Skala najmniej preferowanych współpracowników
Jaka jest najmniej preferowana skala współpracowników?
Skala najmniej preferowanego współpracownika, opracowana przez amerykańskiego uczonego Freda Fiedlera, określa, czy styl przywództwa danej osoby jest zorientowany na relacje czy na zadania.
Skala najmniej preferowanego współpracownika (LPC) wymaga od osoby oceny jednej osoby, z którą najmniej chciałby pracować — najmniej preferowanego współpracownika — przy użyciu zakresu od 18 do 25 dwubiegunowych (dodatnich lub ujemnych) przymiotników, z ocenami od 1 do 8. Wynik LPC jest następnie obliczany poprzez zsumowanie wszystkich ocen. Wysoki wynik LPC wskazuje, że dana osoba jest liderem zorientowanym na relacje, podczas gdy niski wynik LPC wskazuje na lidera zorientowanego na zadania.
Jak działa najmniej preferowana skala współpracowników
Typowy zestaw dwubiegunowych przymiotników stosowanych w skali LPC obejmowałby przyjemny lub nieprzyjemny, przyjazny lub nieprzyjazny, wspierający lub wrogi i tak dalej. Odpowiedzi są oceniane od 1 za najmniej korzystny atrybut (na przykład nieprzyjemny lub nieprzyjazny), do 8 za najkorzystniejszy (przyjemny lub przyjazny).
Skala LPC zakłada, że osoby o stylu przywództwa zorientowanego na relacje mają tendencję do bardziej pozytywnego opisu swoich najmniej preferowanych współpracowników, natomiast osoby o stylu zadaniowym oceniają ich bardziej negatywnie.
Stosowanie najmniej preferowanej skali współpracowników
Model przedstawiony przez skalę przedstawia pogląd, że żaden styl przywództwa nie jest doskonały ani idealny, ponieważ potrzeby zmieniają się w zależności od okoliczności i kontekstu. Na przykład zespołowi składającemu się z doświadczonych profesjonalistów, którzy są dobrze zorientowani w swoich zadaniach, najlepiej służy styl przywództwa zorientowany na relacje. Zespół nie wymaga ciężkiego podejścia, które może mieć mniej doświadczony zespół, który może zawierać ścisłe wytyczne w celu zapewnienia wykonania zadania.
Podobnie zespół weteranów może potrzebować przywództwa zorientowanego na zadania, jeśli istnieje krótki termin na realizację celów lub jeśli cele zawierają wrażliwe kamienie milowe, które będą trudne do osiągnięcia. Jeśli zespół składa się zarówno z doświadczonych specjalistów, jak i nieprzeszkolonego personelu, sytuacyjne potrzeby celu i mogą oznaczać, że style przywództwa mogą się zmieniać w zależności od chwili lub osób, które potrzebują wskazówek.
Uwagi specjalne
Przychylność sytuacyjna odgrywa również rolę w przyjętym stylu przywództwa. Relacja lider-członek jest barometrem tego, jak duży wpływ i zaufanie istnieje między zespołem a jego liderem. Jeśli ta więź jest słaba, można powiedzieć, że lider ma pod tym względem słabą pozycję. Może to wpływać na pozycję władzy lidera w organizacji.
Ilość władzy i autorytetu, jaką lider ma do kierowania zespołem, który dla niego pracuje, można określić jako silną, co oznacza, że mają oni wyraźną kontrolę nad realizacją swoich mandatów. Jeśli ta siła jest słaba, mają mniejszą kontrolę nad zespołem, aby zapewnić podjęcie działań.
Przegląd najważniejszych wydarzeń
Widząc, jak ktoś reaguje na ocenę jednej osoby, z którą najmniej chciałby pracować, można wywnioskować ogólny styl zarządzania.
Model przedstawiony przez skalę przedstawia pogląd, że żaden styl przywództwa nie jest doskonały ani idealny, ponieważ potrzeby zmieniają się w zależności od okoliczności i kontekstu.
Skala wykorzystuje subiektywną ocenę postaw jednostki wobec najmniej przychylnego współpracownika.
Relacja lider-członek jest barometrem tego, jak duży wpływ i zaufanie istnieje między zespołem a jego liderem.
Skala najmniej preferowanego współpracownika (LPC) to heurystyka zarządzania, która przypisuje indywidualny styl przywództwa jako zorientowany na zadania lub na relacje.
