Kontrola wymiany

Co to są kontrole wymiany?

Kontrole dewizowe to nałożone przez rząd ograniczenia zakupu i/lub sprzedaży walut. Kontrole te pozwalają krajom na lepszą stabilizację ich gospodarek poprzez ograniczanie wpływów i odpływów waluty, co może powodować zmienność kursów walut. Nie każdy naród może stosować środki, przynajmniej zgodnie z prawem; artykuł czternasty Statutu Międzynarodowego Funduszu Walutowego zezwala jedynie krajom o tak zwanych gospodarkach przejściowych na stosowanie kontroli wymiany.

Zrozumienie kontroli wymiany

Wiele krajów Europy Zachodniej wprowadziło kontrolę wymiany w latach bezpośrednio po II wojnie światowej. Środki te były jednak stopniowo wycofywane w miarę umacniania się powojennych gospodarek na kontynencie; na przykład Wielka Brytania zniosła ostatnie ograniczenia w październiku 1979 r. Kraje o słabych i/lub rozwijających się gospodarkach na ogół stosują kontrolę walutową w celu ograniczenia spekulacji na ich walutach. Często jednocześnie wprowadzają kontrolę kapitału, co ogranicza wielkość inwestycji zagranicznych w kraju.

Kraje o słabych lub rozwijających się gospodarkach mogą wprowadzać kontrolę ilości lokalnej waluty, którą można wymieniać lub eksportować – lub całkowicie zakazać waluty obcej – aby zapobiec spekulacji.

Kontrole Exchange można wymusić na kilka typowych sposobów. Rząd może zabronić używania określonej waluty obcej i zabronić mieszkańcom jej posiadania. Alternatywnie mogą narzucić stałe kursy wymiany, aby zniechęcić do spekulacji, ograniczyć dowolną lub całą wymianę walut do zatwierdzonego przez rząd wymiennika lub ograniczyć ilość waluty, którą można importować lub eksportować z kraju.

Środki mające na celu udaremnienie kontroli

Jedną z taktyk stosowanych przez firmy w celu obejścia kontroli walutowej i zabezpieczenia ekspozycji walutowych jest stosowanie tak zwanych kontraktów terminowych. W ramach tych ustaleń podmiot zabezpieczający aranżuje kupno lub sprzedaż określonej kwoty waluty niezbywalnej w określonym terminie terminowym po uzgodnionym kursie względem waluty głównej. W terminie zapadalności zysk lub stratę rozlicza się w głównej walucie, ponieważ rozliczanie w drugiej walucie jest zabronione przez kontrole.

Kontrola wymiany w wielu krajach rozwijających się nie zezwala na kontrakty forward lub pozwala na ich wykorzystanie tylko przez mieszkańców do ograniczonych celów, takich jak zakup niezbędnych towarów importowanych. w konsekwencji, w krajach z kontrolą walutową, forwardy z niedostarczeniem są zwykle realizowane za granicą,. ponieważ lokalne przepisy walutowe nie mogą być egzekwowane poza krajem. Kraje, w których działały aktywne rynki offshore NDF, to Chiny, Filipiny, Korea Południowa i Argentyna.

Kontrola wymiany walut w Islandii

Islandia oferuje ostatnio godny uwagi przykład stosowania kontroli wymiany podczas kryzysu finansowego. Islandia, mały kraj liczący około 334 000 mieszkańców, doświadczył w 2008 r. załamania się gospodarki. Jej gospodarka oparta na rybołówstwie została stopniowo przekształcona w zasadniczo gigantyczny fundusz hedgingowy przez trzy największe banki (Landsbanki, Kaupthing i Glitnir), których aktywa mierzyły się 14 razy całej produkcji gospodarczej kraju.

Kraj skorzystał, przynajmniej początkowo, z ogromnego napływu kapitału,. korzystając z wysokich stóp procentowych płaconych przez banki. Jednak gdy nadszedł kryzys, inwestorzy potrzebujący gotówki wycofali swoje pieniądze z Islandii, powodując gwałtowny spadek lokalnej waluty, korony. Upadły też banki, a gospodarka otrzymała pakiet ratunkowy od MFW.

Zniesienie kontroli wymiany i nałożenie nowych

Pod kontrolą giełdy inwestorzy, którzy posiadali wysokodochodowe rachunki za granicą w koronach, nie byli w stanie sprowadzić pieniędzy z powrotem do kraju. W marcu 2017 r. Bank Centralny zniósł większość kontroli wymiany korony, ponownie umożliwiając transgraniczny przepływ waluty islandzkiej i obcej. Jednak Bank Centralny nałożył również nowe wymagania dotyczące rezerw i zaktualizował zasady wymiany walut, aby kontrolować przepływ gorącego pieniądza do gospodarki narodowej.

Starając się rozstrzygnąć spory z zagranicznymi inwestorami, którzy nie byli w stanie zlikwidować swoich islandzkich udziałów w czasie, gdy obowiązywała kontrola wymiany walut, Bank Centralny zaproponował zakup ich udziałów walutowych po kursie wymiany obniżonym o około 20 procent od normalnego kursu wymiany po czas. Ustawodawcy islandzcy wymagali również od zagranicznych posiadaczy obligacji rządowych denominowanych w koronach, aby odsprzedali je Islandii po zdyskontowanej stopie lub zatrzymali ich zyski na niskooprocentowanych rachunkach na czas nieokreślony w momencie zapadalności obligacji.