Seðlabankareglur
Hvað eru seðlabankareglur?
Seðlabankareglur eru reglur sem seðlabankastjórn seðlabanka hefur sett á til að stjórna starfsháttum banka og lánastofnana, venjulega til að bregðast við lögum sem löggjafinn hefur sett. Að stjórna og hafa eftirlit með bankakerfinu er eitt af meginhlutverkum seðlabankakerfisins. Markmið flestra reglna Seðlabankans er að stuðla að stöðugleika bankakerfisins.
Skilningur á reglugerðum seðlabankans
Eitt af meginhlutverkum seðlabankakerfisins er að stjórna og hafa eftirlit með bankakerfi þjóðarinnar. Seðlabankastjórn Seðlabankans ber endanlega ábyrgð á þessari starfsemi, sem hún framkvæmir í gegnum svæðisbundna Fed bankana. Stjórnin setur reglur um bankahætti og eiginfjárkröfur til að efla eigin peninga- og fjármálastefnu og til að innleiða lög sem þingið setur.
Seðlabankareglur eru lagalega bindandi fyrir aðildarbanka og banka sem brjóta þær geta verið lokað af Fed. Þetta eru skýrar, skrifaðar reglur sem bankar verða að fylgja. Seðlabankinn annast einnig eftirlit með bönkunum, skoðar starfshætti bankanna, metur hvort þeir séu í samræmi við bókstaf og ásetning reglugerða Seðlabankans og grípur til framfylgdaraðgerða.
Reglugerð og eftirlit Seðlabanka Íslands fylgja tveimur meginreglum um örvarúð og þjóðhagsvarúð. Reglugerð og eftirlit með örvarúð felur í sér athugun og framfylgd reglna á tilteknum bönkum til að halda þeim við varúðarstaðla um heiðarleika lánveitinga, áhættu og traustar eiginfjárkröfur. Þjóðhagsvarúðarreglur og eftirlit fela í sér víðtækar reglur sem miða að því að stuðla að trausti fjármálakerfisins í heild gegn kerfisáhættu.
Reglugerð Fed um fjármálakerfið hefur verið tíð umræðuefni og skotmark gagnrýni í kjölfar fjármálakreppu eins og kreppunnar miklu. Sem hálfopinber aðili, að nafninu til í einkaeigu en stofnað og með vald samkvæmt alríkislögum, er almennt ætlast til að seðlabankinn starfi í þágu almannahagsmuna. Hins vegar, eins og allir eftirlitsaðilar, getur seðlabankinn verið háður hagsmunaárekstrum og almannavalsvandamálum, þar með talið leiguleit og reglugerðarfanga, sem getur endurspeglast í stefnu hans og reglugerðum.
Saga reglugerðar seðlabankabanka
Fyrir borgarastyrjöldina var reglugerð um banka að mestu leyti undir einstökum ríkjum, að undanskildum fyrsta og öðrum banka Bandaríkjanna, skammlífa undanfara seðlabankakerfisins sem var stýrt af alríkisstjórninni. Að öðrum kosti samanstendur landsbundið eftirlit með bankakerfinu í meginatriðum eingöngu af kröfu stjórnarskrárinnar um að ekkert ríki gæti krafist annars en gulls eða silfurs sem lögeyris fyrir skuldir.
Þetta tímabil var þekkt sem tímabil frjálsrar bankastarfsemi, vegna þess að ríkisstýrðum bönkum var almennt frjálst að keppa við útgáfu lána og pappírsseðla með gull- eða silfurpeningum. Bankar sem gáfu út seðla of mikið miðað við forðann áttu á hættu markaðsaga í formi bankaáhlaups og brests trausts almennings og ríki sem leyfðu löggiltum bönkum sínum að gera það hættu á markaðsaga í formi staðbundinna efnahagssamdráttar vegna verðhjöðnunar skulda. Bankakreppur og fjármálakreppur voru ekki óalgengar, en þær voru stuttar og staðbundnar vegna dreifðrar eðlis bankakerfisins. Á heildina litið hélt landið uppi langan tíma hagvaxtar og stöðugleika.
