Struktura głównego podajnika
Co to jest struktura Master-Feeder?
Struktura master-feeder to urządzenie powszechnie używane przez fundusze hedgingowe do łączenia kapitału podlegającego opodatkowaniu i zwolnionego z podatku, pozyskanego od inwestorów w Stanach Zjednoczonych i za granicą, w fundusz główny. Dla każdej grupy inwestorów tworzone są oddzielne wehikuły inwestycyjne, zwane inaczej feederami.
Inwestorzy lokują kapitał w swoich odpowiednich funduszach powiązanych,. które ostatecznie inwestują aktywa w scentralizowany wehikuł znany jako fundusz główny. Fundusz główny jest odpowiedzialny za dokonywanie wszystkich inwestycji portfelowych i prowadzenie wszystkich działań handlowych. Opłaty za zarządzanie i wyniki są wypłacane na poziomie funduszu powiązanego.
Jak działa struktura Master-Feeder
Struktura master-feeder zaczyna się od inwestorów, którzy wpłacają kapitał do funduszu powiązanego. Fundusz powiązany, zawierający całość kapitału spółki komandytowej/akcjonariatu, następnie kupuje „udziały” funduszu podstawowego, podobnie jak kupowałby akcje jakiejkolwiek spółki. Podstawową różnicą jest oczywiście to, że fundusz powiązany – kupując od funduszu głównego – otrzymuje wszystkie atrybuty dochodu funduszu głównego, w tym odsetki, zyski, korekty podatkowe i dywidendy.
Chociaż ta dwupoziomowa struktura może istnieć w różnych formach, takich jak fundusze inwestycyjne typu „funds of funds”, struktura master-feeder jest szczególnie powszechna wśród funduszy hedgingowych obsługujących zarówno inwestorów amerykańskich, jak i zagranicznych lub zagranicznych. Wykorzystanie struktury funduszy typu master-feeder pozwala zarządzającym aktywami korzystać z dużej puli kapitału, a jednocześnie jest w stanie kształtować fundusze inwestycyjne, które zaspokajają potrzeby rynków niszowych.
Skład głównych podajników
Przeciętna struktura typu master-feeder obejmuje jeden fundusz główny typu offshore z jednym dostawcą typu onshore i jednym dostawcą typu offshore. Fundusze feeder inwestujące w ten sam fundusz główny mają możliwość wyboru i wariantu. Innymi słowy, źródła danych mogą różnić się typem inwestora, strukturami opłat, minimalnymi wartościami inwestycyjnymi, wartościami aktywów netto i różnymi innymi atrybutami operacyjnymi.
W ten sposób fundusze powiązane nie muszą przynależeć do określonego funduszu podstawowego, ale mogą legalnie funkcjonować jako niezależne podmioty z możliwością inwestowania w różne fundusze podstawowe.
Na przykład, jeśli wkład funduszu powiązanego A w wysokości 100 dolarów i wkład funduszu powiązanego B w wysokości 200 dolarów zapewniły łączną wartość inwestycji funduszowi głównemu, wówczas fundusz A otrzymałby jedną trzecią zwrotu z funduszu podstawowego, podczas gdy fundusz B otrzymałby dwie trzecie zwrotów.
Zalety struktury Master-Feeder
Istotną zaletą struktury master-feeder jest konsolidacja różnych portfeli w jeden podmiot. Konsolidacja pozwala na obniżenie kosztów operacyjnych i handlowych. Większy portfel zapewnia korzyści skali. Ponadto, ze względu na swoją wielkość, portfel ma lepsze możliwości obsługi i korzystniejsze warunki oferowane przez prime brokerów i inne instytucje.
TTT
Wady struktury Master-Feeder
Główną wadą struktury master-feeder jest to, że fundusze utrzymywane za granicą podlegają zazwyczaj 30% podatkowi u źródła od dywidend amerykańskich. Struktura ta ma jeszcze jedną wadę, ponieważ łączy w sobie kombinację inwestorów, którzy często mają szerokie spektrum cech i priorytetów inwestycyjnych.
Często walka o znalezienie kompromisu jest pod górę, jeśli nie całkowicie niemożliwa, ponieważ inwestycje i strategie odpowiednie dla jednego konkretnego typu inwestora będą nieodpowiednie, jeśli nie sprzeczne, z wymaganiami innego typu inwestora.
Przykład struktury Master-Feeder w świecie rzeczywistym
Relacje między funduszem głównym a jego funduszami powiązanymi mogą być złożone, jak pokazała sprawa sądowa z 2018 roku. Chodziło o to, w jaki sposób umorzenia dokonywane przez fundusz powiązany z funduszu podstawowego są traktowane w scenariuszu likwidacji.
Ardon Maroon Asia Dragon Feeder Fund był funduszem powiązanym z Ardon Maroon Asia Master Fund. Te same osoby pełniły funkcję dyrektorów dwóch funduszy. Ponadto oba fundusze wyznaczyły tego samego zarządzającego inwestycjami, administratora i agenta transferowego.
W 2014 roku jeden z inwestorów funduszu powiązanego złożył wezwanie do wykupu. Fundusz powiązany, który nie posiadał żadnych własnych aktywów, zakładał, że fundusz główny automatycznie spełni żądanie umorzenia – coś, co nazywa się „umorzeniem wzajemnym”. Jednak kilka miesięcy później oba fundusze zostały zlikwidowane. Kiedy pierwotny inwestor przedstawił dowód zadłużenia, chcąc odzyskać swoje pieniądze, został on odrzucony przez likwidatorów funduszu głównego Ardon Maroon Asia na tej podstawie, że Asia Dragon nigdy oficjalnie nie złożyła do niego osobnego zawiadomienia o żądaniu umorzenia.
Wywiązał się pozew, złożony na Kajmanach, gdzie znajdowały się fundusze. W połowie 2018 roku Wielki Sąd Kajmanów orzekł na korzyść funduszu głównego. Chociaż wielokrotne wykupy są powszechnymi praktykami branżowymi, sąd zauważył, że dokumenty konstytucyjne Ardon Maroon Asia wymagały pisemnego zawiadomienia o wykupie z funduszy powiązanych.
Asia Dragon była więc niedbała, nie powiadamiając osobno swojego funduszu głównego, mimo że ci sami ludzie pełnili funkcję dyrektorów dwóch funduszy i obaj wyznaczyli tego samego menedżera inwestycyjnego, administratora i agenta transferowego.
##Przegląd najważniejszych wydarzeń
Struktura „master-feeder” pozwala funduszom korzystać z ekonomii skali i korzystnego „przekazywania” opodatkowania.
Fundusze hedgingowe często wykorzystują struktury typu master-feeder, aby pomieścić inwestorów zarówno z USA, jak i spoza USA.
W strukturze master-feeder fundusze inwestycyjne tworzone są z kapitału inwestorskiego; te fundusze powiązane z kolei inwestują w scentralizowany fundusz główny.
