Ekonomi Keynesian

Apakah Ekonomi Keynesian?

Ekonomi Keynesian ialah teori ekonomi makro ekonomi tentang jumlah perbelanjaan dalam ekonomi dan kesannya terhadap output, pekerjaan, dan inflasi. Ekonomi Keynesian telah dibangunkan oleh ahli ekonomi British John Maynard Keynes pada tahun 1930-an dalam usaha untuk memahami Kemelesetan Besar. Ekonomi Keynesian dianggap sebagai teori "sisi permintaan" yang memberi tumpuan kepada perubahan dalam ekonomi dalam jangka pendek. Teori Keynes adalah yang pertama memisahkan secara tajam kajian tingkah laku ekonomi dan pasaran berdasarkan insentif individu daripada kajian pembolehubah dan konstruk agregat ekonomi negara yang luas.

Berdasarkan teorinya, Keynes menganjurkan peningkatan perbelanjaan kerajaan dan menurunkan cukai untuk merangsang permintaan dan menarik ekonomi global keluar daripada kemelesetan. Selepas itu, ekonomi Keynesian digunakan untuk merujuk kepada konsep bahawa prestasi ekonomi yang optimum boleh dicapai-dan kemerosotan ekonomi dicegah-dengan mempengaruhi permintaan agregat melalui penstabilan aktivis dan dasar campur tangan ekonomi oleh kerajaan.

Memahami Ekonomi Keynesian

Ekonomi Keynesian mewakili cara baharu untuk melihat perbelanjaan, keluaran dan inflasi. Sebelum ini, apa yang Keynes gelarkan pemikiran ekonomi klasik berpendapat bahawa perubahan kitaran dalam pekerjaan dan keluaran ekonomi mewujudkan peluang keuntungan yang individu dan usahawan akan mendapat insentif untuk mengejar, dan dengan berbuat demikian membetulkan ketidakseimbangan dalam ekonomi. Menurut pembinaan teori klasik Keynes ini, jika permintaan agregat dalam ekonomi jatuh, kelemahan dalam pengeluaran dan pekerjaan akan menyebabkan penurunan harga dan upah. Tahap inflasi dan gaji yang lebih rendah akan mendorong majikan untuk membuat pelaburan modal dan menggaji lebih ramai orang, merangsang pekerjaan dan memulihkan pertumbuhan ekonomi. Keynes percaya bahawa kedalaman dan ketekunan Kemelesetan Besar, bagaimanapun, menguji hipotesis ini dengan teruk.

Dalam bukunya, The General Theory of Employment, Interest, and Money dan karya-karya lain, Keynes berhujah menentang pembinaan teori klasiknya, bahawa semasa kemelesetan ekonomi pesimisme perniagaan dan ciri-ciri tertentu ekonomi pasaran akan memburukkan lagi kelemahan ekonomi dan menyebabkan permintaan agregat untuk terjun lebih jauh.

Sebagai contoh, ekonomi Keynesian mempertikaikan tanggapan yang dipegang oleh sesetengah ahli ekonomi bahawa gaji yang lebih rendah boleh memulihkan pekerjaan penuh kerana keluk permintaan buruh mencerun ke bawah seperti mana-mana keluk permintaan biasa yang lain. Sebaliknya beliau berhujah bahawa majikan tidak akan menambah pekerja untuk menghasilkan barangan yang tidak boleh dijual kerana permintaan terhadap produk mereka lemah. Begitu juga, keadaan perniagaan yang lemah boleh menyebabkan syarikat mengurangkan pelaburan modal,. dan bukannya mengambil kesempatan daripada harga yang lebih rendah untuk melabur dalam loji dan peralatan baharu. Ini juga akan mempunyai kesan mengurangkan perbelanjaan dan pekerjaan keseluruhan.