Frá og með árinu 1862, til að hjálpa til við að fjármagna stríðið, setti alríkisstjórnin lög um lögboðna útboð og lög um ríkisbankastarfsemi, röð laga sem reyndu að reka ríkislöggilta banka út af markaðinum og skipta þeim út fyrir banka með löggildingu á landsvísu með einn innlendur pappírsgjaldmiðill. Þetta innihélt stofnun landsskrár fyrir banka (með tilheyrandi reglugerðum og bindiskyldu), brottfall gullfótsins í þágu útgáfu fyrsta alríkissamþykkta pappírsgjaldmiðilsins (þekktur sem „grænbakkar“) og þungir refsiskattar á ríki. banka í því skyni að reka seðla sína af markaði í þágu nýju pappírspeninganna sem gefin eru út af alríkislöggiltum bönkum.
Völd og mikilvægi banka með löggildingu á landsvísu sem starfa frá helstu fjármálamiðstöðvum landsins eins og New York jókst og starfsemi ríkislöggiltra banka var bæld niður. Bankar sem eru undir stjórn ríkisins og undir stjórn ríkisins náðu sér nokkuð á strik á áratugunum eftir stríðið með auknum vinsældum tékkareikninga í stað bankaútgefna.
Snemma á 20. öld hafði fjöldi bönkum bæði ríkis- og landsbundinna vaxið samhliða bandaríska hagkerfinu. Mikil útgáfa lána til að ýta undir spákaupmennsku á hrávöru- og hlutabréfamörkuðum af vaxandi fjölda banka og tengdra fjármálastofnana leiddi til eignabólu. Reglubundin sprenging þessara bóla, ásamt auknum samtengingum banka í gegnum kerfi landsbundinna banka sem starfa á Wall Street og helstu svæðisbundnu viðskiptamiðstöðvum, sköpuðu aukna kerfisáhættu og útbreidda verðhjöðnun skulda.
Hinar áður stuttu, staðbundnu fjármálahneyksli höfðu nú tilhneigingu til að stækka að umfangi og umfangi og ógna hagsmunum stóru fjármálastofnana í norðausturhluta fjármálamiðstöðvanna. Þetta náði hámarki með skelfingu 1907 og þjóðarsamdrætti frá 1907-1908. Í kjölfar skelfingarinnar 1907 mynda þingmenn norðausturhluta ríkjanna og fulltrúar helstu bankanna á Wall Street hófu að semja áætlanir um að miðstýra enn frekar eftirliti og eftirliti með bankakerfinu til að vernda hagsmuni stóru, vel- rótgrónir og vel tengdir bankar sem réðu yfir helstu fjármálamiðstöðvum þjóðarinnar.
Þessar áætlanir urðu að veruleika með stofnun seðlabankakerfisins árið 1913, samkvæmt lögum um seðlabanka. Samkvæmt lögum var öllum bönkum lagalega skylt að ganga í seðlabankakerfið, sem myndi þá virka sem eins konar þjóðbankakartel undir stjórn stærstu og valdamestu bankanna, og bera ábyrgð á þingnefndum þar sem meðlimir eru venjulega nátengdir bankanum. helstu hagsmunamál banka. Með eftirlits- og eftirlitshlutverki sínu, starfar Seðlabankinn sem löglegur framfylgjandi þessa kartel, til að hindra aðildarbanka frá því að taka þátt í lánveitingum eða annarri starfsemi sem gæti verið arðbær fyrir þá hver fyrir sig en getur aukið áhættu fyrir hagsmuni fjármálageirans sem heildsölu.
Frá stofnun þess hefur seðlabankinn gefið út mikið magn af sérstökum reglugerðum og kröfum fyrir aðildarbanka. Sumum reglum Fed hefur síðar verið snúið við og sumar þeirra hafa síðar verið settar á ný. Heildarinnihald seðlabankareglna og stefnu Seðlabankans táknar flókna, vaxandi niðurstöðu samkeppnisaðila í fjármála- og pólitískum samskiptum í gegnum ferlið við að heimila löggjöf, reglugerðir, hagsmunagæslu og samningaviðræður við sérhagsmunahópa.
