Bernard Arnault

Sebagai Pengerusi dan Ketua Pegawai Eksekutif LVMH (Moët Hennessy Louis Vuitton SA), sebuah syarikat pemegangan barangan mewah, Bernard Arnault (lahir 1949) mengawal kira-kira 50% daripada konglomerat besar yang memiliki lebih 70 jenama mewah terkemuka di dunia, termasuk Christian Dior , Louis Vuitton, Dom Perignon, Moët et Chandon, Hennessy, Sephora dan TAG Heuer.

Arnault mempunyai permulaan profesional yang luar biasa untuk seorang CEO dalam industri fesyen: dia bermula sebagai jurutera dan pemaju hartanah di syarikat kejuruteraan awam keluarganya di utara perindustrian Perancis. Menjelang 1984, dia mempunyai cita-cita yang jauh di luar pembinaan—dan dia mula membuat satu siri langkah berani dan kejam untuk mengambil alih perusahaan yang boleh dia skalakan di peringkat global. Untuk itu, dia membeli Boussac, sebuah konglomerat Perancis yang terkenal (tetapi muflis), supaya dia boleh mengambil alih salah satu perniagaan di bawah naungannya: The House of Dior, hadiah yang dia dambakan selama bertahun-tahun. Selepas menjual sebahagian besar aset lain, dia melabur semula wang tunai itu ke dalam sasaran mewahnya yang seterusnya: Moët Hennessy dan Louis Vuitton, dua syarikat ikonik Perancis yang bergabung dengan LVMH pada tahun 1987.

Tindakan Arnault seterusnya adalah permainan kuasa yang menjadikannya terkenal di seluruh Eropah. Sebaik sahaja di pintu di LVMH, dia menggunakan perbalahan berterusan antara kedua-dua CEO untuk mendapatkan kepentingan mengawal dan kemudian menggulingkan dua CEO yang bertelagah itu. Selepas memenangi "salah satu pertempuran paling sengit dalam fesyen Perancis," dia menjadi Pengerusi, Ketua Pegawai Eksekutif dan pemegang saham majoriti LVMH—jawatan yang terus disandangnya setakat April 2022. Sepanjang tiga dekad akan datang, dia menggabungkan aset Boussac yang tidak berfungsi (termasuk Dior) dengan jenama LVMH dan berpuluh-puluh syarikat yang diambil alih untuk mewujudkan konglomerat mewah paling berkuasa di dunia—dengan pendapatan €44.6 bilion ($51 bilion) menjelang 2020.

LVMH: Prestasi Berdaya Tahan Tinggi

Sepanjang tempoh 30 tahun Arnault, prestasi LVMH telah sangat berdaya tahan melalui kemelesetan pasaran yang besar. Selepas pandemik global 2020 menyebabkan gangguan yang tidak pernah berlaku sebelum ini kepada industri runcit mewah, LVMH mencatatkan hasil sebanyak €64.2 bilion pada 2021 (peningkatan 44% berbanding 2020 dan 20% berbanding 2019) dan pertumbuhan hasil organik sebanyak 36% berbanding 2020. 2020 dan 14% berbanding 2019. Malah aset yang baru diperoleh, Tiffany, mempunyai prestasi yang "luar biasa" walaupun kedai utama di Fifth Avenue di New York City ditutup untuk pengubahsuaian.

Pendidikan dan Kerjaya Awal (1971 hingga 1984)

Bernard Arnault dilahirkan pada tahun 1949 di Roubaix, sebuah bandar perindustrian di utara Perancis, di mana bapanya, pengilang terkemuka, memiliki sebuah syarikat kejuruteraan awam dan hartanah, Ferret-Savinel. Ibu Arnault, yang mempunyai "pesona untuk Dior," memastikan bahawa anaknya dilatih secara klasik dalam piano. Bertahun-tahun kemudian, Arnault menjadikan Christian Dior, permata haute couture yang telah menarik perhatian ibunya, batu asas kumpulan mewah globalnya.

