Polityka ekspansji

Co to jest polityka ekspansywna?

Ekspansywna lub luźna polityka to forma polityki makroekonomicznej,. która ma na celu stymulowanie wzrostu gospodarczego. Polityka ekspansywna może składać się z polityki pieniężnej lub polityki fiskalnej (lub ich kombinacji). Jest to część ogólnej polityki ekonomii keynesowskiej,. która ma być stosowana podczas spowolnień gospodarczych i recesji w celu złagodzenia spowolnienia cykli gospodarczych.

Zrozumienie polityki ekspansji

Podstawowym celem polityki ekspansywnej jest pobudzenie zagregowanego popytu,. aby zrekompensować niedobory popytu prywatnego. Opiera się na ideach ekonomii keynesowskiej, w szczególności na idei, że główną przyczyną recesji jest niedobór zagregowanego popytu. Polityka ekspansywna ma na celu zwiększenie inwestycji przedsiębiorstw i wydatków konsumenckich poprzez zastrzyk pieniędzy do gospodarki albo poprzez bezpośrednie wydatki rządowe na deficyt budżetowy, albo poprzez zwiększenie kredytów dla firm i konsumentów.

Z perspektywy polityki fiskalnej rząd wprowadza ekspansywną politykę za pomocą narzędzi budżetowych, które zapewniają ludziom więcej pieniędzy. Zwiększanie wydatków i cięcie podatków w celu wytworzenia deficytów budżetowych oznacza, że rząd inwestuje więcej pieniędzy w gospodarkę niż wycofuje. Ekspansywna polityka fiskalna obejmuje obniżki podatków, płatności transferowe, rabaty i zwiększone wydatki rządowe na projekty, takie jak poprawa infrastruktury.

Na przykład może zwiększyć uznaniowe wydatki rządowe, napełniając gospodarkę większą ilością pieniędzy dzięki kontraktom rządowym. Dodatkowo może obniżyć podatki i pozostawić większą ilość pieniędzy w rękach ludzi, którzy następnie będą wydawać i inwestować.

Ekspansywna polityka pieniężna działa poprzez szybsze niż zwykle zwiększanie podaży pieniądza lub obniżanie krótkoterminowych stóp procentowych. Jest wprowadzany przez banki centralne i odbywa się poprzez operacje otwartego rynku, rezerwy obowiązkowe i ustalanie stóp procentowych. Ekspansywna polityka Rezerwy Federalnej Stanów Zjednoczonych, ilekroć obniża referencyjną stopę funduszy federalnych lub stopę dyskontową, zmniejsza rezerwy obowiązkowe dla banków lub kupuje obligacje skarbowe na otwartym rynku. Luzowanie ilościowe (ang. Quantitative Easing, QE) to kolejna forma ekspansywnej polityki pieniężnej.

27 sierpnia 2020 r. Rezerwa Federalna ogłosiła, że nie będzie już podnosić stóp procentowych z powodu spadku bezrobocia poniżej pewnego poziomu, jeśli inflacja pozostanie niska. Zmieniła także cel inflacyjny na średni, co oznacza, że pozwoli na wzrost inflacji nieco powyżej celu 2%, aby nadrobić okresy, w których była poniżej 2%.

Na przykład, gdy obniżona zostaje referencyjna stopa funduszy federalnych, spada koszt pożyczania od banku centralnego, dając bankom większy dostęp do gotówki, którą można pożyczyć na rynku. Gdy rezerwy obowiązkowe spadają, banki mogą pożyczać większą część swojego kapitału konsumentom i firmom. Kiedy bank centralny kupuje instrumenty dłużne, wstrzykuje kapitał bezpośrednio do gospodarki.

Ryzyko ekspansywnej polityki pieniężnej

Polityka ekspansywna jest popularnym narzędziem zarządzania okresami niskiego wzrostu w cyklu koniunkturalnym, ale wiąże się również z ryzykiem. Ryzyka te obejmują kwestie makroekonomiczne, mikroekonomiczne i ekonomii politycznej.

