Puzzle bez ryzyka (RFRP)

Co to jest łamigłówka bez ryzyka (RFRP)?

Zagadka stopy wolnej od ryzyka (RFRP) to anomalia rynkowa obserwowana w utrzymującej się różnicy między niższymi historycznymi realnymi zwrotami z obligacji rządowych w porównaniu z akcjami. Ta łamigłówka jest odwrotnością łamigłówki premii za akcje i patrzy na rozbieżność z perspektywy obligacji skarbowych o niższych stopach zwrotu. Zasadniczo zadaje pytanie: dlaczego stopa wolna od ryzyka lub zwrot są tak niskie, jeśli agenci są tak niechętni substytucji międzyokresowej?

Kluczowe dania na wynos

• Zagadka stopy wolnej od ryzyka odnosi się do różnicy między zwrotami z akcji w porównaniu z obligacjami rządowymi.

• **Ekonomiści Edward Prescott i Rajnish Mehra w artykule z 1985 r., który wskazuje, że różnicy w zyskach nie można było wyjaśnić za pomocą ówczesnych modeli ekonomicznych. **

• Kilka wyjaśnień zagadki zostało opracowanych przez różnych ekonomistów w ostatnich latach, wielu skupiało się na tym, jak modelować preferencje inwestorów i charakter ryzyka.

Zrozumienie zagadki bez ryzyka (RFRP)

Zagadka stopy wolnej od ryzyka służy wyjaśnieniu, dlaczego zwroty z obligacji są niższe niż zwroty z akcji, patrząc na preferencje inwestorów. Jeśli inwestorzy mają tendencję do dążenia do wysokich zysków, dlaczego inwestują tak dużo w obligacje rządowe, a nie w akcje?

Gdyby inwestorzy zainwestowali w więcej akcji, zwroty z akcji spadłyby, powodując wzrost względnych stóp zwrotu z obligacji rządowych i zmniejszenie premii za akcje. Mamy zatem dwie powiązane ze sobą zagadki oparte na długookresowych empirycznych obserwacjach cen rynkowych: zagadkę premii za akcje (dlaczego premia za ryzyko kapitałowe jest tak wysoka?) i zagadka stopy wolnej od ryzyka (dlaczego stopa wolna od ryzyka jest tak niska?).

Prace naukowe w dziedzinie ekonomii od dziesięcioleci poszukiwały rozwiązania tych zagadek, ale nadal nie osiągnięto konsensusu co do tego, dlaczego te anomalie utrzymują się. Ekonomiści Rajnish Mehra z Columbia University i Edward Prescott z Rezerwy Federalnej (1985) przeanalizowali dane z rynku amerykańskiego z lat 1889-1978 i stwierdzili, że średnia roczna premia zwrotu z kapitału powyżej stopy wolnej od ryzyka wynosiła około 7%, co jest zbyt dużą wartością. być uzasadnione standardowym modelem ekonomicznym, biorąc pod uwagę rozsądny stopień awersji do ryzyka .

Innymi słowy, akcje nie są wystarczająco ryzykowne niż bony skarbowe, aby wyjaśnić spread (różnicę) w ich zwrotach.

Mehra i Prescott dodatkowo zwracają uwagę, że realna stopa procentowa obserwowana w tym samym okresie wynosiła zaledwie 0,8%, co było zbyt niskie, aby można je było wyjaśnić w ich modelu. nie można go uzasadnić reprezentatywnym modelem agenta z wiarygodnym stopniem awersji do ryzyka i arbitralnym poziomem międzyokresowej elastyczności substytucji .

Rozwiązania zagadki

Inni ekonomiści zaproponowali kilka prawdopodobnych rozwiązań zagadki stopy wolnej od ryzyka. Argumenty te w dużej mierze koncentrują się na naturze ryzyka stwarzanego przez akcje w porównaniu z papierami skarbowymi oraz ich związku z dochodami i konsumpcją ludzi w czasie. Różnorodnie wyjaśniają zagadkę stopy wolnej od ryzyka w kategoriach różnych założeń dotyczących preferencji (w porównaniu z modelem Prescotta i Mehry), prawdopodobieństwa rzadkich, ale katastrofalnych wydarzeń, błędu przetrwania oraz niekompletnych lub niedoskonałych rynków. Inni wskazywali na dowody empiryczne, że zagadka stopy wolnej od ryzyka jest bardziej widoczna w Stanach Zjednoczonych, a mniej, gdy bierze się pod uwagę dane z rynków światowych, co można tłumaczyć historycznie dominującą pozycją USA w gospodarce światowej.

Być może jednym z najmocniejszych sposobów myślenia jest to, że w grę wchodzi gruby rozkład prawdopodobieństwa zwrotu z akcji. Wiadomo, że zdarzają się rzadkie, ale poważne ujemne zwroty na rynkach akcji, ale trudne lub niemożliwe do dokładnego przewidzenia. Rzadkie wydarzenia, takie jak wojny światowe, depresje i pandemie, mogą powodować tak negatywne wstrząsy gospodarcze,. w szczególności wpływające na zwrot z kapitału, że inwestorzy żądają wyższego średniego zwrotu z nich, co prawdopodobnie wyjaśnia zagadkę stopy wolnej od ryzyka. Inwestorzy budują swoje szacunki niepewnego przyszłego wzrostu gospodarczego wokół nieredukowalnie spłaszczonego rozkładu negatywnych wstrząsów (a tym samym zwrotów z akcji). Argument ten został pierwotnie rozwinięty przez ekonomistę Thomasa Rietza, a później osobno rozwinięty przez ekonomistów Roberta Barro i Martina Weitzmana.