Polityka stałych reguł

Co to jest polityka stałych reguł?

Polityka stałych reguł to polityka fiskalna lub monetarna, która działa automatycznie na podstawie z góry określonego zestawu kryteriów. Zwolennicy sztywnej polityki argumentują, że eliminują one swobodę decydentów, próbując uniknąć problemu niedopasowanych bodźców między poszczególnymi decydentami a szerszą opinią publiczną.

Zrozumienie polityki stałych reguł

Polityka stałych reguł wywodzi się z teorii wyboru publicznego ekonomii politycznej. Teoria ta podkreśla ekonomiczne bodźce decydentów i ekonomiczne skutki tych bodźców.

Ogólna koncepcja polega na tym, że wybierani urzędnicy i decydenci mają tendencję do nadmiernego skupiania się na krótkoterminowym wpływie polityki i łatwo ulegają wpływom partykularnych interesów ponad interesy ogółu społeczeństwa (z których oba pomagają w ustaleniu ich ponownego wyboru lub ponownego mianowania na urząd i perspektywy kariery po opuszczeniu urzędu). Prowadzi to często do wyborów politycznych, które nie leżą w interesie publicznym.

Polityki o stałych regułach ograniczają urzędników do dokonywania wyborów politycznych w oparciu o z góry określone kryteria. Ponieważ decydenci generalnie nie mogą wiązać swoich przyszłych wyborów, zasady ustalonej polityki zwykle muszą być egzekwowane przez wyższy organ, aby były wiążące, takie jak poprawka do konstytucji lub orzeczenie sądu najwyższego.

Kryteria stosowane do ograniczania wyborów politycznych zazwyczaj obejmują czynniki ekonomiczne, fiskalne, prawne lub demograficzne pozostające poza kontrolą decydentów. Kryteria te ograniczają swobodę decydentów politycznych, którzy mogą sprawić, że decyzje gospodarcze będą bardziej stabilne i przewidywalne dla wyborców i uczestników rynku, a także mogą stanowić przeciwwagę dla bodźców politycznych stworzonych przez skoncentrowane interesy. Popularne kryteria polityki stałych reguł obejmują inflację i tempo wzrostu populacji.

Rodzaje ustalonych zasad

Zasady stałych reguł są powszechne na wielu szczeblach władzy. Jeśli chodzi o politykę gospodarczą, politykę stałych reguł można zastosować do polityki fiskalnej lub monetarnej.

Polityka pieniężna

Reguła Taylora,. wymyślona przez ekonomistę Johna Taylora, jest najbardziej znanym przykładem polityki pieniężnej opartej na stałych regułach. Obliczenie Reguły Taylora określa, jaka powinna być docelowa stopa funduszy federalnych . Równanie reguły zawiera zmienne dotyczące stopy inflacji mierzonej deflatorem PKB,. wzrostu realnego PKB oraz produktu potencjalnego gospodarki.

Wcześniej standard złota służył jako stała reguła polityki pieniężnej (a pośrednio także fiskalnej). Ponieważ waluty były denominowane w złocie (lub innych metalach), zdolność banku centralnego do drukowania banknotów (oraz zdolność rządu do zaciągania pożyczek na wydatki związane z deficytem ) była ograniczona przez dostępne rezerwy złota.

Polityka fiskalna

Polityka fiskalna również często podlega sztywnym regułom. Reguły te mogą obejmować podstawowe wymogi konstytucyjne dotyczące utrzymania zrównoważonego budżetu, a także bardziej zróżnicowane ograniczenia podatkowe, wydatków i zadłużenia.

Na przykład Unia Europejska ma Pakt Stabilności i Wzrostu,. który ogranicza członków do deficytu budżetowego nie większego niż 3% produktu krajowego brutto (PKB) i poziomu długu publicznego do 60% PKB. Pakt znalazł się pod presją po światowy kryzys finansowy z 2008 r. i późniejszy europejski kryzys zadłużenia.

W Stanach Zjednoczonych Izba Reprezentantów i Senat mają zasady, które wymagają nowego ustawodawstwa, aby nie zwiększać deficytu budżetu federalnego. Zasady te, znane jako PAYGO, zostały po raz pierwszy wprowadzone w 1990 roku. Zasady te oznaczają, że należy znaleźć kompensatę dla wszelkich proponowanych obniżek podatków lub wzrostu wydatków. Kongres może jednak odstąpić od przepisów dotyczących poszczególnych ustaw, takich jak ustawy o ratowaniu i odzyskiwaniu uchwalone w 2008 i 2009 r. oraz obniżki podatków przyjęte w 2012 i 2017 r. Amerykański plan ratunkowy z 2021 r. podlega tym przepisom (chyba że Kongres uchwali przepisy aby zwolnić prawo z PAYGO).

Argumenty za i przeciw zasadom ustalonych reguł

Zwolennicy polityki stałych reguł twierdzą, że trzymanie się z góry określonego planu tworzy pewność na rynku. System ten pozwala uniknąć poddawania decyzji politycznych wypaczonym zachętom poszczególnych decydentów lub partii politycznej. Zwolennicy argumentują, że banki centralne, na przykład, są zachęcane do utrzymywania niskich stóp procentowych w krótkim okresie, aby stymulować wzrost, co zyska aprobatę publiczną, gdy bank centralny sprawuje urząd. Jednak niskie stopy mogą być niekorzystne na dłuższą metę, jeśli przyczynią się do wahań koniunktury w gospodarce.

Krytycy argumentują, że sztywne zasady są zbyt sztywne i nie pozostawiają rządom wystarczającej przestrzeni do radzenia sobie z sytuacjami kryzysowymi lub ustalania polityki na poziomie niezbędnym do ponownego wzrostu gospodarczego. Stałe zasady wiążą ręce decydentów dokładnie wtedy, gdy potrzebne jest odważne działanie.

Z drugiej strony adwokaci twierdzą, że zasady stałych reguł mogą być ignorowane i często są pomijane w sytuacjach awaryjnych. Na przykład, pomimo paktu UE, państwa członkowskie rutynowo unikają sankcji za strukturalne deficyty budżetowe przekraczające 3%.

##Przegląd najważniejszych wydarzeń

• Polityki o ustalonych regułach to z góry określone polityki, które ograniczają działania decydentów w oparciu o obiektywne kryteria.

• Zamierzonym celem polityki ustalonych reguł jest usunięcie samolubnych interesów decydentów, aby podejmować najlepsze decyzje dla ogółu społeczeństwa.

• Z ekonomicznego punktu widzenia, polityka stałych reguł może być stosowana do polityki pieniężnej lub fiskalnej.

• Decydenci często podejmują decyzje na podstawie tego, jak te decyzje wpłyną na ich karierę, w tym na ich szanse na reelekcję lub karierę po zakończeniu kadencji.