Efekt Ricardo-Barro

Co to jest efekt Ricardo-Barro?

Efekt Ricardo-Barro, znany również jako ekwiwalencja Ricarda , jest teorią ekonomiczną, która sugeruje, że kiedy rząd próbuje stymulować gospodarkę poprzez zwiększenie wydatków rządowych finansowanych długiem, popyt pozostaje niezmieniony, ponieważ społeczeństwo zwiększa swoje oszczędności, aby spłacić oczekiwane przyszłe podwyżki podatków, które zostaną wykorzystane na spłatę zadłużenia.

Zrozumienie efektu Ricardo-Barro

Chociaż efekt Ricardo-Barro został opracowany przez Davida Ricardo w XIX wieku, został zrewidowany przez profesora Harvardu Roberta Barro w bardziej rozbudowaną wersję tej samej koncepcji. Jego teoria zakłada, że konsumpcja danej osoby jest określona przez bieżącą wartość jego dochodu po opodatkowaniu w ciągu całego życia – ich międzyokresowe ograniczenie budżetowe.

Tak więc rząd nie może stymulować wydatków konsumenckich, ponieważ ludzie zakładają, że to, co zyskuje teraz, zostanie zrekompensowane wyższymi podatkami należnymi w przyszłości. Oznacza to również, że niezależnie od tego, w jaki sposób rząd zdecyduje się zwiększyć wydatki poprzez pożyczanie lub podnoszenie podatków, popyt pozostanie niezmieniony, ponieważ wydatki publiczne finansowane długiem „ wypierają ” wydatki prywatne.

Argumenty przeciwko efektowi Ricardo-Barro

Główne argumenty przeciwko efektowi Ricardo-Barro wynikają z tego, co uważa się za nierealistyczne założenia, na których opiera się teoria. Założenia te obejmują istnienie doskonałych rynków kapitałowych oraz zdolność osób fizycznych do pożyczania i oszczędzania, kiedy tylko chcą. Dodatkowo zakłada się, że osoby fizyczne są skłonne odkładać na przyszłą podwyżkę podatków, której mogą nie widzieć w swoim życiu. Nie wydaje się to prawdą dzisiaj, kiedy stopa oszczędności osobistych w USA spadła do kilkudziesięcioletnich minimów, mimo że amerykański rząd zaciąga gwałtownie pożyczki. Ludzie po prostu nie wydają się zachowywać w sposób zgodny z ekwiwalentnością Ricarda.

Strefa euro dostarcza pewnych dowodów równoważności ricardiańskiej

Nie ma dowodów na to, że efekt Ricardo-Barro zmienił oszczędności, gdy administracja Reagana obniżyła podatki i podniosła wydatki wojskowe w latach 1981-85. W rzeczywistości prywatne oszczędności netto jako procent PNB spadły do 7,47% w okresie 1981-86, z 8,5% w latach 1976-80. Kryzys finansowy w strefie euro dostarczył pewnych dowodów na poparcie ekwiwalencji ricardiańskiej. W oparciu o dane z 2007 r. istnieje silna korelacja między obciążeniem długiem publicznym a zmianami aktywów finansowych gospodarstw domowych w 12 z 15 krajów należących do Unii.