Kecairan Teras
Apakah Kecairan Teras?
Kecairan teras merujuk kepada tunai dan aset kewangan lain yang dimiliki oleh bank yang boleh dengan mudah dibubarkan dan dibayar sebagai sebahagian daripada aliran tunai operasi (OCF). Contoh aset mudah tunai teras ialah tunai, bon kerajaan (Perbendaharaan) dan dana pasaran wang.
Memahami Kecairan Teras
Kecairan teras bank ialah aset tersebut (tunai, kesetaraan tunai, Perbendaharaan, dll.) yang boleh digunakan serta-merta untuk keperluan kecairan bank untuk memenuhi kewajipan pembayarannya. Sebaliknya, bank mencipta kecairan untuk orang lain melalui aktiviti pinjaman dan kewangan. Dengan mewujudkan kecairan dalam pasaran, industri perbankan memperoleh keuntungan dan memainkan peranan penting dalam ekonomi, tetapi seterusnya mesti mengikat sebahagian dananya dalam aset yang kurang cair.
Oleh itu, bank menghadapi dua isu utama berkenaan dengan pengurusan kedudukan mudah tunai mereka. Kedudukan pengurusan utama bank adalah untuk mengimbangi penciptaan kecairan dengan risiko kecairan. Risiko kecairan bagi bank termasuk kedua-dua risiko tidak dapat membiayai komitmen pembiayaannya (seperti aktiviti pemberian pinjaman atau membayar faedah kepada pemberi pinjamannya sendiri) dan risiko tidak dapat memenuhi permintaan untuk pengeluaran (kes yang melampau adalah dijalankan pada bank ). Kekurangan kecairan di bank boleh mengakibatkan kegagalan dan penutupan bank; kekurangan kecairan merentasi bank yang besar atau banyak bank sekaligus boleh mencetuskan krisis kewangan.
Potensi kekurangan kecairan dianggap sebagai salah satu risiko paling ketara yang dihadapi oleh bank, dan pada masa yang sama lebihan kecairan dianggap sebagai hambatan kepada daya saing kerana dana tersebut tidak dapat dipinjamkan kepada peminjam baru dan dengan itu memperoleh pendapatan faedah. Bank biasanya menggunakan ramalan untuk menjangka jumlah tunai yang perlu dikeluarkan oleh pemegang akaun, tetapi adalah penting bagi bank untuk tidak melebihkan jumlah tunai dan kesetaraan tunai yang diperlukan untuk kecairan teras kerana tunai yang tidak digunakan yang ditinggalkan dalam kecairan teras tidak boleh digunakan oleh bank untuk memperoleh pulangan yang lebih tinggi. Ini memberikan kos peluang untuk bank.
Menurut ahli ekonomi Chagwiza, Garira, dan Moyo (2015), bank harus membina "portfolio kecairan teras" untuk mengoptimumkan penimbal kecairan untuk meminimumkan risiko yang dihadapi oleh bank-bukannya hanya memegang rizab tunai sewenang-wenangnya. Dengan cara ini, keseimbangan antara risiko kecairan dan kos peluang dimaksimumkan untuk bank, dan kecekapan serta keuntungan keseluruhannya meningkat.
Contoh Kecairan Teras
Sudah tentu, meramalkan keperluan tunai masa depan adalah perniagaan yang rumit dan jarang ditemui. Sebagai contoh, anggap bahawa bank XYZ boleh mengenakan faedah 15% ke atas pinjaman yang diberikannya. Sekiranya bank melebihkan jumlah kecairan teras yang diperlukan sebanyak $100,000, bank akan kehilangan pendapatan faedah bernilai $15,000 ($100K x 0.15) kerana ia mempunyai wang tunai $100,000 yang terikat yang tidak boleh digunakan untuk memberi pinjaman. Sebaliknya, jika bank XYZ memandang rendah keperluan kecairan terasnya sebanyak $100,000, ia mungkin perlu menerima sokongan kecemasan daripada bank pusat, mendapatkan bailout daripada bank lain atau menghadapi risiko kehilangan aset dan akaunnya.
Sorotan
Anggaran berlebihan keperluan mudah tunai teras menyebabkan kehilangan beberapa hasil daripada pemberian pinjaman, tetapi memandang rendah keperluan mudah tunai teras boleh menyebabkan kegagalan bank.
Bank menggunakan kecairan teras untuk mengimbangi risiko kecairan gagal membayar obligasinya terhadap kos peluang memegang tunai.
Kecairan teras ialah jumlah tunai dan aset lain yang boleh dipasarkan serta-merta yang bank ada untuk membiayai keperluan kecairannya.
