Równoważność Ricardowska

Co to jest równoważność ricardiańska?

Równoważność Ricarda jest teorią ekonomiczną, która mówi, że finansowanie wydatków rządowych z bieżących lub przyszłych podatków (i bieżących deficytów) będzie miało równoważny wpływ na całą gospodarkę.

Oznacza to, że próby stymulowania gospodarki poprzez zwiększanie wydatków rządowych finansowanych długiem nie będą skuteczne, ponieważ inwestorzy i konsumenci rozumieją, że dług w końcu będzie musiał zostać spłacony w formie przyszłych podatków. Teoria głosi, że ludzie będą oszczędzać w oparciu o oczekiwanie, że w przyszłości będą pobierane wyższe podatki w celu spłacenia długu, co zrekompensuje wzrost zagregowanego popytu ze zwiększonych wydatków rządowych. Oznacza to również, że keynesowska polityka fiskalna będzie generalnie nieskuteczna w pobudzaniu produkcji i wzrostu gospodarczego.

Teoria ta została opracowana przez Davida Ricardo na początku XIX wieku, a później została rozwinięta przez profesora Harvardu Roberta Barro. Z tego powodu równoważność Ricardo jest również znana jako propozycja równoważności Barro-Ricardo.

Zrozumienie równoważności ricardiańskiej

Rządy mogą finansować swoje wydatki poprzez opodatkowanie lub zaciąganie pożyczek (i przypuszczalnie opodatkowując później, aby obsłużyć dług). W obu przypadkach realne zasoby są wycofywane z prywatnej gospodarki, gdy rząd je kupuje, ale sposób finansowania jest inny. Ricardo argumentował, że w pewnych okolicznościach nawet skutki finansowe można uznać za równoważne, ponieważ podatnicy rozumieją, że nawet jeśli ich obecne podatki nie zostaną podniesione w przypadku wydatków deficytowych, ich przyszłe podatki wzrosną, aby spłacić dług publiczny. W rezultacie będą zmuszeni odłożyć część bieżących dochodów, aby zaoszczędzić na opłacenie przyszłych podatków.

Ponieważ te oszczędności nieuchronnie wiążą się z utraconą bieżącą konsumpcją, w rzeczywistości skutecznie przenoszą przyszłe obciążenia podatkowe na teraźniejszość. W obu przypadkach wzrostowi bieżących wydatków rządowych i konsumpcji zasobów realnych towarzyszy odpowiedni spadek wydatków prywatnych i konsumpcji zasobów realnych. Finansowanie wydatków rządowych z bieżących podatków lub deficytów (oraz przyszłych podatków) jest zatem równoważne zarówno w ujęciu nominalnym, jak i realnym.

Ekonomista Robert Barro formalnie zamodelował i uogólnił równoważność ricardiańską, opierając się na współczesnej ekonomicznej teorii racjonalnych oczekiwań i hipotezie dochodu życiowego. Wersję równoważności ricardiańskiej Barro interpretowano powszechnie jako podważanie keynesowskiej polityki fiskalnej jako narzędzia do poprawy wyników gospodarczych. Ponieważ inwestorzy i konsumenci dostosowują swoje bieżące wydatki i zachowania oszczędnościowe w oparciu o racjonalne oczekiwania dotyczące przyszłego opodatkowania i oczekiwanego dochodu po opodatkowaniu w ciągu całego życia, zmniejszona konsumpcja prywatna i wydatki inwestycyjne zrównoważą każdy rząd wysyłający nadwyżkę bieżących dochodów podatkowych. Podstawowym założeniem jest to, że niezależnie od tego, w jaki sposób rząd zdecyduje się zwiększyć wydatki, czy to poprzez większe pożyczanie, czy większe opodatkowanie, wynik jest taki sam, a łączny popyt pozostaje niezmieniony.

Uwagi specjalne

Argumenty przeciwko równoważności Ricardiańskiej

Niektórzy ekonomiści, w tym sam Ricardo, twierdzili, że teoria Ricarda opiera się na nierealistycznych założeniach. Na przykład zakłada, że ludzie będą dokładnie przewidywać hipotetyczną przyszłą podwyżkę podatków i że rynki kapitałowe funkcjonują na tyle płynnie, że konsumenci i podatnicy będą mogli łatwo przechodzić między bieżącą konsumpcją a przyszłą konsumpcją (poprzez oszczędzanie i inwestycje).

Wielu współczesnych ekonomistów przyznaje, że równoważność ricardiańska zależy od założeń, które nie zawsze są realistyczne.

Dowody równoważności ricardiańskiej w świecie rzeczywistym

Teoria równoważności ricardiańskiej została w dużej mierze odrzucona przez ekonomistów keynesowskich i zignorowana przez decydentów polityki publicznej, którzy stosują się do ich rad. Jednak istnieją pewne dowody na to, że ma on ważność.

W badaniu wpływu kryzysu finansowego z 2008 r. na kraje Unii Europejskiej stwierdzono silną korelację między obciążeniem długiem publicznym a aktywami finansowymi netto zgromadzonymi w 12 z 15 badanych krajów. W tym przypadku równoważność ricardiańska utrzymuje się. Kraje o wysokim poziomie długu publicznego mają stosunkowo wysoki poziom oszczędności gospodarstw domowych.

Ponadto szereg badań nad wzorcami wydatków w Stanach Zjednoczonych wykazało, że oszczędności sektora prywatnego wzrastają o około 30 centów na każdy dodatkowy 1 USD pożyczki rządowej. Sugeruje to, że teoria Ricarda jest przynajmniej częściowo poprawna.

Ogólnie jednak dowody empiryczne na równoważność ricardiańską są nieco mieszane i prawdopodobnie zależą od tego, jak dobrze założenia, że konsumenci i inwestorzy będą formułować racjonalne oczekiwania, opierać swoje decyzje na ich dochodach w ciągu całego życia i nie napotykać na ograniczenia płynności wynikające z ich zachowania realny świat.

Przegląd najważniejszych wydarzeń

• Ta teoria jest szeroko interpretowana jako podważająca keynesowskie przekonanie, że wydatki deficytowe mogą poprawić wyniki gospodarcze, nawet w krótkim okresie.

• Równoważność Ricarda utrzymuje, że wydatki rządowe na deficyt są równoważne wydatkom z bieżących podatków.

• Ponieważ podatnicy zaoszczędzą na zapłacenie oczekiwanych przyszłych podatków, będzie to niwelować makroekonomiczne skutki zwiększonych wydatków rządowych.