Pada tahun 1971, Arnault memperoleh ijazah sarjana muda dari École Polytechnique, sekolah kejuruteraan paling selektif di Perancis, dan menyertai perniagaan bapanya sebagai Ketua Pegawai Pembinaan.

Dalam peranan pertamanya di luar universiti, Arnault mempamerkan keberanian dan kepintaran perniagaan yang kemudiannya menjadikannya terkenal—termasuk memujuk bapanya untuk menjual perniagaan pembinaan dan meningkatkan pelaburan dalam hartanah. Menjelang tahun 1976—“bertahun-tahun mendahului persaingan”—Arnault mengetuai langkah ke dalam sektor hartanah yang sangat menguntungkan dan baharu: membina hartanah perkongsian masa. Arnault menggantikan bapanya sebagai Ketua Pegawai Eksekutif pada tahun 1977 dan sebagai Pengerusi pada tahun 1978, yang memberinya kawalan penuh terhadap perniagaan keluarga pada usia 29 tahun.

Pada tahun 1981, apabila parti sosialis Perancis dengan dasar kaya cukai berkuasa, Arnault memindahkan keluarganya ke AS, di mana dia menghabiskan tiga tahun mengembangkan perniagaan hartanah Ferret-Savinel. Semasa dia mengemudi pasaran AS yang kompetitif, dia mengembangkan cita-cita yang jauh melangkaui pembinaan dan hartanah—dan dia mula mencari perusahaan yang boleh dia skalakan, idealnya "perniagaan dengan akar Perancis dan jangkauan antarabangsa."

Usahawan Berwawasan atau Serigala dalam Cashmere?

Apabila Arnault kembali ke Perancis pada tahun 1984, dia mengambil langkah pertama dalam kebangkitan legendanya untuk mengawal kumpulan mewah terbesar di dunia. Pada tahun-tahun awal ini, dia juga mula menarik peminat tegar dan kumpulan pengkritik yang lantang. Kepada peminatnya, beliau adalah seorang usahawan berwawasan yang menyemarakkan perniagaan Perancis. Bagi pengkritiknya, dia adalah "serigala dalam kasmir," yang membawa "kekejaman Anglo-Saxon kepada dunia sopan perniagaan Perancis 1980-an"—tidak lebih daripada "seorang penceroboh korporat yang membongkar tradisi berabad-abad."

Rumah Dior

Arnault membuat langkah pertamanya pada tahun 1984, apabila kerajaan Perancis menawarkan subsidi kepada mana-mana perniagaan yang boleh menyelamatkan Boussac, sebuah empayar tekstil dan runcit yang terkenal (tetapi menggelepar) dengan beberapa perniagaan yang bergelut di bawah payungnya—termasuk hadiah yang terkenal di dunia yang Arnault miliki. didambakan selama bertahun-tahun: The House of Dior.

Dengan $15 juta wang keluarga dan $65 juta dalam pembiayaan daripada firma pelaburan Lazard Fréres, Arnault membentuk sebuah syarikat induk (Agache Financiere) dan memperoleh Boussac yang muflis—tanpa sebab lain selain untuk mendapatkan Dior. Kaedah yang sangat berkesan—tetapi kejam—yang digunakannya untuk membalikkan Boussac menjadikan Arnault dikenali sebagai "kuasa yang perlu diperhitungkan dalam perniagaan Perancis."

Sebagai contoh, untuk memberi tumpuan kepada dua aset teras yang dia tahu dia boleh skala-hadiah haute couture dan gedung membeli-belah Bon Marché-dia terus membuat syarikat pelarut dengan menjual kebanyakan perniagaan lain dan memecat 9,000 pekerja. Apabila pegawai kerajaan berkata bahawa dia telah berjanji untuk mengekalkan pekerjaan dan aset, Arnault mendakwa bahawa satu-satunya ikrarnya adalah untuk membuat syarikat itu menguntungkan. Pemberhentian beramai-ramai ini menyebabkan dia mendapat jolokan "Terminator"—tetapi penyokong mengucapkan tahniah kepadanya kerana "melompat daripada perniagaan keluarganya yang bernilai $15 juta setahun kepada sebuah syarikat 20 kali lebih besar."

