoretyczny stan gospodarki, w którym wytwarzana jest optymalna ilość dóbr publicznych, a koszt dóbr publicznych jest sprawiedliwie dzielony między wszystkich.
Osiągnięcie równowagi Lindahla wymaga wprowadzenia podatku Lindahla, który obciąża każdą osobę kwotą proporcjonalną do otrzymywanych korzyści.
