Rubinomika

Co to jest Rubinomika?

Rubinomics to termin opisujący politykę fiskalną prowadzoną przez administrację Billa Clintona i wymyśloną przez jego doradcę ds. polityki gospodarczej, Roberta Rubina. Nawiązując do „Rubina” i „ekonomii”, termin „Rubinomika” opisuje skupienie się administracji na wpływie zrównoważonego budżetu na długoterminowe stopy procentowe.

Rubin był asystentem prezydenta ds. polityki gospodarczej i pierwszym dyrektorem Krajowej Rady Gospodarczej w latach 1993-1995. W latach 1995-1999 był sekretarzem skarbu. Głównym celem Rubina było zrównoważenie budżetu federalnego i jego wpływu na inflację i stopy procentowe w długim okresie.

Zrozumienie Rubinomiki

Rubinomics zyskał na popularności w latach 90., ponieważ długoterminowe stopy procentowe pozostały wysokie pomimo działań Rezerwy Federalnej zmierzających do obniżenia stopy funduszy federalnych. Stopa funduszy federalnych to stopa, po której banki będą pożyczać sobie nawzajem pieniądze na noc. Kiedy Fed zwiększa podaż pieniądza poprzez operacje otwartego rynku,. wywiera presję na obniżenie krótkoterminowych stóp procentowych, używając stopy funduszy federalnych jako celu do oceny bezpośredniego wpływu polityki pieniężnej. Jednak efekt ten nie zawsze może zostać przeniesiony na stopy długoterminowe (lub może to zająć nieprzewidywalnie długi czas).

Przewodniczący Rezerwy Federalnej Alan Greenspan i inni eksperci uważali, że brak reakcji stóp długoterminowych na oprocentowanie pożyczek jednodniowych był spowodowany premią inflacyjną wbudowaną w ceny obligacji długoterminowych. Rubin zaproponował, aby rząd skoncentrował się na zmniejszeniu deficytu budżetu federalnego zamiast wydawać pieniądze na infrastrukturę, technologię i edukację. To niezadowoleni liberalni doradcy ekonomiczni, którzy opowiadali się za wyższymi wydatkami rządowymi, a także ekonomiści po stronie podażowej, którzy przewidywali, że podwyżki podatków potrzebne do zbilansowania budżetu będą miały negatywny wpływ na gospodarkę. Rubin twierdził jednak, że niższe długoterminowe stopy procentowe pobudziłyby większe inwestycje sektora prywatnego w kluczowe branże i rozwój długoterminowych projektów o wysokiej wartości, które zwiększyłyby liczbę miejsc pracy niezależnie od podwyżek podatków.

Tak więc Rubinomics zasadniczo opowiada się za zrównoważeniem budżetu federalnego jako strategią wzrostu gospodarczego, pomysł, który znalazł również poparcie wśród bardziej konserwatywnych i wolnorynkowych ekonomistów. Był to kluczowy element neoliberalnego konsensusu, który pojawił się w postzimnowojennej erze administracji Clintona. W latach 90. konsensus ten jednoczył ekonomistów i decydentów z umiarkowanej lewicy i prawicy za konserwatyzmem fiskalnym, niskimi stopami procentowymi i globalizacją handlu.

Czy Rubinomika zadziałała?

Zwolennicy argumentują, że Rubinomics w znacznym stopniu przyczynił się do długiego i wyraźnego okresu wzrostu gospodarczego i ewentualnych nadwyżek budżetowych, które rozwinęły się w latach 90. XX wieku. Długoterminowe stopy procentowe wykazywały tendencję spadkową podczas administracji Clintona – zgodnie z zamierzeniami polityki Rubinomics – a stopy 10-letnich obligacji skarbowych USA spadły z 6,60% w styczniu 1993 roku do 5,16% w styczniu 2001 roku . , spadając z 7,91% do 7,15% w tym samym okresie .

W tym samym czasie wzrost PKB wynosił średnio około 4%,inflacja utrzymywała się na niskim, stabilnym poziomie około 2,5% , a gospodarka amerykańska doświadczyła najdłuższego okresu ciągłej ekspansji w historii do tego momentu .

Tak więc na pierwszy rzut oka wydaje się, że natychmiastowe i długoterminowe cele Rubinomics zostały osiągnięte. Jednak z pewnością w grę wchodziły czynniki inne niż tylko Rubinomics, w tym trwająca łatwa polityka monetarna prowadzona przez Greenspana, „dywidenda pokojowa” wynikająca z wycofań wojskowych oraz otwarcie globalnego handlu międzynarodowego w postaci NAFTA i innych porozumień wielostronnych.

To, czy rubinomika czy inne czynniki były ważniejsze dla dobrobytu w latach 90., jest wciąż przedmiotem dyskusji wśród ekonomistów do dziś. Warto również zauważyć, że Stany Zjednoczone doświadczyły recesji wraz z pęknięciem bańki internetowej bezpośrednio po tym okresie, a niektórzy ekonomiści dopatrują się korzeni Wielkiej Recesji w liberalizacji finansowej, która miała miejsce pod okiem Rubina.

Przegląd najważniejszych wydarzeń

Rubinomika polega na równoważeniu budżetu federalnego, a przynajmniej zmniejszaniu deficytów w celu pobudzenia wzrostu gospodarczego poprzez wywieranie presji na obniżenie oczekiwań inflacyjnych i długoterminowych stóp procentowych.
Na pierwszy rzut oka cele Rubinomics zostały osiągnięte, ale ekonomiści wciąż spierają się, czy Rubinomics lub inne czynniki były ważniejsze dla prosperity lat 90.
Rubinomics opisuje politykę fiskalną prowadzoną przez sekretarza skarbu Roberta Rubina za administracji Billa Clintona.