Ustawa o bankowości kryzysowej z 1933 r.

Czym była ustawa o bankowości awaryjnej z 1933 roku?

Emergency Banking Act z 1933 r. był ustawą uchwaloną w trakcie Wielkiego Kryzysu,. która podjęła kroki w celu ustabilizowania i przywrócenia zaufania do amerykańskiego systemu bankowego. Pojawił się w wyniku serii paniek bankowych po krachu na giełdzie w 1929 roku.

Wśród głównych środków ustawa utworzyła Federalną Korporację Ubezpieczeń Depozytów (FDIC),. która zaczęła ubezpieczać konta bankowe za darmo do 2500 dolarów. Dodatkowo prezydencja otrzymała uprawnienia wykonawcze do działania niezależnie od Rezerwy Federalnej w czasie kryzysu finansowego.

Wyjaśnienie ustawy o bankowości awaryjnej

Ustawa została stworzona po tym, jak inne środki nie zdołały w pełni naprawić tego, jak kryzys nadwerężył amerykański system monetarny. Na początku 1933 roku kryzys pustoszył amerykańską gospodarkę i jej banki przez prawie cztery lata. Wzrosła nieufność do instytucji finansowych, co skłoniło Amerykanów do wycofania swoich pieniędzy z systemu, zamiast zaryzykować je w banku. Pomimo podejmowanych w wielu stanach prób ograniczenia ilości pieniędzy, jakie każda osoba może wyciągnąć z banku, wypłaty gwałtownie wzrosły, ponieważ upadki banków zwiększyły niepokój i, w błędnym kole, wywołały jeszcze więcej wypłat i niepowodzeń.

Chociaż ustawa powstała w okresie rządów Herberta Hoovera, przeszła 9 marca 1933 r., wkrótce po inauguracji Franklina D. Roosevelta. Był tematem pierwszego z legendarnych pogawędek przy kominku Roosevelta, w których nowy prezydent zwrócił się bezpośrednio do narodu o stanie kraju.

Roosevelt wykorzystał czat, aby wyjaśnić przepisy ustawy i dlaczego były one konieczne. Obejmowało to nakreślenie potrzeby bezprecedensowego czterodniowego zamknięcia wszystkich amerykańskich banków w celu pełnego wdrożenia ustawy. W tym czasie, wyjaśnił Roosevelt, banki będą sprawdzane pod kątem ich stabilności finansowej, zanim będą mogły wznowić działalność. Inspekcje, wraz z innymi postanowieniami ustawy, miały na celu uspokojenie Amerykanów, że rząd federalny ściśle monitoruje system finansowy, aby zapewnić, że spełnia on wysokie standardy stabilności i wiarygodności.

Pierwszymi bankami, które ponownie otworzyły się 13 marca, było 12 regionalnych banków Rezerwy Federalnej . W ślad za nimi następnego dnia pojawiły się banki w miastach posiadających federalne izby rozliczeniowe. Pozostałe banki uznane za zdolne do działania otrzymały pozwolenie na ponowne otwarcie w dniu 15 marca.

Krótko- i długoterminowe skutki ustawy o bankowości kryzysowej

Niepewność, a nawet niepokój, czy ludzie będą słuchać zapewnień prezydenta Roosevelta, że ich pieniądze są teraz bezpieczne, prawie wyparowały, gdy banki ponownie otworzyły się na długie kolejki po zakończeniu zamknięcia. Rynek akcji również wpłynął entuzjastycznie, a indeks Dow Jones Industrial Average wzrósł o 8,26 punktu, co oznacza wzrost o ponad 15%, 15 marca, kiedy wszystkie kwalifikujące się banki otworzyły się ponownie .

Konsekwencje ustawy o bankowości kryzysowej były kontynuowane, a niektóre z nich są odczuwalne nawet dzisiaj. Oczywiście FDIC nadal działa i praktycznie każdy renomowany bank w USA jest jej członkiem. Niektóre postanowienia, takie jak rozszerzenie władzy wykonawczej prezydenta w czasie kryzysu finansowego, pozostają w mocy. Ustawa całkowicie zmieniła również oblicze amerykańskiego systemu walutowego, zdejmując Stany Zjednoczone ze standardu złota.

Utrata oszczędności osobistych w wyniku upadłości banków i paniki bankowej poważnie nadszarpnęła zaufanie do systemu finansowego. Co być może najważniejsze, ustawa przypomniała krajowi, że brak zaufania do systemu bankowego może stać się samospełniającą się przepowiednią i że masowa panika wokół systemu finansowego może mu wyrządzić wielką szkodę.

Inne przepisy podobne do Ustawy o bankowości awaryjnej

Ustawa o bankowości awaryjnej została poprzedzona i została zastąpiona innymi aktami prawnymi mającymi na celu stabilizację i przywrócenie zaufania do amerykańskiego systemu finansowego. Zatwierdzona za rządów Herberta Hoovera ustawa Reconstruction Finance Corporation Act miała na celu zapewnienie pomocy instytucjom finansowym i firmom, którym groziło zamknięcie z powodu trwających skutków ekonomicznych kryzysu. Ustawa o Federal Home Loan Bank Act z 1932 r. podobnie dążyła do wzmocnienia sektora bankowego i Rezerwy Federalnej.

Kilka powiązanych aktów prawnych zostało uchwalonych wkrótce po ustawie o bankowości kryzysowej. Ustawa Glassa-Steagalla, również uchwalona w 1933 r., oddzielała bankowość inwestycyjną od komercyjnej w celu zwalczania korupcji banków komercyjnych poprzez inwestycje spekulacyjne, które uznano za kluczową przyczynę krachu na giełdzie.

Glass-Steagall powtórzono jednak w 1999 roku, a niektórzy wierzyli, że jego upadek przyczynił się do globalnego kryzysu kredytowego w 2008 roku.

Podobna ustawa, Ustawa o Nadzwyczajnej Stabilizacji Gospodarczej z 2008 r., została uchwalona na początku Wielkiej Recesji. W przeciwieństwie do Ustawy o bankowości kryzysowej, celem tego ustawodawstwa był kryzys hipoteczny, a ustawodawcy zamierzali umożliwić milionom Amerykanów utrzymanie domów.

##Przegląd najważniejszych wydarzeń

• Ustawa, która tymczasowo zamykała banki na cztery dni do kontroli, służyła natychmiast do wzmocnienia zaufania do banków i pobudzenia giełdy.

• Do dziś wygasło wiele jego kluczowych postanowień, zwłaszcza ubezpieczenia kont bankowych przez Federalną Korporację Ubezpieczeń Depozytów i uprawnienia wykonawcze, które przyznała prezydentowi w odpowiedzi na kryzysy finansowe.

• Ustawa o bankowości kryzysowej z 1933 r. była ustawodawczą odpowiedzią na upadki banków podczas Wielkiego Kryzysu i brak wiary społeczeństwa w amerykański system finansowy.