Ścieżka schodzenia

Co to jest ścieżka schodzenia?

Glide path odnosi się do formuły, która definiuje kombinację alokacji aktywów funduszu z datą docelową na podstawie liczby lat do daty docelowej. Ścieżka poślizgu tworzy alokację aktywów, która zazwyczaj staje się bardziej konserwatywna (tj. obejmuje więcej aktywów o stałym dochodzie i mniej akcji), gdy fundusz zbliża się do daty docelowej.

Jak działa ścieżka schodzenia

Fundusz z datą docelową to fundusz oferowany przez firmę inwestycyjną, która stara się pomnażać aktywa przez określony czas dla określonego celu (np. emerytury), stając się automatycznie bardziej konserwatywne w miarę upływu czasu. Każda rodzina funduszy z datą docelową ma inną ścieżkę poślizgu, która określa, jak zmienia się miks aktywów w miarę zbliżania się daty docelowej. Niektóre mają bardzo stromą trajektorię, stając się radykalnie bardziej konserwatywne na kilka lat przed docelową datą. Inni przyjmują bardziej stopniowe podejście.

Mieszanka aktywów w dniu docelowym również może być zupełnie inna. Niektóre fundusze z datą docelową zakładają, że inwestorowi zależy na wysokim stopniu bezpieczeństwa i płynności,. ponieważ mogą wykorzystać te środki na zakup renty dożywotniej po przejściu na emeryturę. Inne fundusze z datą docelową zakładają, że inwestor trzyma środki, a zatem uwzględnia więcej akcji w miksie aktywów, co odzwierciedla dłuższy horyzont czasowy.

Fundusze daty docelowej stały się popularne wśród oszczędzających na emeryturę. Opierają się na prostym założeniu, że im młodszy inwestor lub im dłuższy horyzont czasowy przed przejściem na emeryturę, tym większe ryzyko można podjąć, co odpowiednio zwiększa oczekiwane zyski. Na przykład portfel młodego inwestora powinien składać się głównie z akcji. Z kolei starszy inwestor miałby bardziej konserwatywny portfel, z mniejszą liczbą akcji i większą liczbą inwestycji o stałym dochodzie.

Rodzaje ścieżek schodzenia

Opadająca ścieżka schodzenia

Inwestor, który korzysta ze spadającej ścieżki poślizgu, z każdym rokiem, w którym zbliża się do przejścia na emeryturę, stopniowo zmniejsza alokację swoich akcji. Na przykład w wieku 50 lat inwestor, który posiada w portfelu 40% akcji, może co roku zmniejszać alokację akcji o 1%. Zwiększyliby wówczas alokację bezpieczniejszych aktywów, takich jak bony skarbowe.

Statyczna ścieżka schodzenia

Portfel, który używa statycznej ścieżki schodzenia, zachowuje te same alokacje. Na przykład inwestor może posiadać 65% akcji i 35% obligacji. Jeżeli alokacje te odbiegają od zmian cen aktywów, portfel jest ponownie równoważony.

Wznosząca się ścieżka schodzenia

Portfele, które stosują to podejście, początkowo mają większą alokację obligacji w porównaniu z akcjami. Alokacja kapitału rośnie wraz z dojrzewaniem obligacji, o ile akcje w portfelu nie tracą na wartości. Na przykład portfel inwestora może zaczynać się od alokacji 70% obligacji i 30% akcji. Po zapadalności dużej części obligacji portfel może zawierać 60% akcji i 40% obligacji.