Ekonomi Keynesian dan Kemelesetan Besar

Ekonomi Keynesian kadangkala dirujuk sebagai "ekonomi kemurungan," kerana Teori Umum Keynes ditulis semasa masa kemurungan yang mendalam bukan sahaja di tanah asalnya di United Kingdom tetapi di seluruh dunia. Buku 1936 yang terkenal itu dimaklumkan oleh pemahaman Keynes tentang peristiwa yang timbul semasa Kemelesetan Besar, yang Keynes percaya tidak dapat dijelaskan oleh teori ekonomi klasik seperti yang digambarkannya dalam bukunya.

Ahli ekonomi lain berhujah bahawa berikutan kemelesetan ekonomi yang meluas, perniagaan dan pelabur mengambil kesempatan daripada harga input yang lebih rendah untuk mengejar kepentingan diri mereka sendiri akan mengembalikan output dan harga kepada keadaan keseimbangan,. melainkan jika dihalang daripada berbuat demikian. . Keynes percaya bahawa Kemelesetan Besar seolah-olah menentang teori ini. Output adalah rendah dan pengangguran kekal tinggi pada masa ini. Kemelesetan Besar memberi inspirasi kepada Keynes untuk berfikir secara berbeza tentang sifat ekonomi. Daripada teori-teori ini, beliau mewujudkan aplikasi dunia sebenar yang boleh memberi implikasi kepada masyarakat dalam krisis ekonomi.

Keynes menolak idea bahawa ekonomi akan kembali kepada keadaan keseimbangan semula jadi. Sebaliknya, beliau berhujah bahawa sebaik sahaja kemelesetan ekonomi berlaku, atas sebab apa pun, ketakutan dan kesuraman yang ditimbulkan di kalangan perniagaan dan pelabur akan cenderung untuk memuaskan diri dan boleh membawa kepada tempoh berterusan aktiviti ekonomi yang tertekan dan pengangguran. Sebagai tindak balas kepada perkara ini, Keynes menganjurkan dasar fiskal countercyclical di mana, semasa tempoh kesengsaraan ekonomi, kerajaan harus melakukan perbelanjaan defisit untuk mengimbangi penurunan dalam pelaburan dan meningkatkan perbelanjaan pengguna untuk menstabilkan permintaan agregat.

Keynes sangat kritikal terhadap kerajaan British pada masa itu. Kerajaan telah meningkatkan perbelanjaan kebajikan dan menaikkan cukai untuk mengimbangi buku negara. Keynes berkata ini tidak akan menggalakkan orang ramai membelanjakan wang mereka, sekali gus menyebabkan ekonomi tidak dirangsang dan tidak dapat pulih dan kembali ke keadaan yang berjaya. Sebaliknya, beliau mencadangkan kerajaan membelanjakan lebih banyak wang dan mengurangkan cukai untuk mengubah defisit bajet, yang akan meningkatkan permintaan pengguna dalam ekonomi. Ini seterusnya akan membawa kepada peningkatan dalam keseluruhan aktiviti ekonomi dan pengurangan pengangguran.

Keynes juga mengkritik idea simpanan yang berlebihan, melainkan ia adalah untuk tujuan tertentu seperti persaraan atau pendidikan. Beliau melihat ia berbahaya kepada ekonomi kerana lebih banyak wang tidak berubah, lebih sedikit wang dalam ekonomi merangsang pertumbuhan. Ini adalah satu lagi teori Keynes yang menjurus ke arah mencegah kemelesetan ekonomi yang mendalam.

Ramai ahli ekonomi telah mengkritik pendekatan Keynes. Mereka berhujah bahawa perniagaan yang bertindak balas terhadap insentif ekonomi akan cenderung untuk mengembalikan ekonomi kepada keadaan keseimbangan melainkan kerajaan menghalang mereka daripada berbuat demikian dengan mengganggu harga dan upah, menjadikannya kelihatan seolah-olah pasaran dikawal sendiri. Sebaliknya, Keynes, yang menulis ketika dunia dilanda kemelesetan ekonomi yang mendalam, tidak begitu optimistik tentang keseimbangan semula jadi pasaran. Beliau percaya kerajaan berada dalam kedudukan yang lebih baik daripada kuasa pasaran apabila ia datang untuk mewujudkan ekonomi yang teguh.

