Opłata motywacyjna
Co to jest opłata motywacyjna?
Opłata motywacyjna to opłata pobierana przez zarządzającego funduszem na podstawie wyników funduszu w danym okresie. Opłata jest zwykle porównywana z benchmarkiem. Na przykład zarządzający funduszem może otrzymać opłatę motywacyjną, jeśli jego fundusz osiąga lepsze wyniki niż indeks S&P 500 w ciągu roku kalendarzowego i może wzrosnąć wraz ze wzrostem poziomu tych wyników.
Zrozumienie opłat motywacyjnych
Opłata motywacyjna, znana również jako opłata za wyniki, jest zwykle powiązana z wynagrodzeniem menedżera i jego poziomem wyników, a dokładniej poziomem zwrotu finansowego. Takie opłaty można naliczać na różne sposoby. Na przykład na oddzielnych rachunkach opłata może być powiązana ze zmianą zrealizowanych i niezrealizowanych zysków netto lub wygenerowanego dochodu netto.
W funduszach hedgingowych , gdzie opłaty motywacyjne są bardziej powszechne, opłata jest generalnie obliczana na podstawie wzrostu wartości aktywów netto (NAV) funduszu lub rachunku . W przypadku funduszy hedgingowych obowiązuje opłata motywacyjna w wysokości 20%.
Chociaż są one rzadkie, niektóre fundusze stosują strukturę „ amortyzującą wstrząsy ”, w której zarządzający funduszem jest karany przed inwestorem za spadek wyników.
W Stanach Zjednoczonych korzystanie z opłat motywacyjnych przez zarejestrowanych doradców inwestycyjnych (RIA) jest objęte ustawą o doradcach inwestycyjnych z 1940 r. i może być pobierane tylko na specjalnych warunkach. Menedżerowie chcący wykorzystać amerykańskie fundusze emerytalne jako opłaty motywacyjne muszą przestrzegać Ustawy o zabezpieczeniach emerytalnych pracowników (ERISA).
Przykład opłat motywacyjnych
Inwestor zajmuje w funduszu hedgingowym pozycję o wartości 10 milionów dolarów, a po roku NAV wzrosła o 10% (lub 1 milion), czyniąc tę pozycję wartą 11 milionów dolarów. Menedżer zarobi 20% tej zmiany w wysokości 1 miliona dolarów, czyli 200 000 USD. Opłata ta obniża NAV do 10,8 miliona dolarów, co odpowiada 8% zwrotowi niezależnemu od jakichkolwiek innych opłat.
Najwyższa wartość funduszu w danym okresie jest znana jako znak szczytu. Ogólnie rzecz biorąc, opłata motywacyjna nie jest pobierana, jeśli fundusz spadnie tak wysoko. Menedżerowie mają tendencję do pobierania opłaty tylko wtedy, gdy przekroczą granicę szczytu.
Przeszkodą byłby z góry określony poziom zwrotu, jaki fundusz musi osiągnąć, aby uzyskać opłatę motywacyjną. Płotki mogą przybrać formę indeksu lub zestawu z ustalonym procentem. Na przykład, jeśli wzrost NAV o 10% podlega 3% przeszkodzie, opłata motywacyjna zostanie naliczona tylko od różnicy 7%. Fundusze hedgingowe były na tyle popularne w ostatnich latach, że obecnie mniej z nich stosuje przeszkody w porównaniu z latami po Wielkiej Recesji.
Specjalne uwagi dotyczące opłat motywacyjnych
Krytycy opłat motywacyjnych, tacy jak Warren Buffett, twierdzą, że ich zniekształcona struktura – w której menedżer ma udział w zyskach funduszu, ale nie w jego stratach – zachęca tylko menedżerów do podejmowania nadmiernego ryzyka w celu ograniczenia zysków.
Przegląd najważniejszych wydarzeń
Krytycy tych opłat sugerują, że zachęcają one menedżerów do podejmowania nadmiernego ryzyka w celu zwiększenia zysków.
Zarządzający funduszem może otrzymać opłatę motywacyjną, jeśli fundusz osiąga dobre wyniki w danym okresie.
Wysokość opłaty może być oparta na zrealizowanych zyskach netto, niezrealizowanych zyskach netto lub wygenerowanym dochodzie netto.
20% prowizja motywacyjna jest typowa dla funduszy hedgingowych.