Cachet Jenama Mewah

Walaupun bahagian couture Christian Dior adalah operasi yang tidak menguntungkan pada masa Arnault mengambil alih, dia menganggap rumah fesyen itu "elemen asas cachet jenama Dior." Daripada melepaskan, dia membentuk Christian Dior SA sebagai syarikat induk untuk bahagian couture dan mula menghidupkan semula jenama itu dengan pekerja muda yang mengejutkan industri. Selepas merekrut bukan orang Perancis pertama syarikat itu, pereka Itali Gianfranco Ferré, untuk menggantikan pengarah artistik Marc Bohan, Arnault "mengeluh beberapa bulu Perancis" sekali lagi pada tahun 1996 dengan melantik pereka British "kurang ajar" John Galliano untuk menggantikan Ferré sebagai ketua Dior. Kepada pengkritiknya, Arnault berkata bahawa "bakat tidak mempunyai kewarganegaraan."

Untuk melindungi imej jenama "kualiti dan eksklusif berbanding kuantiti dan kebolehaksesan"—elemen lain yang Arnault anggap penting untuk simpanan Dior—dia bekerja dengan pasukan baharunya untuk mengurangkan separuh bilangan pemegang lesen dan butik francais Dior: "daripada 280 dalam 1989 kepada kurang daripada 150 menjelang 1992.”

Selepas memastikan House of Dior sebagai batu asas empayar masa depannya, Arnault melancarkan program pemerolehan strategik untuk mengambil alih jenama eksklusif yang memenuhi kriterianya untuk "hanya yang terbaik", termasuk rumah Christian Lacroix, pereka fesyen Perancis, dan Celine , pereka barangan kulit, serta wangian Dior dan fesyen dan wangian Givenchy. Seperti yang telah dilakukannya di Dior, dia membatalkan tawaran pelesenan yang dilihatnya sebagai merosakkan jenama—strategi yang menjadi sebahagian daripada buku permainan Arnault mengenai berpuluh-puluh pemerolehan mewah sepanjang 30 tahun akan datang.

Pengambilalihan LVMH

Pada tahun 1987, dengan wang tunai $500 juta daripada melupuskan perniagaan Boussac, Arnault mula melabur dalam sasaran mewahnya yang seterusnya: Moët Hennessy dan Louis Vuitton, dua syarikat ikonik Perancis yang telah bergabung dengan LVMH pada tahun itu.

Apa yang Arnault lakukan seterusnya sering disebut sebagai permainan kuasanya yang paling terkenal—dan berjaya.

Arnault pada mulanya telah melabur dalam LVMH atas jemputan Ketua Pegawai Eksekutif Louis Vuitton, Henry Racamier, yang mahukan sokongannya untuk mengukuhkan kedudukannya terhadap Alain Chevalier, Ketua Pegawai Eksekutif Moët Hennessy yang lebih besar. Sejak penggabungan, terdapat perselisihan berterusan dan pertempuran undang-undang antara Racamier dan Chevalier—yang menjadi pembukaan yang diperlukan Arnault. Pada masa Racamier menyedari bahawa sekutunya mempunyai cita-citanya sendiri, Arnault telah meminta Lazard Frères, gergasi minuman keras UK Guinness, dan kedua-dua keluarga Moët Chandon dan Hennessy untuk membantunya memperoleh 45% kepentingan mengawal dalam LVMH.

Selepas Chevalier berundur, pertarungan mahkamah selama 18 bulan antara kedua-dua pencabar yang tinggal berakhir pada 1989, apabila mahkamah memutuskan untuk memihak kepada Arnault—dan dia muncul sebagai pemenang daripada "salah satu pertempuran paling sengit dalam fesyen Perancis."