Dasar Ekonomi dan Fiskal Keynesian

The kesan pengganda,. yang dibangunkan oleh pelajar Keynes Richard Kahn, adalah salah satu komponen utama dasar fiskal balas kitaran Keynesian. Menurut teori rangsangan fiskal Keynes, suntikan perbelanjaan kerajaan akhirnya membawa kepada aktiviti perniagaan tambahan dan lebih banyak perbelanjaan. Teori ini mencadangkan bahawa perbelanjaan meningkatkan output agregat dan menjana lebih banyak pendapatan. Jika pekerja sanggup membelanjakan pendapatan tambahan mereka, pertumbuhan keluaran dalam negara kasar (KDNK) yang terhasil mungkin lebih besar daripada jumlah rangsangan awal.

Magnitud pengganda Keynesian secara langsung berkaitan dengan kecenderungan marginal untuk mengambil. Konsepnya mudah sahaja. Perbelanjaan daripada seorang pengguna menjadi pendapatan untuk perniagaan yang kemudiannya membelanjakan untuk peralatan, upah pekerja, tenaga, bahan, perkhidmatan yang dibeli, cukai dan pulangan pelabur. Pendapatan pekerja itu kemudiannya boleh dibelanjakan dan kitaran berterusan. Keynes dan pengikutnya percaya individu harus menjimatkan lebih sedikit dan berbelanja lebih, meningkatkan kecenderungan kecil mereka untuk mengambil untuk mencapai guna tenaga penuh dan pertumbuhan ekonomi.

Dalam teori ini, satu dolar yang dibelanjakan dalam rangsangan fiskal akhirnya mencipta lebih daripada satu dolar dalam pertumbuhan. Ini nampaknya satu rampasan kuasa untuk ahli ekonomi kerajaan, yang boleh memberikan justifikasi untuk projek perbelanjaan popular dari segi politik pada skala nasional.

Teori ini merupakan paradigma yang dominan dalam ekonomi akademik selama beberapa dekad. Akhirnya, ahli ekonomi lain, seperti Milt on Friedman dan Murray Rothbard,. menunjukkan bahawa model Keynesian menyalahgambarkan hubungan antara simpanan, pelaburan dan pertumbuhan ekonomi. Ramai ahli ekonomi masih bergantung pada model yang dijana pengganda, walaupun kebanyakannya mengakui bahawa rangsangan fiskal adalah jauh kurang berkesan daripada yang dicadangkan oleh model pengganda asal.

Pengganda fiskal yang biasanya dikaitkan dengan teori Keynesian adalah salah satu daripada dua pengganda luas dalam ekonomi. Pengganda lain dikenali sebagai pengganda wang. Pengganda ini merujuk kepada proses penciptaan wang yang terhasil daripada sistem perbankan rizab pecahan. Pengganda wang adalah kurang kontroversi berbanding rakan fiskal Keynesian.

Dasar Ekonomi dan Kewangan Keynesian

Ekonomi Keynesian memberi tumpuan kepada penyelesaian dari segi permintaan kepada tempoh kemelesetan. Campur tangan kerajaan dalam proses ekonomi adalah bahagian penting dari senjata Keynesian untuk memerangi pengangguran, pengangguran dan permintaan ekonomi yang rendah. Penekanan terhadap campur tangan kerajaan secara langsung dalam ekonomi sering meletakkan ahli teori Keynesian bertentangan dengan mereka yang berhujah untuk penglibatan kerajaan yang terhad dalam pasaran.

