Długi ogon
Co to jest długi ogon?
Długi ogon to strategia biznesowa, która pozwala firmom osiągać znaczne zyski poprzez sprzedaż wielu klientom niewielkich ilości trudno dostępnych przedmiotów, zamiast sprzedawać tylko duże ilości mniejszej liczby popularnych artykułów. Termin ten został po raz pierwszy ukuty w 2004 roku przez Chrisa Andersona, który argumentował, że produkty o niskim popycie lub o niskim wolumenie sprzedaży mogą łącznie stanowić udział w rynku, który może konkurować lub przewyższać stosunkowo niewiele obecnych bestsellerów i hitów, ale tylko wtedy, gdy sklep lub kanał dystrybucji jest duży wystarczająco.
Długi ogon może również odnosić się do rodzaju zobowiązania w branży ubezpieczeniowej lub do ogona ryzyka występującego w portfelach inwestycyjnych. Ta definicja dotyczy użycia tego terminu w strategii biznesowej.
Zrozumienie strategii długiego ogona
Chris Anderson jest brytyjsko-amerykańskim pisarzem i redaktorem, znanym przede wszystkim ze swojej pracy w Wired Magazine. W 2004 roku Anderson ukuł frazę „długi ogon” po tym, jak napisał o koncepcji w Wired Magazine, gdzie był redaktorem naczelnym. W 2006 roku Anderson napisał także książkę zatytułowaną „Długi ogon: dlaczego przyszłość biznesu sprzedaje mniej więcej”.
Koncepcja długiego ogona uwzględnia mniej popularne towary, na które popyt jest mniejszy. Anderson twierdzi, że towary te mogą faktycznie zwiększyć rentowność, ponieważ konsumenci odchodzą od głównych rynków. Teorię tę potwierdza rosnąca liczba internetowych marketplace’ów, które łagodzą konkurencję o przestrzeń na półkach i pozwalają na sprzedaż niezmierzonej liczby produktów, w szczególności przez Internet.
Badania Andersona pokazują, że ogólny popyt na te mniej popularne towary jako całościowa całość może konkurować z popytem na towary z głównego nurtu. Podczas gdy produkty z głównego nurtu osiągają większą liczbę trafień dzięki wiodącym kanałom dystrybucji i przestrzeni na półkach, ich koszty początkowe są wysokie, co wpływa na ich rentowność. Dla porównania, towary z długimi ogonami pozostają na rynku przez długi czas i nadal są sprzedawane za pośrednictwem kanałów pozarynkowych. Towary te charakteryzują się niskimi kosztami dystrybucji i produkcji, a mimo to są łatwo dostępne w sprzedaży.
Prawdopodobieństwo i rentowność z długiego ogona
Długi ogon dystrybucji reprezentuje okres, w którym sprzedaż mniej popularnych produktów może przynieść zysk dzięki obniżonym kosztom marketingu i dystrybucji. Ogólnie rzecz biorąc, długi ogon występuje, gdy sprzedaż dotyczy towarów, które nie są powszechnie sprzedawane. Towary te mogą przynieść zysk dzięki zmniejszeniu kosztów marketingu i dystrybucji.
Długi ogon służy również jako właściwość statystyczna, która wskazuje, że większy udział populacji mieści się w długim ogonie rozkładu prawdopodobieństwa,. w przeciwieństwie do skoncentrowanego ogona, który reprezentuje wysoki poziom trafień z tradycyjnych produktów głównego nurtu, które są w dużym stopniu zaopatrzone w popularne sklepy detaliczne.
Wykres głowy i długiego ogona przedstawiony przez Andersona w jego badaniach przedstawia ten kompletny wzorzec kupowania. Ogólna koncepcja sugeruje, że gospodarka USA prawdopodobnie zmieni się z rynku masowego na gospodarkę niszową przez cały XXI wiek.
Przegląd najważniejszych wydarzeń
Strategia zakłada, że konsumenci przechodzą z zakupów masowych do zakupów bardziej niszowych lub rzemieślniczych.
Anderson twierdzi, że towary te mogą faktycznie zwiększyć rentowność, ponieważ konsumenci odchodzą od głównych rynków.
Termin został po raz pierwszy ukuty w 2004 roku przez badacza Chrisa Andersona.
Długi ogon to strategia biznesowa, która pozwala firmom osiągać znaczne zyski poprzez sprzedaż wielu klientom niewielkich ilości trudno dostępnych przedmiotów, zamiast sprzedawać tylko duże ilości mniejszej liczby popularnych artykułów.