Sebaik sahaja Arnault menggulingkan Racamier, dia membersihkan semua eksekutif kanan Vuitton—dan kemudian mula mengumpulkan konglomerat LVMHnya yang berpecah-belah ke dalam apa yang dipanggilnya sebagai "pasar raya barangan mewah." Pada tahun 1990-an, ketika dia "berbelanja" untuk memperoleh jenama merentasi spektrum mewah—daripada fesyen, jam tangan (TAG Heuer), dan kosmetik (Sephora) kepada wain dan minuman beralkohol—dia juga meluaskan kehadiran LVMH melangkaui Eropah dan Amerika Utara ke Asia, Amerika Selatan dan Australia.

Model Arnault: Mengimbangi Disiplin Kewangan dan Kreativiti

Sepanjang tiga dekad seterusnya, ketika dia membawa jenama mewah terbaik dalam fesyen, kosmetik dan minuman di bawah payung LVMH, Arnault terus membuat "satu siri keputusan perniagaan yang cemerlang" yang "hanya boleh dipanggil mahir." Malah pengkritiknya kagum dengan "kemampuannya mengurus kreativiti demi keuntungan dan pertumbuhan." Pemerhati industri sering memuji kejayaan cemerlangnya dalam industri yang sangat kompetitif kerana fakta bahawa—tidak seperti CEO global yang lain—Arnault memahami kedua-dua aspek kreatif dan kewangan dalam menjalankan perniagaan mewah.

Penciptaan Jenama Bintang

Dalam temu bual Kajian Perniagaan Harvard 2001, Arnault menjelaskan proses perniagaannya yang terkenal, yang—tidak seperti industri fesyen tradisional—memerlukan disiplin kewangan serta kreativiti. Keseluruhan tumpuan pasukan Arnault ialah penciptaan "jenama bintang" yang mesti memenuhi tahap tinggi untuk empat kriteria artistik dan kewangan: Jenama LVMH mestilah "abadi, moden, berkembang pesat dan sangat menguntungkan." Dalam praktiknya, "kreativiti yang menguntungkan" bermaksud bahawa "jenama bintang dilahirkan hanya apabila syarikat berjaya menghasilkan produk yang 'bercakap sepanjang zaman' tetapi berasa 'sangat moden' dan 'terjual dengan pantas dan marah, semuanya sambil mengaut keuntungan.'

Walaupun proses LVMH bermula dengan "inovasi radikal—aktiviti yang tidak menentu, kucar-kacir, sangat beremosi" pada penghujung kreatif, sebaik sahaja "ia datang untuk mendapatkan kreativiti ke rak-kekacauan dibuang", dan syarikat mengenakan "disiplin pada proses pembuatan , merancang dengan teliti semua 1,000 tugas dalam pembinaan satu dompet.”

Kepintaran proses Arnault ialah, walaupun "hujung hadapan jenama bintang—inovasi...proses kreatif, pengiklanan—sangat, sangat mahal", "hujung belakang proses di kedai (kilang)" ialah tempat "disiplin dan ketegasan yang menakjubkan" yang mendorong "keuntungan yang tinggi di belakang tabir." Jenama dengan "kualiti yang luar biasa tinggi" memerlukan "produktiviti yang sangat tinggi", jadi "setiap gerakan, setiap langkah setiap proses dirancang dengan teliti dengan teknologi kejuruteraan yang paling moden dan lengkap."

Contohnya, apabila Arnault mengautomasikan pengeluaran di Vuitton, dia memacu jenama lama yang dihormati itu ke tempat teratas dalam senarai jenama mewah terlaris di dunia Fashionista pada tahun 2011, dengan nilai $24.3 bilion—lebih dua kali ganda jumlah pesaing terdekatnya. .

