Prawo rynków Say

Jakie jest prawo rynków Say'a?

Prawo rynków Saya pochodzi z rozdziału XV, „O popycie lub rynku na produkty” francuskiego ekonomisty Jean-Baptiste Saya z 1803 r., Traktat o ekonomii politycznej, czyli produkcja, dystrybucja i konsumpcja bogactwa. Jest to klasyczna teoria ekonomii, która mówi, że dochód generowany przez przeszłą produkcję i sprzedaż towarów jest źródłem wydatków, które tworzą popyt na zakup bieżącej produkcji. Współcześni ekonomiści opracowali różne poglądy i alternatywne wersje prawa Saya.

Zrozumienie prawa rynków Saya

Prawo rynków Saya zostało opracowane w 1803 roku przez francuskiego klasycznego ekonomistę i dziennikarza Jean-Baptiste Saya. Say był wpływowy, ponieważ jego teorie dotyczą sposobu, w jaki społeczeństwo tworzy bogactwo i charakteru działalności gospodarczej. Aby mieć środki na zakup, kupujący musi najpierw coś sprzedać, rozumował Say. Tak więc źródło popytu jest przed produkcją i sprzedażą dóbr za pieniądze, a nie same pieniądze. Innymi słowy, zdolność osoby do żądania dóbr lub usług od innych jest uzależniona od dochodu wytworzonego przez własne przeszłe akty produkcji tej osoby.

Prawo Saya mówi, że zdolność kupującego do zakupu opiera się na udanej wcześniejszej produkcji kupującego na rynek.

Prawo Saya było sprzeczne z merkantylistycznym poglądem, że pieniądze są źródłem bogactwa. Zgodnie z prawem Saya pieniądz funkcjonuje wyłącznie jako środek wymiany wartości wcześniej wyprodukowanych dóbr na nowe dobra w miarę ich produkcji i wprowadzania na rynek, które poprzez ich sprzedaż z kolei generują dochód pieniężny, który napędza popyt na zakup innych dóbr. w ciągłym procesie produkcji i wymiany pośredniej. Można powiedzieć, że pieniądze były po prostu środkiem do przekazywania realnych dóbr ekonomicznych, a nie celem samym w sobie.

Zgodnie z prawem Saya niedobór popytu na dobro w teraźniejszości może wynikać raczej z niepowodzenia produkcji innych dóbr (które w przeciwnym razie zostałyby sprzedane za wystarczający dochód na zakup nowego dobra), niż z braku pieniędzy. Say stwierdził dalej, że takie braki w produkcji niektórych towarów zostałyby w normalnych warunkach szybko zniwelowane przez nakłanianie zysków do osiągnięcia przy produkcji towarów, których brakuje.

Wskazał jednak, że niedobór niektórych towarów i nadmiar innych może się utrzymywać, gdy załamanie produkcji jest utrwalane przez trwającą klęskę żywiołową lub (częściej) ingerencję rządu. Prawo Saya wspiera zatem pogląd, że rządy nie powinny ingerować w wolny rynek i powinny przyjąć ekonomię leseferyzmu.

Implikacje prawa rynków Saya

Say wyciągnął cztery wnioski ze swojej argumentacji.

Im większa jest liczba producentów i różnorodności produktów w gospodarce, tym bardziej będzie prosperować. I odwrotnie, ci członkowie społeczeństwa, którzy konsumują, a nie produkują, będą przeszkodą dla gospodarki.
Sukces jednego producenta lub przemysłu przyniesie korzyści innym producentom i gałęziom przemysłu, których produkty będą następnie kupować, a przedsiębiorstwa odniosą większy sukces, gdy ulokują się w pobliżu lub handlują z innymi odnoszącymi sukcesy przedsiębiorstwami. Oznacza to również, że polityka rządu, która zachęca do produkcji, inwestycji i dobrobytu w krajach sąsiednich, przyniesie korzyści również gospodarce krajowej.
Import towarów, nawet przy deficycie handlowym, jest korzystny dla gospodarki krajowej.
Zachęcanie do konsumpcji nie jest korzystne, ale szkodliwe dla gospodarki. Produkcja i akumulacja dóbr w czasie tworzy dobrobyt; konsumowanie bez produkcji niszczy bogactwo i dobrobyt gospodarki. Dobra polityka gospodarcza powinna polegać na zachęcaniu przemysłu i działalności produkcyjnej w ogóle, pozostawiając określony kierunek, w jakim towary produkować iw jaki sposób, inwestorom, przedsiębiorcom i pracownikom, zgodnie z bodźcami rynkowymi.