Listi yfir seðlabankareglur
Vegna þess að margar seðlabankareglur hafa langa opinbera titla, er oftar vísað til þeirra með úthlutaðri reglugerðarbókstaf, svo sem reglugerð D, T eða Z. Þessum bókstöfum er úthlutað í stafrófsröð þegar nýjar reglugerðir eru settar, með nýrri reglugerðum að þurfa að grípa til tveggja stafa sniðs eins og AA, BB o.s.frv. Samantekt á reglum Federal Reserve er sem hér segir:
A: Framlenging lána hjá Seðlabanka
Bannar lánveitendum að mismuna lántakendum
- C: Upplýsingagjöf um húsnæðisveð (afturkallað)
Krefst þess að húsnæðislánveitendur birti alríkisstjórninni upplýsingar um lánamynstur þeirra
D: Bindakröfur innlánsstofnana
E: Rafrænar millifærslur
F: Takmarkanir á millibankaskuldum
G: Upplýsingagjöf og skýrsla um samninga sem tengjast CRA
H: Aðild ríkisbankastofnana að seðlabankakerfinu
I: Útgáfa og niðurfelling hlutabréfa Seðlabankans
Setur kröfur um hlutabréfaáskrift fyrir aðildarbanka
J: Safn ávísana og annarra hluta af seðlabanka og millifærslur í gegnum Fedwire
K: Alþjóðleg bankastarfsemi
Hefur umsjón með alþjóðlegum rekstri bandarískra banka og erlendra banka í Bandaríkjunum
-L: Stjórnunaropinberar læsingar
Setur takmarkanir á stjórnunarsambönd embættismanna við margar innlánsstofnanir
- M: Neytendaleiga
Innleiðir lög um sannleikann í útlánum
N: Samskipti við erlenda banka og bankamenn
O: Lán til framkvæmdastjóra, stjórnarmanna og aðalhluthafa aðildarbanka
P: Persónuvernd neytendaupplýsinga (afturkallað)
Innleiðir Gramm-Leach-Bliley lögin
Sp.: Eiginfjárhlutfall eignarhaldsfélaga banka, sparifjár- og lánaeignarfélaga og ríkisaðildarbanka
R: Undantekningar fyrir banka frá skilgreiningu á miðlari í lögum um verðbréfaviðskipti frá 1934
S: Endurgreiðsla til fjármálastofnana fyrir að útvega fjárhagsskýrslur; Skráningarkröfur fyrir ákveðnar fjárhagsskrár
T: Inneign miðlara og söluaðila
U: Inneign banka og annarra en miðlara eða söluaðila í þeim tilgangi að kaupa eða bera framlegð
V: Sanngjörn lánaskýrsla
W: Viðskipti milli aðildarbanka og hlutdeildarfélaga þeirra
Innleiðir kafla 23A og 23B í seðlabankalögunum
- Y: Eignarhaldsfélög banka og breyting á bankaeftirliti
-Z: Sannleikur í útlánum
AA: Ósanngjarnar eða villandi athafnir eða venjur (afturkallað)
BB: Endurfjárfesting samfélagsins
Innleiðir lög um endurfjárfestingar samfélagsins
CC: Framboð fjármuna og innheimta ávísana
DD: Sannleikur í sparnaði (afturkallað)
EE: Jöfnunarhæfni fjármálafyrirtækja
FF: Að fá og nota læknisfræðilegar upplýsingar í tengslum við lánsfé
GG: Bann við fjármögnun á ólöglegum fjárhættuspilum á netinu
HH: Tilnefnd fjármálamarkaðsþjónusta
II: Debetkortaskiptagjöld og leið
JJ: Hvata-Based Compensation Arrangements
KK: Skiptir á framlegð og skipti á Push-Out
LL: Spari- og lánaeignarfélög
MM: Gagnkvæm eignarhaldsfélög
NN: Gjaldeyrisviðskipti í smásölu
OO: Verðbréfaeignarfélög
PP: Skilgreiningar sem tengjast I. titli Dodd-Frank laganna
QQ: Upplausnaráætlanir
RR: Varðveisla lánaáhættu
TT: Eftirlit og reglugerðarmat gjalda
VV: Eigin viðskipti og tengsl við tryggða sjóði
WW: Mælingarstaðlar fyrir lausafjáráhættu
XX: Styrkmörk
YY: Auknir varúðarstaðlar
##Hápunktar
Seðlabankinn gefur út og framfylgir reglugerðum sem takmarka útlán og aðra starfsemi aðildarbanka, bæði í örvarúðar- og þjóðhagsvarúðarskyni.
Í eftirlitshlutverki sínu (og öðrum) er almennt gert ráð fyrir að seðlabankinn starfi í þágu almannahagsmuna, en raunveruleg saga og innihald reglna og stefnu seðlabankans hefur tilhneigingu til að endurspegla hagsmuni öflugustu stjórnmála- og fjármálahagsmunaaðila þess.
Eitt af meginhlutverkum seðlabankakerfisins er að starfa sem eftirlitsaðili og eftirlitsaðili með bönkum og bankakerfinu í Bandaríkjunum