Memandangkan dia membelanjakan "mewah" untuk pengiklanan, Arnault "tegas" mengawal kos dengan memanfaatkan setiap sinergi yang mungkin di seluruh kumpulan: Kenzo mengeluarkan barisan Christian Lacroix; Givenchy mengeluarkan minyak wangi Kenzo, dan Guerlain mencipta minyak wangi Vuitton yang pertama.

Pengurusan Bakat Kreatif

Semasa Arnault membina LVMH menjadi konglomerat mewah terbesar di dunia, dia mengupah bakat reka bentuk baharu untuk jenama bintang yang "bercakap sepanjang zaman" tetapi "berasa sangat moden": daripada Céline, Kenzo, Guerlain, dan Givenchy kepada Loewe, Thomas Pink, Fendi, dan DKNY.

Oleh kerana modelnya menghendaki "imbangan kepada kreativiti mestilah perdagangan," Arnault "tidak pernah teragak-agak untuk memerintah, atau secara langsung menamatkan eksekutif kreatif yang tidak menghasilkan." Sejak awal di Dior, dia sering menggantikan eksekutif kreatif dengan bakat bukan tradisional dan kemudian merombak mereka merentas jenamanya untuk membantunya mengenal pasti peluang untuk memacu keuntungan—tidak kira betapa tidak popularnya.

Sebagai contoh, di Givenchy pada tahun 1995, Arnault membawa masuk "sayang industri fesyen" dan "anak liar yang terkenal", pereka British John Galliano, untuk menggantikan Hubert de Givenchy, ikon industri "dikreditkan dengan mentakrifkan keanggunan ringkas untuk seluruh generasi wanita. , (termasuk) Audrey Hepburn, Jacqueline Kennedy, dan Duchess of Windsor.”

Dalam masa setahun, Arnault memindahkan Galliano, pereka British pertama dalam haute couture Perancis, daripada Givenchy kepada Christian Dior untuk menggantikan Gianfranco Ferré, jurugambar Itali yang mengetuai reka bentuk Dior sejak akhir 1980-an. Penyewaan Arnault bukan tradisional lain termasuk memasang Alexander McQueen (pereka British lain) berusia 27 tahun di Givenchy dan Marc Jacobs di Louis Vuitton, di mana dia memberi pereka Amerika itu mandat untuk mencabar pesaing LVMH, Prada dan Gucci.

Walaupun pereka ikonoklastik itu kemudiannya meninggalkan LVMH, mereka telah memenuhi tujuan Arnault: minat terhadap rumah fesyen tradisionalnya telah dimulakan pada awal abad ke-21.

Jenama Mewah Paling Bernilai Di Dunia

Dalam dekad selepas pengambilalihan Arnault, semasa dia membina portfolio aset paling eksklusif dalam kemewahan, nilai LVMH "berganda lima belas kali ganda dan jualan serta keuntungan meningkat lima kali ganda."

Di bawah kepimpinan Arnault, LVMH memiliki atau mempunyai kepentingan dalam lima daripada sepuluh jenama paling bernilai industri mewah menjelang 2011, menurut kajian Millward Brown Optimor BrandZ pada tahun itu. Enjin keuntungan LVMH, Louis Vuitton, menduduki tempat teratas sebagai jenama mewah paling berharga di dunia untuk tahun keenam berturut-turut, dengan penilaian jenama $24.3 bilion—"sebanyak nilai gabungan Hermes, Gucci, dan Chanel, yang menduduki tempat kedua, ketiga dan keempat.” Merentasi industri, Louis Vuitton meletakkan kedudukan 26 di antara 100 syarikat dalam 13 industri—senarai yang menempatkan Apple di kedudukan nombor satu.

Ketua kajian menyatakan bahawa LVMH mempunyai label dengan "standard yang sangat tinggi dari segi ketukangan," yang boleh memberikan "kesan eksklusif yang sangat tinggi, walaupun dalam beberapa kes di mana ia mungkin tidak begitu eksklusif."