Prawo Saya było zatem sprzeczne z popularnym poglądem kupców,. że pieniądze są źródłem bogactwa, że interesy gospodarcze przemysłu i krajów są ze sobą w konflikcie, a import jest szkodliwy dla gospodarki.

Późniejsi ekonomiści i prawo Saya

Prawo Saya wciąż funkcjonuje w nowoczesnych, neoklasycznych modelach ekonomicznych i wpłynęło również na ekonomistów po stronie podażowej. Ekonomiści po stronie podaży uważają zwłaszcza, że ulgi podatkowe dla przedsiębiorstw i inne polityki mające na celu pobudzenie produkcji bez zakłócania procesów gospodarczych są najlepszą receptą na politykę gospodarczą, zgodną z implikacjami prawa Saya.

Ekonomiści austriaccy również trzymają się prawa Saya. Uznanie przez Saya produkcji i wymiany jako procesów zachodzących w czasie, skupienie się na różnych rodzajach dóbr w przeciwieństwie do agregatów, nacisk na rolę przedsiębiorcy w koordynowaniu rynków oraz konkluzja, że utrzymujące się spadki aktywności gospodarczej są zwykle wynikiem interwencji rządu są wszystko szczególnie zgodne z teorią austriacką.

Prawo Saya zostało później po prostu (i mylące) podsumowane przez ekonomistę Johna Maynarda Keynesa w jego książce z 1936 r. „Ogólna teoria zatrudnienia, odsetek i pieniądza” w słynnym zdaniu „podaż tworzy swój własny popyt”, chociaż sam Say nigdy nie użył tego wyrażenia. Keynes przepisał Prawo Saya, a następnie argumentował przeciwko własnej nowej wersji, aby rozwinąć swoje teorie makroekonomiczne.

Keynes zreinterpretował Prawo Saya jako stwierdzenie o makroekonomicznej zagregowanej produkcji i wydatkach, pomijając wyraźny i konsekwentny nacisk Saya na produkcję i wymianę różnych konkretnych dóbr przeciwko sobie. Keynes następnie doszedł do wniosku, że Wielki Kryzys obalił prawo Saya. Rewizja prawa Saya, dokonana przez Keynesa, doprowadziła go do argumentu, że doszło do ogólnego nadmiaru produkcji i niedoboru popytu oraz że gospodarki mogą doświadczać kryzysów, których siły rynkowe nie były w stanie naprawić.

Ekonomia keynesowska opowiada się za zaleceniami polityki gospodarczej, które są bezpośrednio sprzeczne z implikacjami prawa Saya. Keynesiści zalecają, aby rządy interweniowały w celu stymulowania popytu – poprzez ekspansywną politykę fiskalną i dodruk pieniędzy – ponieważ ludzie gromadzą gotówkę w trudnych czasach i pułapkach płynności.

Przegląd najważniejszych wydarzeń

Powiedz uzasadnienie, że aby mieć środki na zakup, kupujący musi najpierw wyprodukować coś do sprzedania. Tak więc źródłem popytu jest produkcja, a nie sam pieniądz.
Prawo rynków Saya jest teorią zaczerpniętą z ekonomii klasycznej, argumentującą, że możliwość zakupu czegoś zależy od zdolności do produkcji, a tym samym generowania dochodu.
Prawo Saya sugeruje, że produkcja jest kluczem do wzrostu gospodarczego i dobrobytu, a polityka rządu powinna zachęcać (ale nie kontrolować) produkcję, a nie promować konsumpcję.