Ahli teori Keynesian berpendapat bahawa ekonomi tidak menstabilkan diri mereka dengan cepat dan memerlukan campur tangan aktif yang meningkatkan permintaan jangka pendek dalam ekonomi. Upah dan pekerjaan, mereka berpendapat, lebih perlahan untuk bertindak balas terhadap keperluan pasaran dan memerlukan campur tangan kerajaan untuk terus berada di landasan yang betul. Tambahan pula mereka berpendapat, harga juga tidak bertindak balas dengan cepat, dan hanya berubah secara beransur-ansur apabila campur tangan dasar monetari dibuat, menimbulkan cabang ekonomi Keynesian yang dikenali sebagai Monetarisme.

Jika harga perlahan berubah, ini memungkinkan untuk menggunakan bekalan wang sebagai alat dan menukar kadar faedah untuk menggalakkan peminjaman dan pinjaman. Menurunkan kadar faedah adalah satu cara kerajaan boleh campur tangan secara bermakna dalam sistem ekonomi, sekali gus menggalakkan penggunaan dan perbelanjaan pelaburan. Peningkatan permintaan jangka pendek yang dimulakan oleh pemotongan kadar faedah mencergaskan semula sistem ekonomi dan memulihkan pekerjaan serta permintaan untuk perkhidmatan. Aktiviti ekonomi baharu itu kemudiannya menjana pertumbuhan dan pekerjaan yang berterusan.

Tanpa campur tangan, ahli teori Keynesian percaya, kitaran ini terganggu dan pertumbuhan pasaran menjadi lebih tidak stabil dan terdedah kepada turun naik yang berlebihan. Mengekalkan kadar faedah yang rendah adalah percubaan untuk merangsang kitaran ekonomi dengan menggalakkan perniagaan dan individu untuk meminjam lebih banyak wang. Mereka kemudian membelanjakan wang yang mereka pinjam. Perbelanjaan baru ini merangsang ekonomi. Walau bagaimanapun, penurunan kadar faedah tidak selalu membawa kepada peningkatan ekonomi.

Ahli ekonomi monetaris menumpukan pada mengurus bekalan wang dan menurunkan kadar faedah sebagai penyelesaian kepada masalah ekonomi, tetapi mereka secara amnya cuba mengelakkan masalah terikat sifar. Apabila kadar faedah menghampiri sifar, merangsang ekonomi dengan menurunkan kadar faedah menjadi kurang berkesan kerana ia mengurangkan insentif untuk melabur dan bukannya menyimpan wang secara tunai atau pengganti rapat seperti Perbendaharaan jangka pendek. Manipulasi kadar faedah mungkin tidak lagi mencukupi untuk menjana aktiviti ekonomi baharu jika ia tidak dapat merangsang pelaburan, dan percubaan untuk menjana pemulihan ekonomi mungkin terhenti sepenuhnya. Ini adalah sejenis perangkap kecairan.

Apabila menurunkan kadar faedah gagal memberikan hasil, ahli ekonomi Keynesian berpendapat bahawa strategi lain mesti digunakan, terutamanya dasar fiskal. Dasar campur tangan lain termasuk kawalan langsung ke atas bekalan buruh, mengubah kadar cukai untuk meningkatkan atau mengurangkan bekalan wang secara tidak langsung, mengubah dasar monetari, atau meletakkan kawalan ke atas bekalan barangan dan perkhidmatan sehingga pekerjaan dan permintaan dipulihkan.

Sorotan

Dasar fiskal dan monetari aktivis ialah alat utama yang disyorkan oleh ahli ekonomi Keynesian untuk mengurus ekonomi dan memerangi pengangguran.
Keynes mengembangkan teorinya sebagai tindak balas kepada Kemelesetan Besar, dan sangat kritis terhadap teori ekonomi terdahulu, yang disebutnya sebagai "ekonomi klasik".
Ekonomi Keynesian memberi tumpuan kepada penggunaan dasar kerajaan yang aktif untuk mengurus permintaan agregat bagi menangani atau mencegah kemelesetan ekonomi.