Pembuat Tawaran Paling Akuisisi dalam Mewah: Tiffany & Company (2020)

Selepas memenangi hadiah seperti jenama bagasi Jerman Rimowa pada 2016 dan kumpulan pelancongan mewah Belmond (pemilik hotel Cipriani Venice) pada 2018, Arnault mengukuhkan reputasinya sebagai "pembuat perjanjian paling akuisisi dalam perniagaan mewah" pada 2019, apabila beliau mengumumkan perjanjian terbesar dalam sejarah sektor mewah: pemerolehan $16.2 bilion syarikat emas AS Tiffany & Company.

Apabila pandemik global 2020 melanda pasaran mewah sejurus selepas pengumuman itu, berbulan-bulan kebocoran awam dan tuduhan salah urus berlaku—tetapi Arnault akhirnya menutup perjanjian itu pada harga $420 juta kurang daripada harga asal.

Di samping memenuhi standard tinggi LVMH untuk eksklusif, Arnault berkata bahawa dia tertarik dengan aspek luar biasa profil Tiffany: "Ia satu-satunya jenama (dia) tahu yang memiliki warna."

Rahsia Kejayaan Arnault

Pada 2019, Financial Times menyifatkan Arnault yang terkenal berdaya saing sebagai mempunyai "keterpaksaan untuk memiliki jenama yang cantik dan mengubah kreativiti mereka kepada keuntungan." Dalam tempoh empat dekad, beliau membina LVMH "daripada syarikat tekstil Perancis yang hampir muflis kepada kumpulan global dengan jualan €46.8 bilion (2018)" dan portfolio lebih 70 jenama mewah yang diingini di dunia, termasuk Louis Vuitton , Dior, Givenchy, Veuve Clicquot dan Dom Pérignon.

Pada tahun 2020, artikel New York Times tentang pemerolehan Tiffany—dan kebolehan legenda Arnault untuk mendahului setiap urusan—memetik seorang eksekutif mewah, yang berkata, “Pendekatannya bukan luar biasa dalam permainan M&A —hanya luar biasa dalam industri ini. Dia memperoleh jenama dengan cara Wall Street, tetapi kemudian dia memegangnya. Dia berfikir secara turun-temurun. Dia bukan seorang penjudi; dia seorang ahli strategi.” Seorang ahli akademik di Paris berkata bahawa "dia tidak takut terlibat dalam pergaduhan, tetapi...dia sentiasa menilai keputusan, dan boleh meletakkan ego ke tepi dalam perkhidmatan keputusan"—dan atas sebab itu, "walaupun dia kalah, dia menang.”

Artikel Financial Times 2019 juga menyebut "kelebihan penggerak pertama" sebagai pemacu rekod prestasi Arnault yang luar biasa, "bukan di China, di mana (dia) diberi sambutan ketua negara apabila dia melawat." Louis Vuitton pertama di tanah besar China dibuka di Beijing di ruang bawah tanah Hotel Palace pada tahun 1992, sama seperti reformasi ekonomi pasaran bermula—dan tiada air panas di hotel dan basikal dan bukannya kereta di jalan raya, menurut Arnault. Apabila China mula memacu perbelanjaan mewah dalam tempoh dua dekad akan datang, pertaruhan Arnault pada pasaran bayi China membuahkan hasil—dengan LVMH sebagai "salah satu penerima utama." Arnault menjangkakan bahawa taraf hidup yang bertambah baik akan terus membuka pasaran mewah baharu dalam ekonomi sedang pesat membangun di seluruh dunia.

Penaung Seni

Pengumpul seni terkemuka dan penaung seni, koleksi peribadi Arnault terdiri daripada Monet hingga Yves Klein, Chris Burden, Takashi Murakami, Doug Aitken, Matthew Barney dan Richard Serra.

