Wielkie umiarkowanie

Czym jest wielki umiar?

Wielki Umiar to nazwa nadana okresowi zmniejszonej zmienności makroekonomicznej w Stanach Zjednoczonych począwszy od lat 80. XX wieku. W tym okresie odchylenie standardowe kwartalnego realnego produktu krajowego brutto (PKB) zmniejszyło się o połowę, a odchylenie standardowe inflacji o dwie trzecie, jak wynika z danych przedstawionych przez byłego prezesa Rezerwy Federalnej USA Bena Bernanke. Wielkie Umiarkowanie można podsumować jako kilkudziesięcioletni okres niskiej inflacji i pozytywnego wzrostu gospodarczego.

Klucz na wynos

• Wielkie Umiarkowanie to nazwa nadana okresowi zmniejszonej zmienności makroekonomicznej w Stanach Zjednoczonych od połowy lat 80. do kryzysu finansowego w 2007 r.

• W przemówieniu wygłoszonym w 2004 r. Bernanke postawił hipotezę o trzech potencjalnych przyczynach Wielkiego Umiaru: zmianach strukturalnych w gospodarce, lepszej polityce gospodarczej i powodzeniu.

• Pochwała Bernanke dla Wielkiego Umiarkowania była zdecydowanie przedwczesna, ponieważ zaledwie kilka lat później zakończyła się najgorszą globalną recesją od czasów Wielkiego Kryzysu.

Zrozumienie wielkiego umiarkowania

Wielkie Umiarkowanie nastąpiło po okresie gwałtownych wahań wyników gospodarczych i inflacji w gospodarce amerykańskiej. Od inflacji wojny wietnamskiej w latach 60., przez upadek Bretton Woods,. przez stagflacyjne recesje lat 70., po erę niestabilnych stóp procentowych i inflacji w czasie recesji z podwójnym dołkiem na początku lat 80., lata poprzedzające Wielkie Umiarkowanie ekonomiczne wzloty i upadki.

Wielkie Umiarkowanie oznaczało okres, w którym inflacja w USA pozostawała niska i stabilna, a recesje,. gdy nadchodziły, były stosunkowo łagodne.

Wielkie umiarkowanie przedstawione przez Fed

Wielkie Umiarkowanie było przedstawiane jako wynik ram polityki pieniężnej ustanowionej przez Paula Volckera i kontynuowane przez Alana Greenspana i Bena Bernanke podczas ich kadencji jako prezesów Rezerwy Federalnej. W przemówieniu wygłoszonym w 2004 r. Bernanke postawił hipotezę o trzech potencjalnych przyczynach Wielkiego Umiaru: zmianach strukturalnych w gospodarce, lepszej polityce gospodarczej i powodzeniu.

Zmiany strukturalne, o których wspomniał Bernanke, obejmowały szerokie zastosowanie komputerów w celu umożliwienia dokładniejszego podejmowania decyzji biznesowych, postęp w systemie finansowym, deregulację,. zwrot gospodarki w kierunku usług oraz zwiększoną otwartość na handel.

Bernanke zwrócił również uwagę na ulepszoną politykę makroekonomiczną pomagającą złagodzić duże cykle boomów i załamań z przeszłości, przy czym wielu ekonomistów sugeruje, że stopniowa stabilizacja gospodarki USA jest skorelowana z coraz bardziej wyrafinowanymi teoriami polityki pieniężnej i fiskalnej. Wreszcie Bernanke odniósł się do badań wskazujących, że większa stabilność wynikała ze zmniejszenia szoków gospodarczych w tym okresie, a nie trwałej poprawy sił stabilizujących.

Z perspektywy czasu, przemówienie Bernanke było powszechnie oceniane jako przedwczesne samozadowolenie.

Niepowodzenie Wielkiego Umiarkowania

Kilka lat po przemówieniu Bernanke Wielkie Umiarkowanie zostało drastycznie zatrzymane wraz z kryzysem finansowym i Wielką Recesją. Nierównowaga w gospodarce, na którą przez lata, a nawet dziesięciolecia pozwalała narastać polityka łatwego pieniądza Fedu w okresie Wielkiego Umiaru, dobiegła końca. Rynek nieruchomości w USA załamał się, a inflacja cen przyspieszyła na początku 2008 r., blokując przepływ kredytów i płynność na rynkach finansowych oraz powodując najgorszą globalną recesję od czasu Wielkiego Kryzysu.

Było to możliwe, ponieważ normalne mechanizmy sprzężenia zwrotnego do polityki pieniężnej przestały działać podczas Wielkiego Umiaru. Rozprzestrzenianie się globalizacji, wzajemnie połączone rynki finansowe i hegemonia dolara amerykańskiego w handlu międzynarodowym dały wieloletniej polityce inflacyjnej Fedu ujście na rynkach zagranicznych, które skutecznie wchłonęły inflację cenową, która w przeciwnym razie szybko podniosłaby cenę krajową poziom i zepsuł partię Fedu. Z każdym cyklem recesyjnym, który miał miejsce w okresie Wielkiego Umiaru, Fed był w stanie po prostu podwoić się i jeszcze bardziej napompować, maskując podstawowe problemy w gospodarce, drukując więcej pieniędzy.

Wielka Recesja, kiedy nadeszła, stanowiła kompromis między ryzykiem a stabilnością: zamiast pozwalać na okresowe okresy umiarkowanych recesji, decydenci Rezerwy Federalnej w okresie Wielkiego Umiaru zdecydowali się na długoterminowe ryzyko katastrofalnego krachu, aby odłożyć krótkotrwały ból.

Jak pacjent, któremu podano środki przeciwbólowe i poinstruowano go, aby nadal chodził ze złamaną nogą przez swojego lekarza, gospodarka przeszła przez łagodne recesje na początku lat 90. i 2000, aż osiągnęła ostateczny punkt krytyczny w 2008 r. Krucha gospodarka, którą Fed i inni , zbudowane przez Wielkie Umiarkowanie zakończyło się spektakularnym globalnym krachem.