Peraturan Berisiko
Apakah Peraturan Berisiko?
Peraturan berisiko ialah undang-undang perlindungan cukai yang mengehadkan amaun potongan dibenarkan yang boleh dituntut oleh individu atau syarikat berpegang rapat untuk tujuan cukai akibat daripada terlibat dalam aktiviti tertentu–dirujuk sebagai aktiviti berisiko–yang boleh mengakibatkan kerugian kewangan . Perbadanan yang dipegang rapat ditakrifkan oleh IRS sebagai sebuah syarikat yang mempunyai lebih daripada 50% saham tertunggaknya dimiliki oleh lima (atau kurang) individu pada bila-bila masa sepanjang separuh terakhir tahun cukai.
Peraturan berisiko diperincikan dalam Seksyen 465 Kod Hasil Dalam Negeri (IRC). Peraturan ini bermula dengan penggubalan Akta Pembaharuan Cukai 1976; ia bertujuan untuk membantu menjamin bahawa kerugian yang dituntut atas penyata adalah sah dan pembayar cukai tidak cuba untuk memanipulasi pendapatan bercukai mereka menggunakan tempat perlindungan cukai .
Memahami Peraturan Berisiko
IRC membenarkan kerugian tertentu yang ditanggung daripada pelaburan ditolak untuk mengurangkan liabiliti cukai sesebuah entiti. Untuk menolak kerugian, kod cukai menetapkan bahawa aktiviti entiti (melalui membuat pelaburan) mesti menyebabkan entiti mengalami tahap risiko tertentu. Jika pelaburan tertentu tidak mempunyai risiko, atau risiko terhad, entiti mungkin tidak dibenarkan menuntut sebarang kerugian yang ditanggung apabila memfailkan penyata cukai pendapatan.
Amaun yang pembayar cukai mempunyai risiko (juga dipanggil "asas berisiko") diukur setiap tahun pada akhir tahun cukai. Asas berisiko pelabur dikira dengan menggabungkan jumlah pelaburan pelabur dalam aktiviti dengan sebarang jumlah yang pelabur telah meminjam atau bertanggungjawab berkenaan dengan pelaburan tertentu itu. Asas berisiko pelabur boleh ditingkatkan setiap tahun; ini akan berlaku jika pelabur membuat sebarang sumbangan tambahan kepada pelaburan, atau mengikut jumlah pendapatan yang mereka terima daripada pelaburan (melebihi potongan). Asas berisiko dikurangkan setiap tahun dengan jumlah potongan melebihi pendapatan dan pengagihan .
Khususnya, peraturan berisiko bertujuan untuk menghalang pelabur daripada menghapus kira lebih daripada jumlah yang mereka laburkan dalam perniagaan, secara amnya entiti melalui aliran. Perniagaan yang distrukturkan sebagai entiti melalui aliran termasuk syarikat S,. perkongsian, amanah dan ladang .
Pembayar cukai tidak boleh memotong lebih daripada jumlah wang yang mereka berisiko pada akhir tahun cukai dalam mana-mana aktiviti yang pembayar cukai itu bukan peserta penting.
Di samping itu, pembayar cukai hanya boleh memotong jumlah sehingga had berisiko dalam mana-mana tahun cukai tertentu. Sebarang bahagian kerugian yang tidak digunakan boleh dibawa ke hadapan sehingga pembayar cukai mempunyai pendapatan berisiko positif yang mencukupi untuk membenarkan potongan .
Contoh Peraturan Berisiko
Sebagai contoh, anggap pelabur melabur $15,000 dalam unit perkongsian terhad (LP) (sejenis entiti aliran melalui). Struktur perniagaan LP adalah sedemikian rupa sehingga pelabur ini berkongsi keuntungan atau kerugian perniagaan secara pro-rata dengan rakan kongsi dan pemilik lain, seperti ciri pelaburan dalam entiti melalui aliran.
Andaikan perniagaan itu menurun, dan bahagian pelabur bagi kerugian yang ditanggung ialah $19,000. Memandangkan mereka hanya boleh memotong pelaburan awal mereka pada tahun pertama, mereka akan mempunyai lebihan jumlah kerugian yang akan digantung dan dibawa ke hadapan. Dalam keadaan ini, lebihan kerugian mereka ialah bahagian mereka dalam kerugian perkongsian terhad ditolak pelaburan awal mereka (atau $4,000). Jika pelabur ini memutuskan untuk meletakkan tambahan $10,000 untuk pelaburan ini pada tahun berikutnya, had risiko pelabur ini ialah $6,000, kerana kerugian yang digantung kemudiannya ditolak daripada jumlah pelaburan tambahan.
##Sorotan
Amaun yang seorang pembayar cukai mempunyai risiko diukur setiap tahun pada akhir tahun cukai.
Peraturan berisiko ialah undang-undang perlindungan cukai yang mengehadkan amaun potongan dibenarkan yang boleh dituntut oleh entiti akibat daripada penglibatan dalam aktiviti tertentu–dirujuk sebagai aktiviti berisiko–yang boleh mengakibatkan kerugian kewangan.
Asas berisiko pelabur dikira dengan menggabungkan amaun pelaburan pelabur dalam aktiviti dengan sebarang amaun yang pelabur telah meminjam atau bertanggungjawab berkenaan dengan pelaburan tertentu itu.
Peraturan berisiko bermula dengan penggubalan Akta Pembaharuan Cukai 1976; ia bertujuan untuk membantu menjamin bahawa kerugian yang dituntut atas penyata adalah sah dan pembayar cukai tidak cuba untuk memanipulasi pendapatan bercukai mereka menggunakan tempat perlindungan cukai.
Jika pelaburan tertentu tidak mempunyai risiko, atau risiko terhad, entiti mungkin tidak dibenarkan menuntut sebarang kerugian yang ditanggung apabila memfailkan penyata cukai pendapatan.