Selain memanfaatkan LVMH sebagai kenderaan untuk menyokong organisasi seni dan artis individu, Arnault telah memanfaatkan artis untuk menarik pengguna muda kepada jenama LVMH. Sebagai contoh, dia mengupah Richard Prince dan Takashi Murakami untuk membuat beg tangan Louis Vuitton dan Jeff Koons untuk mereka bentuk pakej edisi khas untuk Dom Perignon. Pada 2019, LVMH bekerjasama dengan bintang pop Rihanna untuk mencipta rumah fesyen baharu bernama Fenty, di Paris.

Di Paris, di mana "semua jalan menuju ke Arnault," Arnault memperoleh kedudukan tetap dalam dunia seni pada tahun 2006 dengan mendedahkan rancangan untuk kompleks bertutup kaca yang dibiayai LVMH yang direka oleh arkitek Frank Gehry, yang juga mereka bentuk Muzium Guggenheim di Bilbao . Selain koleksi tetap yang disumbangkan daripada koleksi seni Arnault dan LVMH, bangunan bernilai $127 juta itu akan menempatkan Yayasan Louis Vuitton untuk Penciptaan, sebuah institusi kebudayaan dengan misi "untuk menggariskan kreativiti Perancis di dunia."

Garisan bawah

Sejak permainan kuasa Arnault pada 1989 untuk mengambil alih LVMH menjadikan beliau terkenal di seluruh Eropah, pemerhati industri telah memuji kejayaan cemerlang beliau dalam industri yang sangat kompetitif kerana beliau memahami kedua-dua aspek kreatif dan kewangan dalam menjalankan perniagaan mewah.

Dari segi kreatif, ketika Arnault membina LVMH menjadi sebuah empayar mewah, dia telah membuktikan dirinya pakar dalam mengupah bakat reka bentuk untuk jenama bintang yang "bercakap sepanjang zaman" tetapi "berasa sangat moden." Walau bagaimanapun, kerana modelnya memerlukan "imbangan kepada kreativiti mestilah perdagangan," dia tidak pernah teragak-agak untuk memerintah, atau secara langsung menamatkan eksekutif kreatif yang tidak menghasilkan. Orang dalam industri menjelaskan taktik Arnault sebagai pendekatan yang "tidak luar biasa dalam permainan M&A—hanya luar biasa dalam industri ini—dia memperoleh jenama mengikut cara Wall Street."

Keseimbangan kemahiran kewangan dan kreatif yang luar biasa ini membolehkan Arnault menggabungkan aset syarikat muflis dengan LVMH dan pelbagai jenama yang diperoleh untuk mencipta konglomerat mewah paling berkuasa di dunia—dengan pendapatan €44.6 bilion ($51 bilion) menjelang 2020.

##Sorotan

Sejak awal kariernya, Arnault telah menarik peminat tegar dan kumpulan pengkritik yang lantang. Kepada peminatnya, beliau adalah seorang usahawan berwawasan yang menyemarakkan perniagaan Perancis. Bagi pengkritiknya, dia adalah "serigala dalam kasmir."
Eksklusiviti jenama mewah sangat penting dalam strateginya sehingga membatalkan perjanjian pelesenan yang dilihatnya merosakkan jenama itu telah menjadi sebahagian daripada buku permainannya sejak dia mengambil alih Dior.
Sebagai seorang lelaki muda yang mengemudi pasaran AS, Arnault mengembangkan cita-cita jauh melangkaui perniagaan pembinaan dan hartanah keluarganya—dan dia mula mencari perusahaan yang boleh dia skalakan, idealnya "perniagaan dengan akar Perancis dan jangkauan antarabangsa."
Kaedah yang sangat berkesan—tetapi kejam—yang digunakannya untuk membalikkan Boussac, yang telah runtuh dalam kebankrapan terbesar dalam sejarah Perancis selepas perang, menjadikan Arnault dikenali sebagai "sebuah kuasa yang perlu diperhitungkan dalam perniagaan Perancis."
Arnault memperoleh Boussac, sebuah empayar tekstil dan runcit yang terkenal (tetapi menggelepar) dengan beberapa perniagaan yang bergelut di bawah payungnya—termasuk hadiah yang didambakannya selama bertahun-tahun: The House of Dior.