Ustalenie, kiedy zaangażować się w politykę ekspansywną, ile zrobić, a kiedy przestać, wymaga wyrafinowanej analizy i wiąże się ze znaczną niepewnością. Zbyt duża ekspansja może spowodować skutki uboczne, takie jak wysoka inflacja lub przegrzana gospodarka. Istnieje również pewne opóźnienie między podjęciem decyzji politycznej a przejściem przez gospodarkę.

To sprawia, że przeprowadzanie dokładnych analiz jest prawie niemożliwe, nawet dla najbardziej doświadczonych ekonomistów. Rozsądni bankierzy centralni i ustawodawcy muszą wiedzieć, kiedy zatrzymać wzrost podaży pieniądza, a nawet odwrócić kurs i przejść na politykę skurczową,. co wiązałoby się z podjęciem przeciwnych kroków polityki ekspansywnej, takich jak podnoszenie stóp procentowych.

Nawet w idealnych warunkach ekspansywna polityka fiskalna i monetarna może spowodować zakłócenia mikroekonomiczne w gospodarce. Proste modele ekonomiczne często przedstawiają efekty ekspansywnej polityki jako neutralne dla struktury gospodarki, tak jakby pieniądze wstrzykiwane do gospodarki były równomiernie i natychmiastowo rozdzielane w całej gospodarce.

W praktyce zarówno polityka pieniężna, jak i fiskalna działają poprzez dystrybucję nowych pieniędzy do określonych osób, firm i branż, które następnie wydają nowe pieniądze i wprowadzają je do obrotu reszcie gospodarki. Oznacza to, że zamiast jednostajnie zwiększać zagregowany popyt, polityka ekspansywna zawsze wiąże się z efektywnym transferem siły nabywczej i bogactwa od wcześniejszych odbiorców do późniejszych odbiorców nowego pieniądza.

Ponadto, jak każda polityka rządowa, polityka ekspansywna jest potencjalnie podatna na problemy z informacją i zachętami. Dystrybucja pieniędzy wstrzykiwanych do gospodarki przez ekspansywną politykę może oczywiście wiązać się z względami politycznymi. Problemy, takie jak pogoń za czynszem i problemy z głównymi agentami, łatwo pojawiają się, gdy do zdobycia są duże sumy publicznych pieniędzy. Z definicji ekspansywna polityka, czy to fiskalna, czy monetarna, obejmuje dystrybucję dużych sum publicznych pieniędzy.

Przykłady polityki ekspansyjnej

Głównym przykładem ekspansywnej polityki jest reakcja po kryzysie finansowym z 2008 r., kiedy banki centralne na całym świecie obniżyły stopy procentowe do poziomu bliskiego zera i przeprowadziły główne programy stymulacyjne wydatkowania. W Stanach Zjednoczonych obejmowało to American Recovery and Reinvestment Act oraz wielokrotne rundy luzowania ilościowego przez Rezerwę Federalną USA. Decydenci amerykańscy wydali i pożyczyli biliony dolarów gospodarce amerykańskiej w celu wspierania krajowego popytu i podtrzymywania systemu finansowego.

W nowszym przykładzie spadające ceny ropy od 2014 r. do drugiego kwartału 2016 r. spowodowały spowolnienie wielu gospodarek. Kanada ucierpiała szczególnie mocno w pierwszej połowie 2016 r., gdzie prawie jedna trzecia całej gospodarki opierała się na sektorze energetycznym. To spowodowało spadek zysków banków, czyniąc banki kanadyjskie podatnymi na upadek.

Aby zwalczyć te niskie ceny ropy, Kanada wprowadziła ekspansywną politykę monetarną, obniżając stopy procentowe w kraju. Ekspansywna polityka miała na celu pobudzenie wzrostu gospodarczego w kraju. Polityka ta oznaczała jednak również obniżenie marż odsetkowych netto dla banków kanadyjskich, zmniejszając zyski banków.

##Przegląd najważniejszych wydarzeń

• Polityka ekspansywna ma na celu zapobieganie lub łagodzenie załamań gospodarczych i recesji.

• Polityka ekspansywna ma na celu stymulowanie gospodarki poprzez stymulowanie popytu poprzez bodźce monetarne i fiskalne.

• Choć popularna, ekspansywna polityka może wiązać się ze znacznymi kosztami i ryzykiem, w tym z problemami makroekonomicznymi, mikroekonomicznymi i politycznymi.