Teoria rezydualnego kapitału własnego
Czym jest teoria rezydualnego kapitału własnego?
Teoria kapitału rezydualnego zakłada , że prawdziwymi właścicielami przedsiębiorstwa są zwykli akcjonariusze . Wynika z tego, że księgowi i menedżerowie przedsiębiorstw muszą również przyjąć perspektywę akcjonariuszy.
Zgodnie z tą teorią uprzywilejowane akcje stanowią zobowiązanie dla zwykłych akcjonariuszy, a nie część kapitału własnego firmy. Po odjęciu akcji uprzywilejowanych jako kapitał rezydualny pozostają tylko akcje zwykłe. Jest to podstawa teorii kapitału szczątkowego, a zwykłych akcjonariuszy można traktować jako inwestorów szczątkowych.
Jak działa rezydualny kapitał podstawowy
W teorii kapitału rezydualnego wartość kapitału własnego firmy oblicza się, odejmując roszczenia dłużników i akcjonariuszy uprzywilejowanych od aktywów firmy. Akcjonariusze uprzywilejowani mają większe prawo do wypłat (np. dywidend) niż akcjonariusze zwykli i zachowują się trochę jak hybryda między akcjami zwykłymi a obligacjami korporacyjnymi, ponieważ wypłacają stałą dywidendę. Akcjonariusze uprzywilejowani zazwyczaj nie mają lub mają ograniczone prawa głosu w zakresie ładu korporacyjnego.
Pozostały kapitał podstawowy = Aktywa - Pasywa - Akcje uprzywilejowane
Pozostały kapitał jest zatem identyczny pod względem wartości z akcjami zwykłymi firmy.
Zwykli akcjonariusze są ostatnimi w kolejce do spłaty, jeśli firma ogłasza upadłość, więc teoria głosi, że kapitał własny należy obliczać z ich punktu widzenia. Zgodnie z teorią, powinni oni otrzymywać wystarczające informacje o finansach i wynikach firmy, aby móc podejmować rozsądne decyzje inwestycyjne. Prowadzi to do obliczenia zysku na akcję (EPS),. które ma zastosowanie tylko do zwykłych akcjonariuszy.
Rozwój teorii kapitału rezydualnego
George Staubus, badacz rachunkowości finansowej, opracował teorię kapitału rezydualnego na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. Staubus był orędownikiem ciągłego doskonalenia standardów i praktyk sprawozdawczości finansowej. Przekonywał, że podstawowym celem sprawozdawczości finansowej powinno być dostarczanie informacji przydatnych przy podejmowaniu decyzji inwestycyjnych.
Staubus wniósł istotny wkład do teorii użyteczności decyzji, która jako pierwsza powiązała przepływy pieniężne z wyceną aktywów i pasywów. Takie podejście podkreśla informacje, które są ważne przy podejmowaniu decyzji inwestycyjnych. Teoria użyteczności decyzji została ostatecznie włączona do ogólnie przyjętych zasad rachunkowości (GAAP) i ram koncepcyjnych Rady Standardów Rachunkowości Finansowej (FASB).
Rozważania specjalne: teorie alternatywne
Zastrzeżona teoria rachunkowości jest najpopularniejszą alternatywą dla teorii kapitału rezydualnego. Klasy rachunkowości wprowadzającej zazwyczaj kładą nacisk na teorię własności i obliczają kapitał własny jako aktywa pomniejszone o zobowiązania. Teoria praw własności sprawdza się najlepiej w przypadku firm jednoosobowych i spółek osobowych i jest łatwiejsza do zrozumienia. Jednak teoria kapitału rezydualnego może przedstawić dokładniejszy obraz w przypadku inwestowania w spółki notowane na giełdzie.
Inne teorie kapitału własnego obejmują teorię podmiotu,. w której firma jest traktowana jako odrębny podmiot od właścicieli i wierzycieli. W teorii podmiotu dochód firmy jest jej własnością do momentu podziału między udziałowców. Teoria przedsiębiorstwa idzie dalej i uwzględnia interesy interesariuszy, takich jak pracownicy, klienci, agencje rządowe i społeczeństwo.
Przegląd najważniejszych wydarzeń
Teoria kapitału rezydualnego uznaje akcjonariuszy akcji zwykłych za wyłącznych właścicieli korporacji.
W teorii kapitału rezydualnego kapitał rezydualny oblicza się, odejmując roszczenia dłużników i akcjonariuszy uprzywilejowanych od aktywów firmy.
Profesor rachunkowości finansowej George Staubus z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley opracował teorię kapitału rezydualnego.
Akcje uprzywilejowane są usuwane z kapitału własnego i uznawane za zobowiązanie.
