Akomodacyjna polityka pieniężna
Co to jest akomodacyjna polityka pieniężna?
Akomodacyjna polityka pieniężna, znana również jako luźna polityka kredytowa lub łatwa polityka pieniężna, ma miejsce, gdy bank centralny (taki jak Rezerwa Federalna) próbuje zwiększyć ogólną podaż pieniądza, aby pobudzić gospodarkę, gdy wzrost gospodarczy zwalnia (mierzony przez PKB). Polityka jest realizowana w celu umożliwienia wzrostu podaży pieniądza zgodnie z dochodem narodowym i popytem na pieniądz.
Jak działa akomodacyjna polityka pieniężna
Kiedy gospodarka zwalnia, Rezerwa Federalna może wdrożyć akomodacyjną politykę monetarną, aby pobudzić gospodarkę. Czyni to, przeprowadzając szeregi obniżek stopy funduszy federalnych,. obniżając koszt pożyczania. Fed może również pozwolić podaży pieniądza na zwiększenie lub zwiększenie podaży pieniądza poprzez luzowanie ilościowe (QE). Uruchomiona jest akomodacyjna polityka pieniężna, aby zachęcić konsumentów i przedsiębiorstwa do większych wydatków poprzez obniżenie kosztów pożyczania pieniędzy dzięki obniżeniu krótkoterminowych stóp procentowych.
Kiedy pieniądze są łatwo dostępne przez banki, podaż pieniądza w gospodarce wzrasta. Prowadzi to do zwiększonych wydatków. Kiedy firmy mogą łatwo pożyczyć pieniądze, mają więcej środków na rozszerzenie działalności i zatrudnienie większej liczby pracowników, co oznacza, że stopa bezrobocia spadnie. Z drugiej strony ludzie i przedsiębiorstwa mają tendencję do oszczędzania mniej, gdy gospodarka jest stymulowana z powodu niskich stóp procentowych oszczędności oferowanych przez banki. Zamiast tego wszelkie dodatkowe środki są inwestowane na giełdzie, podnosząc ceny akcji.
Krytyka akomodacyjnej polityki pieniężnej
Chociaż akomodacyjna polityka pieniężna przyspiesza wzrost gospodarczy w średnim okresie, w dłuższej perspektywie mogą wystąpić negatywne reperkusje. Jeśli podaż pieniądza będzie zbyt długo rozluźniona, zbyt dużo pieniędzy będzie ścigać zbyt mało towarów i usług, co doprowadzi do inflacji. Prowadzi to do wzrostu kosztów niektórych towarów, takich jak mieszkanie.
w różnym stopniu akomodacyjną politykę pieniężną i ścisłą politykę pieniężną, aby stymulować wzrost, jednocześnie utrzymując inflację pod kontrolą.
Prowadzona jest ścisła polityka pieniężna w celu zahamowania wzrostu gospodarczego. W przeciwieństwie do akomodacyjnej polityki pieniężnej, ścisła polityka pieniężna obejmuje podnoszenie stóp procentowych w celu ograniczenia zaciągania pożyczek i stymulowania oszczędności. Również zwiększona podaż pieniądza może deprecjonować walutę (kurs wymiany).
Przykład akomodacyjnej polityki pieniężnej
Rezerwa Federalna przyjęła akomodacyjną politykę monetarną w późnych fazach bessy, która rozpoczęła się pod koniec 2000 roku. Kiedy gospodarka w końcu wykazywała oznaki ożywienia, Fed złagodził środki akomodacyjne, ostatecznie przechodząc do ścisłej polityki pieniężnej w 2003 roku Ponadto, aby przezwyciężyć recesję po kryzysie kredytowym w 2008 r., wprowadzono akomodacyjną politykę pieniężną i obniżono stopy procentowe do 0,5%. Aby zwiększyć podaż pieniądza w gospodarce, Rezerwa Federalna może również kupować obligacje skarbowe na otwartym rynku, aby wpompować kapitał w słabnącą gospodarkę.
##Przegląd najważniejszych wydarzeń
Środki te mają na celu obniżenie kosztów pożyczania pieniędzy i zachęcenie do większych wydatków.
Polityka pieniężna, która jest uważana za akomodacyjną, obejmuje obniżenie stopy funduszy federalnych.
Akomodacyjna polityka monetarna ma miejsce wtedy, gdy banki centralne zwiększają podaż pieniądza, aby pobudzić gospodarkę.
