Perjanjian Cukai

Apakah itu Perjanjian Cukai?

Perjanjian cukai ialah perjanjian dua hala (dua pihak) yang dibuat oleh dua negara untuk menyelesaikan isu yang melibatkan cukai dua kali pendapatan pasif dan aktif setiap warganegara masing-masing. Perjanjian cukai pendapatan secara amnya menentukan amaun cukai yang boleh digunakan oleh negara kepada pendapatan, modal, harta pusaka atau kekayaan pembayar cukai .

Beberapa negara dilihat sebagai tempat perlindungan cukai. Secara amnya, syurga cukai ialah negara atau tempat yang mempunyai cukai korporat yang rendah atau tiada yang membolehkan pelabur asing menubuhkan perniagaan di sana. Tempat perlindungan cukai biasanya tidak memasuki perjanjian cukai.

Bagaimana Perjanjian Cukai Berfungsi

Apabila individu atau perniagaan melabur di negara asing, isu negara mana yang patut mengenakan cukai pendapatan pelabur mungkin timbul. Kedua-dua negara–negara sumber dan negara kediaman–boleh memeterai perjanjian cukai untuk bersetuju dengan negara mana yang patut mencukai pendapatan pelaburan untuk mengelakkan pendapatan yang sama daripada dikenakan cukai dua kali.

Negara sumber ialah negara yang menjadi tuan rumah pelaburan masuk. Negara sumber juga kadangkala dirujuk sebagai negara pengimport modal. Negara kediaman ialah negara kediaman pelabur. Negara kediaman juga kadangkala dirujuk sebagai negara pengeksport modal.

Untuk mengelakkan cukai dua kali,. perjanjian cukai boleh mengikut salah satu daripada dua model: Model Organisasi untuk Kerjasama dan Pembangunan Ekonomi (OECD) dan Konvensyen Model Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu (PBB).

Model Perjanjian Cukai OECD lwn. Model Perjanjian Cukai PBB

Organisasi untuk Kerjasama dan Pembangunan Ekonomi (OECD) ialah sekumpulan 37 negara dengan usaha untuk menggalakkan perdagangan dunia dan kemajuan ekonomi .

Konvensyen Cukai OECD mengenai Pendapatan dan Modal adalah lebih menguntungkan negara pengeksport modal daripada negara pengimport modal. Ia memerlukan negara sumber untuk melepaskan sebahagian atau semua cukainya ke atas kategori pendapatan tertentu yang diperoleh oleh penduduk negara perjanjian yang lain .

Kedua-dua negara yang terlibat akan mendapat manfaat daripada perjanjian sedemikian jika aliran perdagangan dan pelaburan antara kedua-dua negara adalah sama rata dan negara kediaman itu mengenakan cukai apa-apa pendapatan yang dikecualikan oleh negara sumber.

Model perjanjian cukai kedua secara rasmi dirujuk sebagai Konvensyen Percukaian Berganda Model Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu antara Negara Maju dan Membangun. PBB ialah pertubuhan antarabangsa yang berusaha meningkatkan kerjasama politik dan ekonomi di kalangan negara anggotanya.

Perjanjian yang mengikut model PBB memberikan hak cukai yang menggalakkan kepada negara pelaburan asing. Lazimnya, skim cukai yang menggalakkan ini memberi manfaat kepada negara membangun yang menerima pelaburan masuk. Ia memberikan negara sumber peningkatan hak cukai ke atas pendapatan perniagaan bukan pemastautin berbanding Konvensyen Model OECD .

Pertimbangan Khas

Salah satu aspek yang paling penting dalam perjanjian cukai ialah dasar perjanjian mengenai cukai pegangan kerana ia menentukan jumlah cukai yang dikenakan ke atas sebarang pendapatan yang diperoleh (faedah dan dividen) daripada sekuriti yang dimiliki oleh bukan pemastautin .

Sebagai contoh, jika perjanjian cukai antara negara A dan negara B menentukan bahawa cukai pegangan dua hala mereka ke atas dividen ialah 10%, maka negara A akan mengenakan cukai kepada pembayaran dividen yang dihantar ke negara B pada kadar 10%, dan sebaliknya.

AS mempunyai perjanjian cukai dengan berbilang negara yang membantu mengurangkan—atau menghapuskan—cukai yang dibayar oleh penduduk negara asing. Kadar dan pengecualian yang dikurangkan ini berbeza-beza antara negara dan item pendapatan tertentu.

Di bawah perjanjian yang sama ini, penduduk atau rakyat AS dikenakan cukai pada kadar yang dikurangkan, atau dikecualikan daripada cukai asing, ke atas item pendapatan tertentu yang mereka terima daripada sumber dalam negara asing. Perjanjian cukai dikatakan timbal balik kerana ia terpakai di kedua-dua negara perjanjian.

Perjanjian cukai pendapatan biasanya termasuk klausa, yang dirujuk sebagai "klausa penjimatan," yang bertujuan untuk menghalang penduduk AS daripada mengambil kesempatan daripada bahagian tertentu perjanjian cukai untuk mengelakkan pencukaian sumber pendapatan domestik.

Bagi individu yang merupakan pemastautin negara yang tidak mempunyai perjanjian cukai dengan AS, sebarang sumber pendapatan yang diperoleh di AS dikenakan cukai dengan cara yang sama dan pada kadar yang sama yang ditunjukkan dalam arahan untuk penyata cukai AS yang berkenaan.

Bagi individu yang merupakan pemastautin AS, adalah penting untuk diingat bahawa sesetengah negeri individu dalam AS tidak mematuhi peruntukan perjanjian cukai .

##Sorotan

• Perjanjian cukai ialah perjanjian dua hala (dua pihak) yang dibuat oleh dua negara untuk menyelesaikan isu yang melibatkan cukai dua kali pendapatan pasif dan aktif setiap warganegara masing-masing.

• Sesetengah negara dilihat sebagai tempat perlindungan cukai; negara-negara ini biasanya tidak memeterai perjanjian cukai.

• Kedua-dua negara boleh memeterai perjanjian cukai untuk bersetuju tentang negara mana yang patut mencukai pendapatan pelaburan untuk mengelakkan pendapatan yang sama daripada dikenakan cukai dua kali.

• Apabila individu atau perniagaan melabur di negara asing, isu negara mana yang patut mencukai pendapatan pelabur mungkin timbul.