Problem niedoinwestowania

Jaki jest problem niedoinwestowania?

Problem niedoinwestowania to agencja proponowana przez ekonomistów finansowych, która istnieje problem między udziałowcami a posiadaczami długu, w którym firma lewarowana rezygnuje z cennych możliwości inwestycyjnych, ponieważ posiadacze długu przechwyciliby część korzyści z projektu, pozostawiając niewystarczające zwroty udziałowcom kapitałowym .

Wyjaśnienie problemu niedoinwestowania

Potencjalne konflikty interesów między menedżerami, akcjonariuszami i dłużnikami wpływają na strukturę kapitału, działania w zakresie ładu korporacyjnego i politykę inwestycyjną. Z kolei tego typu problemy agencji mogą prowadzić do nieefektywnych decyzji zarządczych i „nieoptymalnych” inwestycji, które generalnie mieszczą się w kategoriach problemów niedoinwestowania i przeinwestowania.

Problem niedoinwestowania w teorii finansów przedsiębiorstw przypisuje się Stewartowi C. Myersowi z Sloan School at MIT, który w swoim artykule „Determinants of Corporate Borrowing” (1977) w Journal of Financial Economics postawił hipotezę, że „firma z ryzykowny dług niespłacony, który działa w interesie swoich akcjonariuszy, będzie przestrzegać innej zasady decyzyjnej niż ta, która może emitować dług wolny od ryzyka lub która nie emituje żadnego długu.”

Myers dodaje, że „firma finansowana ryzykownym długiem w niektórych stanach natury zrezygnuje z cennych okazji inwestycyjnych – szans, które mogą wnieść dodatni wkład netto do wartości rynkowej”.

Problem niedoinwestowania staje się coraz bardziej widoczny, gdy firma często rezygnuje z projektów wartości bieżącej netto (NPV), ponieważ menedżerowie, działając w imieniu akcjonariuszy, uważają, że wierzyciele skorzystaliby bardziej niż właściciele. Jeżeli przepływy pieniężne z potencjalnej inwestycji trafią do wierzycieli, nie będzie zachęty dla posiadaczy akcji do kontynuowania inwestycji. Taka inwestycja podniosłaby ogólną wartość firmy, ale tak się nie dzieje – stąd „problem”.

Sprzeczność z twierdzeniem Modiglianiego-Millera

Teoria problemu niedoinwestowania stoi w sprzeczności z teoretycznym założeniem twierdzenia Modiglianiego-Millera, że decyzje inwestycyjne mogą być podejmowane niezależnie od decyzji finansowych. Menedżerowie firmy lewarowanej, przekonuje Myers, w rzeczywistości biorą pod uwagę kwotę zadłużenia, którą należy obsłużyć, oceniając nowy projekt inwestycyjny.

Według Myersa na wartość firmy mogą wpływać decyzje finansowe, co jest sprzeczne z główną zasadą Modigliani-Miller.

Problem niedoinwestowania i nawisu zadłużenia

Jednym z przykładów problemu niedoinwestowania jest nawis zadłużenia. Kiedy firma ma bardzo duże zadłużenie, przychodzi moment, w którym nie może już pożyczać od wierzycieli. Zadłużenie jest tak duże, że wszelkie zarobki, które trafiają do firmy, natychmiast trafiają bezpośrednio na spłatę istniejącego zadłużenia zamiast na nowe inwestycje lub projekty, ograniczając rozwój firmy. Prowadzi to do niedoinwestowania firmy. W rezultacie akcjonariusze tracą zarówno na obecnych wierzycieli, jak i na utracony potencjał wzrostu w przyszłości.

Nawisy zadłużenia dotyczą również rządów krajowych, gdzie dług państwowy danego narodu przekracza jego przyszłą zdolność do jego spłaty. Nawis zadłużenia może prowadzić do stagnacji wzrostu i degradacji standardu życia z powodu niedoinwestowania w krytycznych obszarach, takich jak opieka zdrowotna, edukacja i infrastruktura.

##Przegląd najważniejszych wydarzeń

• Problem niedoinwestowania opisuje zagadkę, w której firma staje się tak nadmiernie lewarowana, że nie może już inwestować w możliwości rozwoju.

• Ekonomiści uznają tę sytuację za problem agencyjny, który może powstać między posiadaczami długu firmy a udziałowcami kapitałowymi.

• Nawis zadłużenia, zarówno w przypadku korporacji, jak i rządów, jest formą problemu niedoinwestowania, który negatywnie wpływa na akcjonariuszy lub obywateli.