Ustawa Cellera-Kefauvera
Co to jest ustawa Celler-Kefauver?
Ustawa Celler-Kefauver jest jednym z kilku amerykańskich przepisów mających na celu uniemożliwienie niektórym fuzji i przejęć (M&A) tworzenia monopoli lub w inny sposób znacznego ograniczania konkurencji w Stanach Zjednoczonych. Została uchwalona w 1950 r. w celu wzmocnienia istniejących przepisów antymonopolowych i zlikwidowania luk obecnych w ustawie Clayton i ustawie antymonopolowej Shermana.
Zrozumienie ustawy Celler-Kefauver
Ustawa Celler-Kefauver, czasami nazywana ustawą o przeciwdziałaniu fuzji, rozszerzyła przepisy antymonopolowe na wszystkie rodzaje fuzji w różnych branżach. Poszło dalej niż wcześniej uchwalone przepisy antymonopolowe, Sherman Antitrust Act z 1890 r. i Clayton Antitrust Act z 1914 r., które próbowały ograniczyć jedynie poziome fuzje w tym samym sektorze, skupiając się również na fuzjach pionowych i konglomeratowych.
W fuzjach pionowych firmy na różnych poziomach łańcucha dostaw łączą siły, co może stanowić problem antymonopolowy, jeśli firma kupuje dostawców konkurentów. Z drugiej strony w połączeniach konglomeratowych dwie firmy, które działają w różnych sektorach lub obszarach geograficznych, łączą się, aby rozszerzyć swoje rynki poprzez rozszerzenie terytorium przedsiębiorstwa i asortymentu produktów. Oba rodzaje fuzji podnoszą bariery wejścia,. zmuszając konkurentów do internalizacji większej produkcji, aby zrównoważyć oszczędności wynikające z ekonomii skali.
Oprócz ukierunkowania na przejęcia firm, które nie są bezpośrednimi konkurentami, ustawa Celler-Kefauver miała również na celu zamknięcie innej znaczącej luki prawnej obecnej w starym reżimie. Dawne przepisy antymonopolowe przewidywały kontrolę niektórych fuzji i przejęć, chociaż dotyczyło to tylko zakupu akcji w obrocie. Innymi słowy, przed wprowadzeniem ustawy Celler-Kefauver przepisy antymonopolowe można było w dużej mierze obejść, kupując jedynie aktywa spółki docelowej.
Fuzje wertykalne i konglomeratowe nie zostały wprost zakazane przez ustawę Celler-Kefauver, ale zostały ograniczone, jeśli znacznie ograniczyły konkurencję.
Przykład ustawy Celler-Kefauver
Przykładem fuzji pionowej, która może podlegać kontroli regulacyjnej, może być połączenie firmy sprzedającej z firmą klienta. Na ustawę Celler-Kefauver można się powołać na tej podstawie, że rząd uważa, że transakcja tworzy bariery wejścia i/lub uniemożliwia potencjalnym konsumentom sprawiedliwy dostęp do innych firm oferujących podobne produkty.
Tymczasem, aby zakwestionować fuzję konglomeratów,. ustawa przedstawia, że firma wykorzystuje swój sukces, zasoby i pieniądze z jednego rynku do stworzenia monopolu na innym rynku.
Uwagi specjalne
Nowoczesne przedsiębiorstwa i branże cyfrowe i zaawansowane technologicznie ponownie rozpalają debaty dotyczące amerykańskich przepisów antymonopolowych, co skłania do spekulacji, że mogą pojawić się nowe przepisy.
Przegląd najważniejszych wydarzeń
Pozostaje jednym z najsilniejszych amerykańskich przepisów antymonopolowych, uzbrajających rząd w silną władzę prawną, aby zapobiec fuzji i przejęć, które tworzą monopole lub w inny sposób znacznie ograniczają konkurencję.
Ustawa dodała język regulacyjny i wykonawczy do ustaw antymonopolowych Shermana i Claytona.
Kongres uchwalił ustawę Celler-Kefauver w 1950 r., aby zlikwidować luki prawne, które pozwalały na monopolistyczne wertykalne lub konglomeratowe fuzje.
