Twierdzenie o nieistotności
Co to jest twierdzenie o twierdzeniu o nieistotności?
Twierdzenie o nieistotności jest teorią struktury kapitału korporacyjnego, która zakłada, że dźwignia finansowa nie wpływa na wartość firmy, jeśli w otoczeniu biznesowym nie ma podatku dochodowego i kosztów awaryjnych. Twierdzenie o nieistotności zostało opracowane przez Mertona Millera i Franco Modiglianiego i stanowiło przesłankę do ich nagrodzonej Nagrodą Nobla pracy „Koszt kapitału, finanse korporacji i teoria inwestycji”. Nierzadko spotyka się w prasie popularnej wyrażenie dostosowane do „zasady nieistotności struktury kapitału” lub „teorii nieistotności struktury kapitału”.
Zrozumienie twierdzenia o twierdzeniu o nieistotności
Rozwijając swoją teorię, Miller i Modigliani najpierw założyli, że firmy mają dwa podstawowe sposoby pozyskiwania finansowania: kapitał własny i dług. Chociaż każdy rodzaj finansowania ma swoje zalety i wady, ostatecznym rezultatem jest dzielenie przez firmę przepływów pieniężnych na inwestorów, niezależnie od wybranego źródła finansowania. Jeśli wszyscy inwestorzy mają dostęp do tych samych rynków finansowych, inwestorzy mogą w dowolnym momencie kupować lub sprzedawać przepływy pieniężne firmy.
Oznacza to, że przy braku podatków, kosztów upadłości, kosztów agencyjnych i asymetrycznych informacji oraz na efektywnym rynku, na wartość firmy nie ma wpływu sposób jej finansowania.
Miller i Modigliani wykorzystali twierdzenie o nieistotności jako punkt wyjścia w swojej teorii kompromisów, która opisuje ideę, w której firma wybiera, ile finansowania dłużnego i ile finansowania kapitałowego użyć, równoważąc koszty (upadłość) i korzyści (wzrost).
Krytyka twierdzenia o nieistotności skupia się na braku realizmu w usuwaniu skutków podatku dochodowego i kosztów awaryjnych ze struktury kapitałowej firmy. Ponieważ wiele czynników wpływa na wartość firmy, w tym zyski, aktywa i możliwości rynkowe, testowanie twierdzenia staje się trudne. Dla ekonomistów teoria raczej podkreśla znaczenie decyzji finansowych niż dostarcza opisu, jak działają operacje finansowe.
Przykład twierdzenia o twierdzeniu o nieistotności
Załóżmy, że firma ABC jest wyceniana na 200 000 USD. Cała ta wycena pochodzi z aktywów o równoważnej kwocie, które posiada. Zgodnie z twierdzeniem o nieistotności, wycena firmy pozostanie taka sama niezależnie od jej struktury kapitałowej, tj. kwoty netto środków pieniężnych lub zadłużenia lub kapitału własnego, które posiada w swoich księgach rachunkowych. Rola stóp procentowych i podatków, czynników zewnętrznych, które mogłyby znacząco wpłynąć na jej koszty operacyjne i wycenę, w księdze rachunkowej jest całkowicie wyeliminowana.
Jako przykład rozważmy, że firma ma 100 000 USD długu i 100 000 USD w gotówce. Stopy procentowe związane z obsługą długu lub posiadaniem środków pieniężnych są uważane za zero, zgodnie z twierdzeniem o nieistotności. Załóżmy teraz, że firma oferuje akcje w wysokości 120 000 USD, a pozostałe aktywa o wartości 80 000 USD są zadłużone. Po pewnym czasie ABC postanawia zaoferować więcej akcji o wartości 30 000 USD w kapitale własnym i zmniejszyć swoje zadłużenie do 50 000 USD.
Ten ruch zmienia jego strukturę kapitałową i, w realnym świecie, stałby się powodem do ponownej oceny jego wyceny. Ale twierdzenie o twierdzeniu o nieistotności mówi, że ogólna wycena ABC nadal pozostanie taka sama, ponieważ wyeliminowaliśmy możliwość wpływu czynników zewnętrznych na strukturę kapitału.
Przegląd najważniejszych wydarzeń
Twierdzenie jest często krytykowane, ponieważ nie uwzględnia czynników występujących w rzeczywistości, takich jak podatek dochodowy i koszty pomocy.
Twierdzenie nie uwzględnia również innych zmiennych, takich jak zyski i aktywa, które wpływają na wycenę firmy.
Twierdzenie o nieistotności zostało opracowane przez Mertona Millera i Franco Modiglianiego i stanowiło przesłankę do ich nagrodzonej Nagrodą Nobla pracy „Koszt kapitału, finanse korporacji i teoria inwestycji”.
Twierdzenie o nieistotności mówi, że dźwignia finansowa nie wpływa na wartość firmy, jeśli nie musi ona ponosić podatku dochodowego i kosztów awaryjnych.