##Soalan Lazim

Berapa Banyak Dior Yang Dimiliki Arnault?

Arnault telah memiliki 100% Dior sejak 2017, apabila dia membayar €12 bilion untuk 25.9% Christian Dior SE yang belum dimiliki keluarganya—dan kemudian LVMH memperoleh semua Christian Dior Couture dengan harga €6 bilion dalam transaksi dalaman. Sehingga 2017, beliau telah mengawal Christian Dior Couture melalui "web pemilikan yang kompleks" yang melibatkan keluarga Arnault yang memiliki 74.1% rumah fesyen, dengan Arnault sebagai pemegang saham mengawal dan pemegang saham LVMH yang lain tanpa pendedahan langsung kepada pertumbuhan pesat Dior. Pemerolehannya pada 2017 memudahkan struktur perniagaan dan memberi pendedahan penuh kepada pemegang saham minoriti LVMH kepada Dior.

Apa yang Membuatkan Arnault Fokus pada Jenama Mewah?

Arnaud sering menyebut lawatan awal ke AS sebagai kali pertama dia memahami kuasa sebenar jenama mewah. Apabila dia bertanya kepada pemandu teksi New York City apa yang dia tahu tentang Perancis, lelaki itu menjawab bahawa, walaupun dia tidak dapat menamakan presiden, dia mengenali Dior.

Adakah Arnault Pernah Kehilangan Tawaran?

Arnault telah kehilangan beberapa tawaran—paling terkenal, Gucci pada 2001 dan Hermès pada 2014.- Gucci: Selepas sedekad penaklukan yang berjaya, Arnault kalah dalam "perang beg tangan" pada 2001, apabila saingan Perancisnya, François Pinault, mengambil alih Gucci, rumah fesyen Itali yang LVMH telah kejar. Walaupun Arnault telah menafikan sebarang kemarahan atas kekalahan luar biasa ini, apabila keluarga Pinault menderma €100 juta untuk membina semula Katedral Notre Dame selepas kebakaran 2019, keluarga Arnault menderma €200 juta.- Hermès: Dalam tempoh sepuluh tahun akan datang, Arnault terus membeli jenama seperti Bulgari (2011) dan Loro Piana (2013)—dan kemudian cuba mengejar Hermès, sebuah rumah kulit Paris yang sangat berjaya yang dikendalikan oleh generasi keenam keluarga pengasas, yang "sangat melindungi" dalam mengekalkan kawalan. Apabila keluarga Dumas menyedari bahawa Arnault telah menggunakan “taktik senyap yang biasa di kalangan dana lindung nilai —swap ekuiti diselesaikan secara tunai ”—untuk memperoleh 17% daripada syarikat itu, mereka melawannya dalam pertempuran yang berakhir pada 2014, apabila mahkamah Perancis memutuskan bahawa LVMH terpaksa menjual pegangannya.

Apakah Nilai Bersih Arnault?

Sehingga 21 April 2022, Arnault mempunyai nilai bersih $146 bilion, yang menjadikannya orang ketiga terkaya di dunia (selepas Elon Musk dan Jeff Bezos), menurut Indeks Billionaires Bloomberg.

Apa Kata Arnault kepada Pengkritik?

Pada tahun 1989, apabila Arnault muncul sebagai pemenang daripada pengambilalihan LMVH yang sangat dipertikaikan, dia ditanya tentang reputasinya sebagai serigala dalam kasmir. Dia menjawab bahawa pesaingnya "seorang pengurus yang sangat baik, tetapi terdapat satu perbezaan besar" yang membezakan mereka: "Saya memastikan saya adalah pemegang saham mengawal perniagaan yang saya ceburi."