Undang-undang Hak untuk Bekerja
Apakah Undang-undang Hak-untuk-Bekerja?
Undang-undang hak untuk bekerja memberi pekerja kebebasan untuk memilih sama ada untuk menyertai kesatuan buruh di tempat kerja atau tidak. Undang-undang ini juga menjadikannya pilihan untuk pekerja di tempat kerja kesatuan untuk membayar yuran kesatuan atau yuran keahlian lain yang diperlukan untuk perwakilan kesatuan, sama ada mereka berada dalam kesatuan atau tidak. Hak untuk bekerja juga dikenali sebagai kebebasan tempat kerja atau pilihan tempat kerja.
Memahami Undang-undang Hak untuk Bekerja
Pada masa ini, 27 negeri telah meluluskan undang-undang hak untuk bekerja, memberikan pekerja pilihan sama ada untuk menyertai kesatuan atau tidak. Undang-undang hak untuk bekerja di negeri ini melarang kontrak yang memerlukan pekerja menyertai kesatuan buruh untuk mendapatkan atau mengekalkan pekerjaan.
Negara-negara yang tidak mempunyai undang-undang hak untuk bekerja memerlukan pekerja membayar yuran dan yuran kesatuan sebagai terma pekerjaan. Walaupun kesatuan sekerja masih beroperasi sepenuhnya di negeri yang berhak untuk bekerja, undang-undang melindungi pekerja negeri ini dengan membuat pembayaran yuran kesatuan sebagai keputusan elektif yang tidak terikat dengan kontrak pekerjaan pekerja.
Mulai awal 2021, tiada undang-undang hak untuk bekerja persekutuan. Undang-undang hanya terpakai di negeri yang memilih untuk menggubalnya.
Sejarah Undang-undang Hak untuk Bekerja
Pada tahun 1935, Akta Perhubungan Buruh Kebangsaan (NLRA), atau Akta Wagner, telah ditandatangani menjadi undang-undang oleh Presiden Franklin Roosevelt. Akta ini melindungi hak pekerja untuk mewujudkan organisasi tersusun sendiri dan memberi mandat kepada majikan untuk terlibat dalam perundingan kolektif dan rundingan pekerjaan dengan organisasi yang diatur sendiri ini, yang dipanggil kesatuan buruh. Pekerja juga terpaksa membayar kesatuan sekerja kerana mewakili dan melindungi kepentingan mereka. NLRA menghendaki keahlian kesatuan sekerja sebagai syarat untuk bekerja, dengan itu mengehadkan pekerjaan kepada ahli kesatuan sahaja.
Pada tahun 1947, Presiden Harry Truman meminda bahagian NLRA apabila beliau meluluskan Akta Taft-Hartley. Akta ini mewujudkan undang-undang hak untuk bekerja semasa, yang membenarkan negeri melarang keahlian wajib dalam kesatuan sebagai syarat untuk bekerja di sektor awam dan swasta negara.
Pada Februari 2021, Kongres memperkenalkan semula Akta Hak untuk Bekerja Kebangsaan. Ia akan memberi pekerja di seluruh negara pilihan untuk menarik diri daripada menyertai atau membayar yuran kepada kesatuan sekerja. Akta itu juga diperkenalkan pada 2019 dan 2017 tetapi terhenti.
Pada Mac 2021, Dewan Perwakilan Amerika Syarikat meluluskan Akta Melindungi Hak untuk Menganjur (Akta PRO). Perundangan pro-kesatuan mengatasi undang-undang hak untuk bekerja dan akan memudahkan penubuhan kesatuan sekerja. Akta PRO menghadapi perjuangan yang sukar di Senat, kerana kebanyakan Republikan menentangnya.
Negeri berikut mempunyai undang-undang hak untuk bekerja: Alabama, Arizona, Arkansas, Kansas, Florida, Georgia, Idaho, Indiana, Iowa, Kentucky, Louisiana, Michigan, Mississippi, Nebraska, Nevada, North Carolina, North Dakota, Oklahoma, South Carolina, South Dakota, Tennessee, Texas, Utah, Virginia, West Virginia, Wisconsin dan Wyoming
Kebaikan dan Keburukan Undang-undang Hak-untuk-Bekerja
Penyokong undang-undang hak untuk bekerja bersetuju bahawa pekerja tidak sepatutnya diwajibkan untuk menyertai kesatuan sekerja jika mereka tidak berminat. Penyokong ini percaya bahawa negeri yang mempunyai undang-undang hak untuk bekerja menarik lebih banyak perniagaan daripada negeri tanpanya. Ini kerana syarikat lebih suka berfungsi dalam persekitaran di mana pertikaian tempat kerja atau ancaman mogok buruh tidak akan mengganggu operasi perniagaan harian mereka.
Penyokong undang-undang ini juga bersetuju bahawa negeri yang berhak bekerja mempunyai kadar pekerjaan yang lebih tinggi, pendapatan selepas cukai untuk pekerja dan kos sara hidup yang lebih rendah daripada negeri yang tidak melaksanakan undang-undang ini.
Pengkritik berpendapat bahawa pekerja di negeri yang berhak bekerja memperoleh gaji yang lebih rendah berbanding dengan pekerja di negeri yang tidak mempunyai undang-undang. Penentang juga berhujah bahawa oleh kerana undang-undang persekutuan menghendaki kesatuan sekerja mewakili semua pekerja, tidak kira sama ada mereka membayar yuran kesatuan, penunggang percuma digalakkan untuk mendapat manfaat daripada perkhidmatan kesatuan tanpa kos kepada mereka. Ini meningkatkan kos operasi dan penyelenggaraan organisasi kesatuan.
Di samping itu, pengkritik mendakwa bahawa jika perniagaan diberi pilihan untuk melakukan tanpa kesatuan sekerja, mereka berkemungkinan akan menurunkan standard keselamatan yang ditetapkan untuk pekerja mereka. Dan dengan menyukarkan kesatuan sekerja untuk beroperasi dan mewakili pekerja, ketidaksamaan ekonomi akan menjadi lebih teruk, dan kuasa korporat ke atas pekerja akan meningkat dengan ketara.
Sorotan
Undang-undang hak untuk bekerja memberi pekerja pilihan sama ada untuk menyertai kesatuan atau tidak.
Pengkritik percaya undang-undang ini memberi pekerja dalam persekitaran kesatuan sekerja faedah kesatuan tanpa perlu membayar yuran.
Negara-negara yang tidak mempunyai undang-undang hak untuk bekerja memerlukan pekerja membayar yuran dan yuran kesatuan sebagai terma untuk bekerja.
Penyokong undang-undang hak untuk bekerja menegaskan bahawa pekerja tidak sepatutnya diwajibkan untuk menyertai kesatuan sekerja.
